Χιλιάδες βαρέλια με DDT κρύβονταν στον βυθό έξω από το Λος Άντζελες

Μέχρι και 25.000 βαρέλια που πιθανότατα περιέχουν το απαγορευμένο πλέον εντομοκτόνο DDT βρέθηκαν στη διάρκεια ωκεανογραφικής αποστολής έξω από τις ακτές του Λος Άντζελες, σε μια περιοχή που χρησιμοποιήθηκε ως θαλάσσια χωματερή για κάθε είδους απόβλητα από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ερευνητές του διάσημου Ινστιτούτου Ωκανογραφίας Scripps στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια χρησιμοποίησαν σόναρ για να εντοπίσουν συνολικά 27.345 ύποπτα αντικείμενα σε μια έκταση 360.000 στρεμμάτων στον βυθό ανάμεσα στις ακτές του Λος Άντζελες και το νησί Σάντα Καταλίνα στον Ειρηνικό.

Δειγματοληψίες που είχαν πραγματοποιηθεί νωρίτερα έδειξαν υψηλές συγκεντρώσεις του τοξικού εντομοκτόνου στα ιζήματα του βυθού και το ευρύτερο οικοσύστημα.

Η έρευνα στην περιοχή αποφασίστηκε έπειτα από ρεπορτάζ των Los Angeles Times που έδειχνε ότι βιομηχανίες της Νότιας Καλιφόρνια απέρριπταν στο συγκεκριμένο σημείο κάθε είδους χημικά απόβλητα. Η πρακτική σταμάτησε το 1972 με την ψήφιση ομοσπονδιακού νόμου που απαγόρευε την απόρριψη τοξικών υλικών στον ωκεανό.

Μέχρι σήμερα, η ακριβής θέση της υποβρύχιας χωματερής παρέμενε άγνωστη.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας, 350 έως 700 τόνοι DDT απορρίφθηκαν στη συγκεκριμένη περιοχή σε βάθος περίπου 900 μέτρων.

Αν τα βαρέλια παραμένουν στεγανά, θα μπορούσαν να μεταφερθούν σε άλλο, καταλληλότερο χώρο, δήλωσε στο Associated Press η Νταϊάνα Άγκα, καθηγήτρια Χημείας στο Πανεπιστήμιο του Μπάφαλο, η οποία δεν συμμετείχε στην αποστολή. Αν όμως υπάρχει διαρροή οι ερευνητές του Scripps θα μπορούσαν να εξετάσουν δείγματα νερού και ιζημάτων για να επιβεβαιώσουν ότι πρόκειται για DDT και να εκτιμήσουν το μέγεθος της ζημιάς.

Υψηλά επίπεδα DDT είχαν προηγουμένως ανιχνευθεί σε δελφίνια και άλλα θηλαστικά έξω από τις ακτές του Λος Άντζελες. Οι επιπτώσεις παραμένουν άγνωστες, αν και υπάρχουν υποψίες ότι το εντομοκτόνο σχετίζεται με αυξημένα κρούσματα καρκίνου σε θαλάσσιους λέοντες.

Το DDT, ισχυρό εντομοκτόνο της κατηγορίας των οργανοχλωριούχων ενώσεων, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση των κουνουπιών που μεταδίδουν ελονοσία, απαγορεύτηκε όμως στις ΗΠΑ το 1972 και διεθνώς το 2004.

Χρησιμοποιήθηκε ευρέως στην Αθήνα μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο και μείωσε δραστικά τα κρούσματα ελονοσίας, ασθένειας που παρέμενε ενδημική στην Ελλάδα.

Το πρόβλημα με το DDT είναι ότι δεν διασπάται στο περιβάλλον και τείνει να συσσωρεύεται στον οργανισμό ζώων που βρίσκονται στην κορυφή του τροφικού πλέγματος –ακόμα και στο μητρικό γάλα γυναικών που είχαν εκτεθεί στο εντομοκτόνο δεκαετίες νωρίτερα.

Η ανακάλυψη που οδήγησε στην απαγόρευση ήταν ότι το DDT μειώνει το πάχος του κελύφους στα αβγά άγριων πτηνών.