Πώς να «υπηρετείς» καλύτερα; Σε περιόδους κρίσεων όπως αυτή που διανύουμε, πολλοί συνάνθρωποί μας ανακάλυψαν αναπάντεχα τον… ήρωα που έκρυβαν μέσα τους. Γιατροί, νοσηλευτές, ερευνητές, εκπαιδευτικοί. Ολοι όσοι μπορούσαν να γυρίσουν σπίτι τους αλλά δεν το έκαναν, κάθε ημέρα ή ώρα που έμεναν να βοηθήσουν και να προσφέρουν κάτι περισσότερο στην κοινότητα γύρω τους.

Ολοι εκείνοι που πήραν βραβεία, έσωσαν ανθρώπους, δίδαξαν παιδιά που δεν είχαν τη δυνατότητα να πληρώσουν φροντιστήρια. Ολοι εκείνοι που τελικά έβαλαν το καλό των άλλων πάνω από τις δικές τους ανάγκες και τους οποίους κάθε κοινωνία πρέπει να τιμάει. Και να ακολουθεί βέβαια το παράδειγμά τους. «ΤΑ ΝΕΑ» έψαξαν να βρουν περιπτώσεις καθημερινών ανθρώπων που έκαναν «ό,τι καλύτερο μπορούσαν» τους δύσκολους μήνες που πέρασαν και τους ζήτησαν να διηγηθούν οι ίδιοι πώς βίωσαν την πρωτόγνωρη συγκυρία.

Μέσα στο ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ

«Με το που διορίστηκα περιχαρής σε ένα νέο εργασιακό περιβάλλον, αυτό της προνοσοκομειακής ιατρικής, άρχισε και ο πόλεμος με τον καινούργιο ιό…» λέει στα «ΝΕΑ» η επιμελήτρια Β’, καρδιολόγος – εντατικολόγος στο ΕΚΑΒ Πάτρας και υπεύθυνη Covid-19 της 3ης Υγειονομικής Περιφέρειας, Αναστασία Σολωμού.

«Μέχρι τότε, οτιδήποτε και αν συνέβαινε, το ζούσα σε «προστατευμένο» περιβάλλον, ενδονοσοκομειακά. Το έξω όμως είναι πολύ διαφορετικό», εξομολογείται σκεπτόμενη τις ημέρες που πέρασαν. «Για να το θέσω πιο σωστά, είμαστε οι πρώτοι ανταποκριτές στο επείγον…» συνεχίζει. «Ομως τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα όταν τρέχεις να προλάβεις. Κι αυτό γιατί είμαστε εκτεθειμένοι και ευάλωτοι. Ζούμε από την πρώτη στιγμή σε ένταση και άγχος. Και όχι μόνο για τους εαυτούς μας και τους ασθενείς, αλλά και για το οικογενειακό μας περιβάλλον.

Σε τι περιστατικό θα πάμε, πώς θα είναι η κατάστασή του, αν επαρκούν τα μέτρα ατομικής προστασίας, αν προλαβαίνουμε να τα εφαρμόσουμε σωστά». «Η πρώτη μου επαφή με άτομο εμπύρετο και πιθανό κρούσμα Covid έγινε με πλήρη μεν εξάρτυση, αλλά ο ασθενής ήταν τόσο βεβαρημένος και διεγερτικός από την ένδεια οξυγόνου που μου τραβούσε τη στολή από την αγωνία του», διηγείται με έμφαση. «Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν να σκιστεί σε κάποια σημεία η στολή μου, ενώ ταυτόχρονα τα προστατευτικά γυαλιά είχαν θαμπώσει τόσο πολύ που αδυνατούσα να δω καθαρά ώστε να παράσχω τις υπηρεσίες μου σωστά. Τελικά, για να φλεβοκεντήσω, έβγαλα τα γυαλιά μου, οπότε εκτέθηκα για δεύτερη φορά σε ασθενή δυσπνοϊκό που πιθανόν να εξέπεμπε εκείνη τη στιγμή ισχυρό ιικό φορτίο. Ομως, μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούσα να τον βοηθήσω. Ετσι έπρεπε και έτσι έκανα. Βέβαια, εκ των υστέρων, όπως είναι φυσικό, ανησύχησα. Μέχρι να βγει αρνητικό το τεστ είχα άγχος και όχι τόσο για εμένα και τους συνεργάτες μου διασώστες, αλλά για το στενό συγγενικό μου περιβάλλον».

