Δεν είναι τυχαίο ότι η γιορτή της Ανάστασης βιώνεται τόσο έντονα από πιστούς και μη.

Το μήνυμα της Ανάστασης αγγίζει και αυτούς που προσδοκούν Ανάσταση Κυρίου και αυτούς που θέλουν να γιορτάσουν την ελπίδα, τη νέα ζωή την πεποίθηση ότι η ζωή μπορεί να νικήσει τη βαναυσότητα, το φόβο, την αδικία, την εξαθλίωση.

Και αυτό το μήνυμα το έχουμε φέτος περισσότερο παρά ποτέ ανάγκη.

Γιατί αυτή είναι η μάχη που δίνουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές απέναντι στην πανδημία, η μάχη να κερδηθούν ζωές απέναντι σε έναν ύπουλο εχθρό.

Γιατί αυτή είναι η μάχη του εμβολιασμού και η προσπάθεια να οικοδομηθεί, άνθρωπο τον άνθρωπο το τείχος της ανοσίας που θα επιτρέψει να βγούμε από μια συνθήκη πολλαπλά περιοριστική.

Γιατί αυτή είναι η μάχη να νικήσουμε το φόβο και να μην τον αφήσουμε να κυριαρχήσει στη ζωή μας, όχι με το να αγνοούμε τον κίνδυνο, αλλά κάνοντας εκείνα που πρέπει ώστε να κερδίσουμε τον πόλεμο ενάντια στην αρρώστια.

Γιατί αυτή είναι η μάχη να πάρουμε πίσω τη ζωή μας, τη ζωή που δεν χωράει σε καλούπια και τελικά ποτέ δεν μπορεί πραγματικά να μπει σε καραντίνα.

Γι’ αυτό και δεν μου αρέσει καθόλου η φράση «επιστροφή στην κανονικότητα».

Και εάν είναι κάτι να σκεφτούμε αυτό το Πάσχα, το τελευταίο όλοι ελπίζουμε που θα είναι με περιοριστικά μέτρα, δεν είναι πώς θα γίνουν τα πράγματα «όπως πριν».

Όχι γιατί δεν θέλουμε και αποζητούμε και προσδοκούμε πάρα πολλά πράγματα: την ελευθερία της κίνησης, την επαφή και επικοινωνία χωρίς μάσκες και αποστάσεις με άλλους ανθρώπους, τη βαθιά χαρά της γιορτής σε όλες τις μορφές της.

Αλλά γιατί από πολλές απόψεις τα πράγματα δεν μπορούν και δεν πρέπει να γίνουν όπως πριν.

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να γυρίσουμε στην εποχή όπου αντιμετωπίζαμε τη δημόσια υγεία και συνολικά τις δημόσιες υποδομές μόνο με όρους κόστους.

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να γυρίσουμε σε εκείνο τον τρόπο σκέψης που έβλεπε το κράτος απλώς και μόνο ως εμπόδιο στην αγορά.

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να γυρίσουμε στον ωχαδερφισμό και τη υποτίμηση της αλληλεγγύης.

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να γυρίσουμε στην αντίληψη ότι η κοινωνία είναι ένα σύνολο από αποκομμένες μονάδες, χωρίς συνοχή και χωρίς κοινό όραμα και με μόνο ενοποιητικό στοιχείο την κατανάλωση.

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να επιστρέψουμε στην υποτίμηση της γνώσης, της επιστήμης και του ορθού λόγου, ιδίως όταν καταλάβαμε πόσο θανατηφόρος μπορεί να είναι ο «ψεκασμένος» ανορθολογισμός.

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ξαναγυρίσουμε στην εποχή που κλείναμε τα μάτια μπροστά στην εξαθλίωση, τον αποκλεισμό, τη βία και την κακοποίηση.

Γι’ αυτό και ας σκεφτούμε αυτήν τη μέρα της Ανάστασης και της επαγγελίας της νέας ζωής και ως την ημέρα της νέας αρχής.

Μιας νέα αρχής, μιας νέας προσπάθειας και μιας νέας συλλογικής αυτογνωσίας ύστερα από μια μεγάλη δοκιμασία που μας δίδαξε πολλά.

Για να ψηλαφήσουμε ξανά το μονοπάτι μιας ζωής αξιοβίωτης και μιας κοινωνίας ελπίδας.

Γιατί στο τέλος πρέπει να νικήσει η ζωή.

Headlines