Κάτι ξέρει η Ελισάβετ

Δεν κατάλαβα στην αρχή γιατί, αλλά «μου άρεσε» που η Ελισάβετ εμφανίστηκε συνεπής στα καθήκοντα της που τελευταία λόγω πανδημίας, εκπληρώνει μέσω τηλεδιάσκεψης, λίγες μέρες έπειτα από τον θάνατο του πρίγκιπα συζύγου της.

Εμφανίστηκε χαμογελαστή  κι ας μην  φαινόταν καλά στην κηδεία. Ήταν η πρώτη φορά που την είδαμε καταβεβλημένη, συρρικνωμένη, μια κανονική, μαυροντυμένη, γριούλα.

Από νέο κορίτσι βέβαια, γριούλα ήταν η Ελισάβετ.

Με γεροντικό ντύσιμο, στήσιμο, γούστο και ενδιαφέροντα. Γριούλα διαχρονική. Ακόμη και με το βαρύ στέμμα στο κεφάλι της, την εντυπωσιακή  κόκκινη βελούδινη κάπα του μονάρχη που φοράει από τα 27 της χρόνια, είχε κάτι γήινο και κοινό, για αυτό και ήταν μοντέρνα για βασίλισσα της εποχής της, για αυτό και άντεξε.

Ίσως αυτό το μίζερο κραγιονάκι της, αυτά τα τραγικά ταγιέρ της, το κούρεμα από άλλη εποχή, μπορεί τα ορθοπεδικά της παπούτσια και οι απαράδεκτες μαύρες τσάντες, να πρόσθεταν στο μυστήριο της και συγχρόνως να  την  έκαναν από αγαπητή έως καλά ανεκτή, σ όλους ακόμη και τους πιο αδιάφορους για τον ξεπερασμένο θεσμό .

Καμιά κανονική γυναίκα αν γινόταν αύριο βασίλισσα δεν θα ήθελε εμφανισιακά να είναι σαν την Ελισάβετ αλλά σαν μια βασίλισσα αραβικού παραμυθιού με κάτι από παρουσιάστρια πρωινάδικου, με εντυπωσιακά  φορέματα και φανταχτερές  εμφανίσεις.

Η Ελισάβετ όμως ποτέ δεν παρασύρθηκε από την αίγλη του τίτλου της , τον υπηρέτησε  με όλη την σημασία της λέξης και χωρίς ίχνος αυταρέσκειας, χωρίς ποτέ η ίδια να δείξει πως θεωρεί τον εαυτό της κάτι ιδιαίτερο αλλά μια συνηθισμένη βαρετή γυναίκα, σύμβολο για την Βρετανία και την κοινοπολιτεία- δηλαδή για  ένα δισεκατομμύριο λαού, που η ίδια  χαιρετούσε μέσα από άμαξες, όχι με ύφος αλαζονικό  αλλά με κωμική, αμήχανη υποχρέωση.

Για τα υπόλοιπα δισεκατομμύρια του πλανήτ ,  η Ελισάβετ είναι σύμβολο τουριστικό, κάτι σαν καρτούν, μυστηριώδης αλλά με φάτσα οικείας θείας.

Ο κόσμος δεν θα άντεχε  μια βασίλισσα που θα ήταν εκτυφλωτικά  όμορφη, εντυπωσιακά ψηλή  ή ιδιαίτερα πνευματώδης , ακόμη και η Νταϊάνα είχε κάτι που επέτρεπε στον κόσμο να ταυτιστεί μαζί της, όταν δεν μπορείς να ταυτιστείς εξάλλου γιατί να σκοτίζεσαι με το πως περνάνε οι γαλαζοαίματοι;

Βρήκα πως το πένθος της βασίλισσας Ελισάβετ είναι παράδειγμα αντοχής διαχείρισης ,ειλικρίνειας και συνεπώς αξιοπρέπειας .

Μας φαίνεται περίεργο, εμάς που είμαστε Έλληνες , που η βασίλισσα επέστρεψε μετα από λίγες μέρες στην κανονικότητα της. Στην δικιά μας γεωγραφία το πένθος είναι περίεργη υπόθεση όποιος και να είσαι. Είχα διαβάσει , πως η  βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας που είχε γεννηθεί στην Ελλάδα έλεγε πως όταν παντρεύτηκε τον Χουάν Κάρλος-αυτόν τον ανεκδιήγητο απατεώνα – νόμιζε πως στις κηδείες έπρεπε να εμφανίζεται μαυροφορεμένη όπως την είχαν μάθει στον Τατόϊ, αλλά στην Ισπανία ήταν ιδιαίτερα παράταιρη καθώς οι Ισπανοί δεν αντιμετώπιζαν όλα τα πένθη τόσο βαριά και ας είναι κι αυτοί μεσογειακοί τύποι .Εμείς ίσως από  κατάλοιπο του ειδωλολατρικού μας παρελθόντος, είναι σαν μην να έχουμε πειστεί πως τελικά  δεν υπάρχει «κάτω κόσμος».