Και σήμερα; «Ευτυχώς λέω και ξαναλέω υπάρχει εμβόλιο πια. Και αυτό είναι το όπλο μας. Αυτό λέω και σε όλους όσοι κινδυνολογούν επί του θέματος. Οταν σου πετούν ένα σωσίβιο, δεν ελέγχεις εκείνη τη στιγμή ποιας εταιρείας είναι… Απλά το πιάνεις να σωθείς…».

Μια εκπαιδευτικός εθελόντρια για νέους που έχουν ανάγκη

Η Σοφία Σταράκη πέρυσι δούλευε ως αναπληρώτρια εκπαιδευτικός στο Επαγγελματικό Λύκειο Καρπενησίου. Φέτος διδάσκει σε δημοτικό σχολείο του Πειραιά. Ομως δεν ξέχασε τους προηγούμενους μαθητές της.

«Ο Μάρτιος του 2020, με την πρώτη αναστολή της λειτουργίας των σχολικών μονάδων, ήταν μια πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους μας. Οπότε εγώ ξεκίνησα έναν αγώνα, ώστε να κρατήσω επαφή με τα παιδιά, τα οποία – ειδικά της Γ’ Λυκείου – έδιναν και Πανελλαδικές. Αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε πριν ακόμα ανακοινωθούν τρόποι τηλεκπαίδευσης, δεν περίμενε κανένας εκπαιδευτικός οδηγίες για να ξεκινήσει την υποστήριξη των μαθητών του», αναφέρει η ίδια προσθέτοντας: «Επρεπε να στηρίξουμε τους μαθητές μας και εκπαιδευτικά αλλά και ψυχολογικά. Ετοιμάζονταν να δώσουν Πανελλαδικές και ξαφνικά έμειναν εκτός του σχολείου λόγω της πανδημίας.

Μέσα σε πρωτόγνωρες συνθήκες παλέψαμε πολύ, ξενυχτήσαμε, όλοι μας, και εγώ προσωπικά για να οργανώσω το μάθημά μου, να βοηθήσω τα παιδιά σε τεχνικά ζητήματα, που ήταν πολλά, να λύσω απορίες τους. Υπήρξαν μέρες που είχε πάει 3 και 4 τα ξημερώματα και εγώ ήμουν ακόμα στον υπολογιστή».

Φέτος, υπηρετεί την εκπαίδευση σε άλλη πόλη. Παράλληλα, ωστόσο, κάνει και εθελοντικό φροντιστήριο βοηθώντας τα παιδιά του παλιού της σχολείου στο Καρπενήσι. «Δεν μπορώ να τους εγκαταλείψω, είχαμε χτίσει σχέσεις εμπιστοσύνης και συνεργασίας. Πρέπει να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες που παρουσιάζονται ή ακόμα και μόνο να μου πουν τους προβληματισμούς τους. Δεν θα μπορούσα να αρνηθώ σε έναν οποιονδήποτε μαθητή την οποιαδήποτε βοήθεια μου ζητήσει. Τα παιδιά βιώνουν άγχος και απομόνωση. Ακόμα κι αν χρειάζεται να αφιερώσω επιπλέον χρόνο, τον οποίο θα είχα ανάγκη για να ξεκουραστώ έστω για λίγες ώρες».

Στην Εντατική του Νοσοκομείου Σωτηρία

«Το ξέσπασμα της πανδημίας τον περσινό Φλεβάρη ήταν κάτι πρωτόγνωρο για όλους τους υγειονομικούς» λέει ο Παναγιώτης Βασιλείου, καρδιολόγος – εντατικολόγος, επιμελητής Β’ στο Νοσοκομείο Σωτηρία. «Οταν κλήθηκα να στελεχώσω τη νέα πολυδύναμη ΜΕΘ του Νοσοκομείου Σωτηρία και να συνεισφέρω στην έναρξη της λειτουργίας της, ένιωσα περίπου όπως οι παππούδες μας που καλούνταν να πάνε στον πόλεμο, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη» διηγείται.

