Κραυγή χαράς: Χριστός Ανέστη!

Ποτέ πριν…

Ποτέ πριν δεν ακούστηκαν οι θείες καμπάνες να χτυπούν

γι’ αυτούς που λείπουν.

Ποτέ πριν δεν άναψαν οι γιορτινές λαμπάδες της Λαμπρής

γι’ αυτούς που για πάντα λείπουν.

Ποτέ πριν, σαν απόψε, δεν κατεπόθη ο θάνατος εις νείκος,

γι’ αυτούς που λείπουν, αποδημητές, στη χώρα του πολέμου!..

Ποτέ πριν!.. Αυτοί την αρμονία δίνουν στις καμπάνες.

Ανάβουν τις λαμπάδες της Λαμπρής. Νικούν το θάνατο

με την αιωνιότητά τους!

Τους μένει ακόμα αυτό το πρόβλημα της ύπαρξής μας.

Γυρίζουν πολύν καιρό σ’ αυτή την πολιτεία.

Ζητούν απόψε μια θέση στο τραπέζι του σπιτιού μας.

Χωρίς ύπνο, για να τους πης νεκρούς, τυλίγοντας

την κλωστή του κεριού στα δάχτυλά τους,

ψάχνουν να βρουν την πόρτα μας,

ψάχνουν να βρουν αγνή τη θύμησή τους

σ’ όλων μας τη μνήμη!

Κάθονται στο τραπέζι του δείπνου μας, θλιμμένοι,

σαν ανάμνηση από τόσα χώματα πλημμυρισμένα.

Ωραίοι σαν το θαύμα του ευαγγελίου.

Σα μια κραυγή χαράς: Χριστός Ανέστη!..

Κι αυτές οι θείες καμπάνες

είναι τα λόγια τους.

Κι αυτές οι κόκκινες λαμπάδες

είναι το βλέμμα τους.

Κι αυτή η λεπτή κλωστή στα δάχτυλά τους

είναι η ζωή μας!.. Όλοι, νεκροί και ζωντανοί,

γύρω στο γιορτινό τραπέζι της Λαμπρής!.. Στην

κεφαλή του τραπεζιού:

Ο αναστάς Χριστός!..

Μας μένει ακόμα αυτό το πρόβλημα της ύπαρξής μας.

Το δείπνο μας πήρε άλλο νόημα, καθώς

έμπαινε στα πληγωμένα βλέφαρα το φως

του θείου του λόγου.

Κ’ η μέρα προμηνούσε ένα στρωμένο τραπέζι

για τη δικαιοσύνη,

ένα σπίτι ήσυχο σ’ αυτή την πολιτεία

καμωμένο από αγάπη.

Κ’ η μέρα προμηνούσε χίλια διαμάντια στις καρδιές,

να θυμίζουν την ειρήνη και την ελπίδα του κόσμου.

*Ιάσων Δεπούντης, «Ο λόφος».

Ο ποιητής και πεζογράφος Ιάσων Δεπούντης, αξιόλογος δημιουργός της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς –αυτοπροσδιοριζόταν ως μεταμοντέρνος που αρεσκόταν στον πειραματισμό και την εκτός ορίων λογοτεχνική έκφραση–, γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 7 Αυγούστου 1919 και απεβίωσε στη Ζυρίχη στις 21 Ιουνίου 2008.