Η άλλη εντύπωση που έχουμε , πως οι βόρειοι είναι ψυχροί άνθρωποι που δεν αγαπάνε επειδή δεν μοιρολογούν μερόνυχτα , είναι απορίας άξιο πως μας  προέκυψε .Μας ξενίζουν οι άνθρωποι που δεν εκδηλώνονται ή που δεν ξοδεύονται ψυχικά όπως εμείς ; Τι ιδιότυπος  ρατσισμός !Λες και δεν πονάει ο Δανός όταν χάνει δικό του άνθρωπο. Πέρα όμως από εθνικά ψυχολογικά χαρακτηριστικά και παραδόσεις , το περίφημο βρετανικό βασιλικό  πρωτόκολλο που τόσο μαγεύει τους σύγχρονους Έλληνες , προβλέπει έως έναν μήνα αποχής το πολύ,  λόγω πένθους , με την έξοχη δικαιολογία πως «η  βασίλισσα δεν επιτρέπεται να είναι μαυροφορεμένη».

Η τελευταία βασίλισσα της Αγγλίας που επέλεξε να μην βγάλει ποτέ τα μαύρα ήταν η  Βικτώρια καθώς  ο σύζυγος της και μεγάλος της έρωτας Αλμπερτ, πέθανε στα 42 του και η Βικτώρια, της οποίας είναι απ’ ευθείας απόγονος  η Ελισάβετ ,(αλλά και οι περισσότεροι μονάρχες της Ευρώπης καθώς είχε εννιά παιδιά και σαράντα δύο εγγόνια ) ήταν μια προσωπικότητα σχεδόν αντάξια του τίτλου της , δηλαδή το αντίθετο της Ελισάβετ.

Μήπως όμως το πένθος εξπρές  της Ελισάβετ έχει κάτι να μας διδάξει;

Μπορεί να μην μπορούμε να ζήσουμε όπως εκείνη , να μην έχουμε την κοινοπολιτεία ολόκληρη στα πόδια μας , βασιλικά ιπποφορβεία για να σπάμε τη πλήξη μας, αλλά ίσως να έχει νόημα να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε αλλιώς τη φθορά και  να επιτρέπουμε  στους δικούς μας ανθρώπους να έχουν το προνόμιο να συνέρχονται όταν ένας παππούς 99 ετών «φεύγει» υπερπλήρης και δεν είναι άδικος, πρόωρος ή ξαφνικός ο χαμός. Η ελληνική κοινωνία μπορεί να θέλει το πένθος να είναι πάντα βαρύ, μήπως όμως πρόκειται για έναν παραλογισμό που δεν σε βοηθά να αντέξει ;

Πόσες γυναίκες στην ελληνική επαρχία αλλά και στις πόλεις, έχουν μαυρίσει από πένθη που «έπρεπε οπωσδήποτε »να είναι δημόσια, να κρατάνε χρόνια λες και το πένθος μπορείς να το δείξεις και ο άλλος να διαπιστώσει το βάθος του και την ποιότητα του, λες και δεν μπορείς να είσαι κουρέλι από την στεναχώρια, φορώντας κανονικά ρούχα και χωρίς να τρως κόλλυβα και να τρέχεις συνέχεια να πλένεις τάφους. Πόσο σκληρές κοινωνίες ήταν αυτές οι ελληνικές που δεν επέτρεπαν να μην κλάψεις όλους τους μακαρίτες και τις μακαρίτισσες σαν να είχε έρθει το τέλος του κόσμου, σαν να μην είχαν οι τεθλιμμένοι συγγενείς, συναισθήματα, δικαιώματα και  ζωές που έπρεπε να συνεχίσουν.

Και η ελληνική  παράταση του πένθους ακόμη και όταν επρόκειτο για παππούδες και γιαγιάδες, ήταν και παραμένει μια υπόθεση που αφορούσε τις γυναίκες και πολύ λιγότερο τους άνδρες, που φόραγαν μαύρα, έμεναν αξύριστοι αλλά είχαν το δικαίωμα να λυτρωθούν πολύ νωρίτερα από την υποχρεωτική έκδηλη στεναχώρια για τον παππού «που έφυγε…»