«Βέβαια, σύντομα γίναμε όλοι μία γροθιά κόντρα στον κορωνοϊό», περιγράφει, για να συμπληρώσει: «Ο αγώνας, καθημερινός και ανελέητος. Μολονότι ο εντατικολόγος εξ ορισμού εκπαιδεύεται για να αντιμετωπίζει βαρέως πάσχοντες ασθενείς, η εμπειρία τού να προσπαθείς με τα πιο προηγμένα συστήματα να αερίσεις και να οξυγονώσεις έναν ασθενή αλλά να αποτυγχάνεις γιατί στο μεταξύ ο κορωνοϊός έχει καταστρέψει τους πνεύμονές του ήταν τρομακτική και συνάμα απογοητευτική. Δεν το βάζαμε όμως κάτω. Με ατελείωτες ώρες κλινικής παρατήρησης προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τη συμπεριφορά του ιού, πώς μπορούμε να βρεθούμε ένα βήμα μπροστά από αυτόν, πώς θα αυξήσουμε τις πιθανότητες επιβίωσης των ασθενών μας, πώς θα σώσουμε τον επόμενο άρρωστο. Οταν πλέον η μέρα τελείωνε, έπαιρνα τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Δρόμοι άδειοι κατά την εφαρμογή του σκληρού lockdown. Μουσική στο αυτοκίνητο για αποφόρτιση, λίγες ώρες ξεκούραση και ξανά στο πεδίο της μάχης…».

Εμπειρίες μιας χειρουργικής κλινικής στην «κόκκινη» Θεσσαλονίκη

«Η πανδημία Covid-19, και κυρίως το δεύτερο μεγάλο κύμα που έπληξε τη Θεσσαλονίκη, δυστυχώς προκάλεσε πολλά προβλήματα και δυσλειτουργίες και στην κλινική μας, καθόσον το ΑΧΕΠΑ αποτελεί εξαρχής κέντρο αναφοράς», περιγράφει ο διευθυντής της Α’ Προπαιδευτικής Χειρουργικής Κλινικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Αντώνιος Μιχαλόπουλος.

«Ετσι, η Χειρουργική Μονάδα Εντατικής Θεραπείας μας μετατράπηκε σε Μονάδα Covid, που απασχολούσε μία διευθύντρια ΕΣΥ εντατικολόγο, δύο χειρουργούς με εκπαίδευση σε ΜΕΘ, εθελοντές και δύο δανεικούς αποσπασμένους γιατρούς, με τέσσερις ειδικευόμενούς μας».

Η υπερεργασία ήταν δεδομένη. «Το υπόλοιπο προσωπικό της κλινικής πραγματοποιούσε τις γενικές εφημερίες και αντιμετώπιζε τα επείγοντα περιστατικά. Φυσικά, ούτε λόγος για προληπτική ιατρική επί έναν και πλέον χρόνο. Ολα αυτά προκάλεσαν πολυδιάσπαση της κλινικής, τόσο στο νοσηλευτικό όσο και στο ιατρικό προσωπικό, που παρ’ όλα αυτά ανταποκρίθηκε εξαιρετικά». «Οι γιατροί και οι νοσηλευτές δεν ζητούν τίποτε από τον κόσμο παρά μόνο τη συμμόρφωσή τους με τους κανόνες προστασίας και τον γρήγορο εμβολιασμό τους. Μόνο έτσι έχουμε ελπίδες. Για εμάς βέβαια κανονικότητα δεν είναι η απαλλαγή από τις μάσκες και η διασκέδαση, αλλά η επαναφορά των υπηρεσιών υγείας σε ένα καλύτερο επίπεδο, και για τους υπόλοιπους ασθενείς, και εκπαίδευσης στο επίπεδο των δυνατοτήτων που διαθέτουμε», καταλήγει ο ίδιος.

Στο εργαστήριο και στην έρευνα

Το ξέσπασμα της πανδημίας βρήκε την Ιρανή Narjes Nasiri – Ansari στην Ελλάδα. Ηρθε στη χώρα μας πριν από εννέα χρόνια ως ερευνήτρια, αρχικά ως διδακτορική φοιτήτρια στο Εργαστήριο Βιολογικής Χημείας της Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια έμεινε. Πλέον, ως μεταδιδακτορική ερευνήτρια στη Μονάδα Μοριακής Ενδοκρινολογίας του ίδιου εργαστηρίου. Την περίοδο της υγειονομικής κρίσης, δεν έψαξε τρόπο να φύγει από την Ελλάδα. Μάλιστα, δουλεύοντας 15 ώρες την ημέρα για την έρευνά της, έφτασε να πάρει και βραβείο.

