Ημουν τυχερή που μου έτυχε εμβολιαστικό κέντρο στου διαόλου τη μάνα. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να απολαύσω ένα μποτιλιάρισμα μούρλια, μακράν καλύτερο από τότε που δεν είχαμε λοκντάουν. Το βασικό όμως ήταν που μπόρεσα να δω την πασχαλινή διακόσμηση της Αθήνας με τη σφραγίδα «Περιφέρεια Αθηνών». Τον συμπαθώ πολύ τον κ. Πατούλη από τότε που η ζωή του άρχισε να λιτανεύεται στα μεσημεριανάδικα ερήμην του, τα γιγαντιαία στρασένια κουνελάκια όμως με το κουρδιστήρι στον ποπό και τα γουρουνάκια με τις στραφταλιζέ βελάδες με έκαναν να τον λατρέψω!

Από μια άποψη, το γούστο Πατούλη, αν δεν υπήρχε, έπρεπε να  εφευρεθεί. Να δώσει στην αρχαιότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης χαρακτήρα και κάτι από τον αέρα Εμιράτων, εκεί που πάτε και τα ακουμπάτε, με κίνδυνο μάλιστα της υγείας σας. Δεν ειρωνεύομαι. Σοβαρολογώ όταν λέω ότι ο Πατούλης είναι ως προς την τεχνοτροπία και τη μυστικότητα, ο Τζεφ Κουνς της Ελλάδος κι ο Μπάνκσι μαζί. Γιατί είναι τω όντι κρίμα κι άδικο να μην έχουμε δει ποτέ το πρόσωπο του μάστορα, πράγμα που θα τον ανέβαζε πολύ στο χρηματιστήριο της Τέχνης αν είχε αντζέντηδες και headquarters σε μητροπόλεις του δυτικού κόσμου, εκεί που η μουντή ζωή σπρώχνει τους ανθρώπους να κάνουν κρα για μυστήριο και καραμπινάτο απενοχοποιημένο κιτς. Στα 177 εκατομύρια δολάρια έχει φτάσει μια αρμαθιά από φουσκωτά σκυλάκια του Κουνς. Για σκεφτείτε; Τι θα γινόταν αν στέλναμε φορτωτική τα κουνέλια με το κουρδιστήρι ζητώντας τράμπα με τα γλυπτά του Παρθενώνα; Εγώ λέω ότι θα μας τα έδιναν.

Και μετά είδα τη νέα Πινακοθήκη και μελαγχόλησα. Οχι για το κτίριο αλλά για την επιγραφή. Γιατί είναι ασεβές και τρισβάρβαρο να έχει εξαφανιστεί η υπόμνηση ότι πρόκειται για το κληροδότημα Αλεξάνδρου Σούτσου. Το ίδρυμα που έδωσε τα λεφτά για την ανακαίνιση ας έδινε το δικαίωμα στην Εθνική Πινακοθήκη να κρατήσει την ιστορική της ταυτότητα αντί να μοστράρει το δικό του logo. Θα ήταν μια γενναιοδωρία απείρως δραστικότερη, εθνικά μα και επικοινωνιακά. Εμιράτα, σου λέει ο άλλος…

Headlines