Ο Αϊ-Βασίλης με τη σύριγγα!

Σαν το Μινιόν, παραμονή Πρωτοχρονιάς. Ετσι αισθάνθηκα και έτσι ήταν στο τεράστιο εμβολιαστικό κέντρο. Τηρουμένων των αναλογιών -και των μέτρων ασφαλείας βεβαίως – αυτό το μπες βγες κόσμου και ντουνιά, πέραν από την ευταξία, είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας μεγάλης γιορτής για παιδιά, πόσω μάλλον όταν στο βάθος της αίθουσας, σε ένα από τα πολλά σεπαρέ, ξέρεις ότι σε περιμένει ο Αϊ-Βασίλης αυτοπροσώπως.

Ενας Αϊ-Βασίλης με σύριγγα! Να μια αναπάντεχη φάση στην εξελικτική ιστορία του ανθρώπου! Δεν τα έχουμε δει ακόμα όλα, αυτό είναι σίγουρο, γι’ αυτό καλό είναι να μη σπεύδουμε να κλείσουμε τα βιβλία νωρίς νωρίς αλλά να αφήνουμε πάντα μερικές σελίδες για μελλοντικά δούναι και λαβείν, επειδή ποτέ κανείς δεν ξέρει. Και πράγματι, ποιος από μας περίμενε πριν από δυο-τρία χρόνια, ότι θα ερχόταν μια στιγμή που θα καλούσαν την ηλικιακή μας κλάση να κάνουμε ομαδικά γενέθλια δημοσία δαπάνη και να ανοίξουμε όλοι μαζί τα δώρα μας – ένα τόσο δα μπουκαλάκι με διαφανές υγρό για τον καθένα;

Παρά την ταραχή μου, πρόλαβα να δω ότι, αναλόγως, καλά κρατιόμαστε και δεν αναφέρομαι τόσο στη φυσική κατάσταση όσο στην προσαρμογή μας στον καινούργιο, ρωμαλέο, ψηφιακό κόσμο. Τα δέκα λεπτά αναμονής σε μια μεγάλη αεροπορική αίθουσα σαν να έχεις κάνει τσεκ ιν και να έχεις περάσει από έλεγχο διαβατηρίων, καθώς και τα άλλα δεκαπέντε λεπτά της ανάνηψης -εμβολιασμένοι πλέον -, ήταν για μένα αποκαλυπτικά.

Κανείς δεν ενοχλούσε τον διπλανό του μιλώντας μεγαλοφώνως στο κινητό για να περάσει η ώρα κι ούτε ποτέ κανείς δυστρόπησε δυσοιωνίζοντας εργαζόμενους και εμβολιασμένους. Τα κινητά ωστόσο άνοιξαν όλα, πού και πού έβγαινε από τις τσάντες και καμιά ταμπλέτα, ίσα ίσα για να επιβεβαιώσει ότι με ή χωρίς υποκείμενα νοσήματα, είμαστε πάντως τελειωμένα τεχνοφρικιά κι ας λένε για μας οι νεότεροι ό,τι θέλουν. Δεν σας κρύβω ότι θα προτιμούσα να άνοιγε και καμιά εφημερίδα, όπως έβλεπες παλιά, παντού σε όλους τους δημόσιους χώρους αναμονής αλλά και πάλι, μπορεί να κάνω λάθος. Μπορεί να ήταν η ώρα τέτοια που είχαν κιόλας τελειώσει με το διάβασμα της εφημερίδας και να έκαναν μια γύρα στο Ινσταγκραμ, στο Φέισμπουκ, στο Τουίτερ, στο TikTok, στο Clubhouse ή στην Αϋλη συνταγογράφηση. Να τακτοποιούσαν καμιά γραφειοκρατική σπαζοκεφαλιά με μια απλή βιντεοκλήση στα ΚΕΠ ή να επιβεβαίωναν το γνήσιον της υπογραφής τους με ένα τόσο δα κλικ χωρίς να χρειαστεί να τρέξουν νύκτωρ στο Αστυνομικό Τμήμα και να την κατασπάσουν στο βαριεστημένο όργανο Υπηρεσίας.

Η νέα γενιά, θ’ αργήσει πολύ να εκτιμήσει τον Πιερρακάκη και να μελετήσει το αποτύπωμα του έργου του στην καμπή του χρόνου, σκέφτηκα βγαίνοντας από το Μινιόν, κι άρχισα να σπάω το κεφάλι μου πού στο καλό είχα παρκάρει.