«Το πρώτο σοκ της πανδημίας, ιδίως για μένα που η οικογένειά μου ήταν τόσο μακριά, στην Τεχεράνη, ήταν πολύ μεγάλο γιατί το πρώτο κύμα χτύπησε την πατρίδα μου και ανησυχούσα πολύ. Γρήγορα, όμως, επικεντρώθηκα στη δουλειά μου, που αφορούσε την έρευνα για τις «Διαταραχές της έκφρασης των clock γονιδίων σε εύτοπο και έκτοπο ενδομητρικό ιστό», η οποία έπρεπε να συνεχιστεί και να ολοκληρωθεί. Το πρώτο lockdown ακολούθησε ένας πραγματικός οργασμός δουλειάς, με ατελείωτες ώρες, Σαββατοκύριακα, το καλοκαίρι, που έτσι κι αλλιώς το περάσαμε «εντός»» λέει η ίδια.

«Καταφέραμε, με την Αγγελική Καραπαναγιώτη που δουλεύαμε μαζί, και τελειώσαμε το project μας, ίσως και νωρίτερα από ό,τι υπολογίζαμε. Και τελικά πήραμε και το βραβείο Young Investigator Award 2021 από την Ευρωπαϊκή Ενδοκρινολογική Εταιρεία! Είναι μια πολύ σημαντική διάκριση και επιπλέον είναι η πρώτη φορά που ερευνητική εργασία αμιγώς από την Ελλάδα λαμβάνει αυτό το βραβείο. Μπορεί η φράση «η κρίση είναι ευκαιρία» να είναι χιλιοειπωμένη, αλλά την πιστεύω απόλυτα και στην περίπτωσή μας αποδείχτηκε αληθινή για μία ακόμη φορά», διαπιστώνει ενθουσιασμένη.

Το πρώτο εργαστήριο αστρονομίας ενός μικρού σχολείου στη Δράμα

Και εργαστήριο αστρονομίας, και το μοναδικό μουσείο ηλιακών ρολογιών, και υπαίθρια πειράματα φυσικής, και επισκέψεις από άλλα σχολεία για να μάθουν τα παιδιά τα άστρα. Ο Μιχάλης Δογραματζίδης, φυσικός, όλα αυτά τα κάνει μόνος του. Ζει στο μικρό χωριό Νικηφόρος της Δράμας από το 2008 και κάνει ένα πλήρες εθελοντικό μάθημα Φυσικής την εβδομάδα σε όλα τα παιδιά που το χρειάζονται, είτε από το δικό του σχολείο είτε από άλλο.

Το δικό του είναι ένα μικρό γυμνάσιο με λυκειακές τάξεις. Ομως, εκεί έχει εγκαταστήσει το πιο εντυπωσιακό αστεροσκοπείο με θόλο και ένα υπερσύγχρονο ηλεκτρονικό τηλεσκόπιο που κατάφερε να αγοράσει με χορηγίες ιδρυμάτων της περιοχής του. Στον αύλειο χώρο του γυμνασίου, ο Σύλλογός Αστρονομίας «Ο Πήγασος» που ίδρυσε, φιλοξενεί ακόμη ένα πάρκο ηλιακών ρολογιών, ποικίλων ειδών (ισημερινό, οριζόντιο, κατακόρυφο, αναλημματικό κ.ο.κ.) καθώς και ένα υπαίθριο εργαστήριο φυσικής, βασισμένο στην ύλη για το μάθημα (μετάδοση ήχου, στροφορμή, βαρύτητα κ.λπ.). Στον ίδιο χώρο υπάρχει και το Σπιτάκι των Ψευδαισθήσεων, ένα από τα λίγα στον κόσμο που αποτελεί το κεντρικό θέμα μιας ενότητας αφιερωμένης στις οπτικές οφθαλμαπάτες και στις ιδιαιτερότητες του εγκεφάλου μας. «Το Γυμνάσιο Νικηφόρου είναι από τα λίγα στον κόσμο που διαθέτουν ανάλογες κατασκευές», λέει χαρακτηριστικά. Το παρατηρητήριο κάνει και επιστημονική έρευνα σε συνεργασία με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΝΕΑ

Headlines