Για χρόνια λέγαμε ότι γενικά τα πράγματα στην Αμερική ήταν πιο δεξιά σε σχέση με την Ευρώπη (με την εξαίρεση ίσως των Συντηρητικών στη Βρετανία).

Βλέπετε στην Ευρώπη είχαμε τότε κοινωνικό κράτος, μεγάλους και ισχυρούς δημόσιους τομείς, μεγαλύτερη πολυφωνία στα κοινοβούλια, λιγότερο εμπορευματοποιημένη Τέχνη και πιο ενδιαφέροντα ΜΜΕ.

Σήμερα τα πράγματα δείχνουν να έχουν κάπως αντιστραφεί.

Στην Αμερική διάφορα πράγματα παραμένουν χειρότερα σε σχέση με την Ευρώπη, από την πρόσβαση στο σύστημα υγείας έως τις αβυσσαλέες κοινωνικές ανισότητες.

Όμως, την ίδια στιγμή στην Αμερική δείχνουν ότι όλα αυτά τους απασχολούν και θέλουν να πάρουν μέτρα και να διορθώσουν καταστάσεις.

Στην Ευρώπη χρειάστηκαν τεράστιες διαπραγματεύσεις για το «Ταμείο Ανάκαμψης», που είναι σαφώς μικρότερο από τα «πακέτα» που εξαγγέλλει ο Μπάιντεν και οι περισσότερες κυβερνήσεις εξακολουθούν να ορκίζονται στη «δημοσιονομική πειθαρχία», δηλαδή τη λιτότητα.

Και άμα ρωτήσεις τους «σχεδιαστές πολιτικής», λίγο πολύ, σε όλες τις χώρες θα σου πουν τα ίδια που θα έλεγαν και δέκα χρόνια πριν: να αφήσουμε τις αγορές να κάνουν τη δουλειά τους για να έρθει η ανάπτυξη, χωρίς μεγάλη φορολογία και χωρίς «ακαμψίες».

Από τη μεριά του ο Μπάιντεν, αυτός ο άχρωμος, υποτίθεται, πολιτικός, τολμάει και «σπάει τα ταμπού»:

• Για να έχουμε ανάπτυξη χρειαζόμαστε περισσότερη και ενεργητικότερη παρέμβαση των κυβερνήσεων, έτσι ώστε να στηριχτεί η κατάρτιση και εκπαίδευση των εργαζομένων, η έρευνα και ανάπτυξη και να υπάρξουν καλύτερες υποδομές.

• Είναι επένδυση η αύξηση των δαπανών για την παιδεία ώστε να αυξηθούν τα χρόνια που κάθε αμερικανός θα περνάει μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα.

• Επειδή την Αμερική δεν την έχτισε η Wall Street αλλά η μεσαία τάξη και αυτήν την έχτισαν τα συνδικάτα που υπερασπίστηκαν τα συμφέροντα των εργαζομένων, πρέπει να δημιουργηθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας και να στηριχθεί το δικαίωμα στη συνδικαλιστική δράση.

• Δεν μπορεί να σωρεύεται ανεργία στη μία άκρη και τεράστιος πλούτος στην άλλη και γι’ αυτό πρέπει να αυξηθεί η φορολογία του μεγάλου πλούτου για να χρηματοδοτηθούν τα προγράμματα που θα ενισχύσουν την κοινωνική προστασία και θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.

Ο Μπάιντεν ούτε αριστερός είναι, ούτε ριζοσπάστης. Το ακριβώς αντίθετο.

Όμως, καταλαβαίνει ότι η έξοδος από τη διπλή κρίση, οικονομική και κοινωνική, και ο ανταγωνισμός με χώρες όπως η Κίνα, που έχουν ενεργητική και έντονη κρατική παρέμβαση, απαιτούν πολιτικές που ενισχύουν την κοινωνική συνοχή και κάνουν τον κόσμο της εργασίας ενεργό συμμέτοχο στην οικονομική ανασυγκρότηση.

Ακριβώς αυτά που σημαντικό μέρος των ελίτ στην Ευρώπη αδυνατούν να κατανοήσουν.

Headlines