Εμβόλια

Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Οποιος έχει την πρακτική δυνατότητα να εμβολιαστεί και δεν εμβολιάζεται είναι αντικοινωνικό στοιχείο. Και ως αντικοινωνικό στοιχείο πρέπει να αντιμετωπιστεί από την κοινωνία.
Δεν εννοώ φυσικά ανθρώπους που δεν μπορούν να εμβολιαστούν για λόγους υγείας ή που δεν έχει ακόμη φτάσει η σειρά τους ή που δεν έχουν πρόσβαση σε εμβολιασμό.

Εννοώ όσους δεν πάνε να εμβολιαστούν ενώ μπορούν.

Δεν νοείται να έχουμε στη χώρα μας εμβολιασμένο μόνο το 61% των +65 ετών, όταν οι ηλικίες αυτές είναι τα πιο εύκολα θύματα του κορωνοϊού. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες το αντίστοιχο ποσοστό φτάνει στο 90%.

Το λέω και το εννοώ. Δεν με ενδιαφέρουν οι απορίες τους, οι αμφιβολίες τους και οι ανησυχίες τους. Δεν με ενδιαφέρει τι έχουν ακούσει, τι έχουν διαβάσει ή τι τους έχουν πει.

Το εμβόλιο είναι ατομική επιλογή αλλά κοινωνική υποχρέωση. Και κάθε ατομική επιλογή έχει κοινωνικές ευθύνες.

Αν δεν το αντιλαμβάνονται, πρέπει η κοινωνία (δηλαδή όλοι εμείς…) να τους κάνει να το αντιληφθούν. Κατ’ αρχάς με την πειθώ και το παράδειγμα. Υστερα (τουλάχιστον) με μια γενική κοινωνική απαξία.

Αν μάλιστα μεταξύ αυτών υπάρχουν γιατροί, υγειονομικοί ή νοσοκομειακοί, αν παίζουν με τη δημόσια υγεία εκείνοι που είναι υπεύθυνοι να την προστατεύσουν, τότε η απαξία μπορεί να μην αρκεί. Και να χρειάζονται άλλα, βαρύτερα και πιεστικότερα μέτρα.

Να το εξηγήσω ακόμη πιο απλά. Με στενοχωρεί αφάνταστα αλλά δεν μπορώ να εμποδίσω κάθε ηλίθιο να ρισκάρει τη ζωή του. Με εξοργίζει όμως εκείνος που νομίζει ότι έχει δικαίωμα να ρισκάρει τη ζωή των άλλων. Τέτοιο δικαίωμα δεν νομίζω να υπάρχει.

Πάμε παρακάτω. Οι νομικοί μου σύμβουλοι ζητούν να ενημερώσω το αναγνωστικό κοινό ότι η ασυλία και το ακαταδίωκτο που θεσμοθέτησε πρόσφατα η Βουλή αφορούν μόνο τους επιστήμονες που μετέχουν σε επιστημονικές επιτροπές οι οποίες εμπλέκονται στη διαχείριση της πανδημίας.

Δυστυχώς δεν αφορά τους ταξιτζήδες που ελευθέρως καταθέτουν την επιστημονική γνώμη τους στον πελάτη.

Ούτε τους δημοσιογράφους των πρωινάδικων και των μεσημεριανών ενημερωτικών.

Ούτε την κυρία Μαρία απέναντι που έχει τον ανιψιό που δουλεύει σε φαρμακευτική εταιρεία και ξέρει.

Ούτε τον κ. Δημοσθένη που το άκουσε από έναν φίλο του γιατρό.

Ούτε την ελληνίδα μάνα που δεν κάνει self test στο παιδί της να πάει σχολείο διότι «ποιος ξέρει καλύτερα από τη μανούλα;».

Αυτοί όλοι εξαιρούνται της ασυλίας. Κρίμα, αλλά τι να κάνουμε; Η επιστήμη χρειάζεται θυσίες.