Ο Τζανακόπουλος οι ανύπαρκτες «εστίες εξουσίας» και η φαντασίωση των εκκαθαρίσεων

Είναι απόλυτα φυσιολογικό στην ανθρώπινη ζωή να μη θέλουμε να παραδεχτούμε τα λάθη μας.

Πολύ περισσότερο την ανικανότητα να πετύχουμε αυτό που επιδιώκουμε.

Ή αυτό που φαντασιωνόμασταν ότι επιδιώκουμε.

Καμιά φορά αυτό ισχύει και για τα κόμματα. Μόνο που εκεί τα προβλήματα γίνονται μεγαλύτερα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πίστεψε ότι μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα.

Ακόμη περισσότερο τον πίστεψε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που δεν άντεχε άλλο μέσα στα μνημόνια.

Αυτό το μέρος της κοινωνίας επίσης πίστεψε ότι ακόμη και εάν η «κυβερνώσα Αριστερά» δεν κατόρθωνε να ανατρέψει το σύστημα, θα μπορούσε να το κάνει κάπως καλύτερο, να λύσει προβλήματα, να περιορίσει εκείνες τις πλευρές του που ταλαιπωρούν τους πολίτες.

Ξέρουμε καλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα κατάφερε.

Αυτό κανονικά θα σήμαινε την ανάγκη κριτικού απολογισμού αυτής της εμπειρίας, για να βρει ο ΣΥΡΙΖΑ τι έκανε λάθος, έτσι ώστε να βγει και στην κοινωνία και να πει: «έκανα την αποτίμησή μου, κατάλαβα τα λάθη μου, εμπιστευτείτε με ξανά, δεν θα κάνω τα ίδια λάθη».

Όμως, για κάποιο λόγο στον ΣΥΡΙΖΑ απεχθάνονται την αυτοκριτική όπως ο διάολος το λιβάνι.

Γι’ αυτό και πάντα πρέπει να φταίει κάποιος άλλος.

Σαν τον αποτυχημένο ποδοσφαιρικό παράγοντα που παραπονιέται ότι έχει ομαδάρα αλλά «τους έφαγαν τα κυκλώματα».

Μόνο που αυτό φτάνει ενίοτε και σε διαστρέβλωση της πραγματικότητας.

Βλέπω τη δήλωση του Τζανακόπουλου ότι απέτυχαν να εφαρμόσουν την πολιτική τους γιατί υπάρχουν «δίκτυα εξουσίας στο εσωτερικό του ελληνικού διοικητικού μηχανισμού» που τους εμπόδισαν.

Επειδή κατοικοεδρεύω στον ίδιο πλανήτη με τον Τζανακόπουλο, εκτός και εάν αυτός έχει αποφασίσει να κινείται σε κάποια παράλληλη πραγματικότητα, θα του έλεγα ότι τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα.

Όποιος έκανε ρεπορτάζ εκείνα τα χρόνια που κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και πιο πριν, ήξερε ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων που εργάζονται στο δημόσιο όχι μόνο στήριζαν πολιτικά τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και περίμεναν να έρθει μια κυβέρνηση της αριστεράς για να βάλουν πλάτη.

Ήταν άνθρωποι που ήθελαν να δουν τα νοσοκομεία να λειτουργούν καλύτερα, τα σχολεία να κάνουν καλύτερο μάθημα, το περιβάλλον να προστατεύεται καλύτερα, τη διαφθορά να καταπολεμάται. Ήταν άνθρωποι που ήξεραν πώς «στήνονταν» διαγωνισμοί και πώς είχαν δημιουργηθεί «μαύρες τρύπες» στα δημόσια οικονομικά. Ήταν άνθρωποι που γνώριζαν πώς μπορούν να ξεριζωθούν οι εστίες κρατικής και αστυνομικής αυθαιρεσίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε μικρό βαθμό στηρίχθηκε σε αυτούς τους ανθρώπους. Και όταν το έκανε αυτό είχε και θετικά αποτελέσματα.

Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ προτιμούσε να αναζητά την «αριστερή διαπλοκή» με τύπους σαν τον Καλογρίτσα, να προσπαθεί να αποκτήσει SYRIZA channel, να αναζητά το δικό του «παραδικαστικό κύκλωμα», να στηρίζεται σε ανθρώπους όπως ο Παπαγγελόπουλος, να αφήνει ανεξέλεγκτη την «εξυγίανση» στον ποδόσφαιρο, να επιδιώκει ακόμη και σκευωρίες να στήσει.

Και την ίδια ώρα να είναι ο καλύτερος μαθητής της Τρόικας.

Με αυτά τα δεδομένα είναι προφανές ότι του ΣΥΡΙΖΑ δεν του έφταιξαν τα εμπόδια στη κρατική διοίκηση.

Του έφταιξε ότι ήταν ένα κόμμα απροετοίμαστο να κυβερνήσει και ταυτόχρονα προσκολλημένο στην εξουσία.

Και τώρα που την έχασε κατασκευάζει εχθρούς και φαντασιώνεται εκκαθαρίσεις.

Αντί να πάει απλώς να κοιταχθεί στον καθρέφτη.