«#Love 30»

Έφτασε η στιγμή για δρόμους που υποστηρίζουν την ζωή των πολιτών και που τα οχήματα δεν θα υπερβαίνουν τα 30 χιλιόμετρα ανά ώρα δημιουργώντας έτσι και τις κατάλληλες συνθήκες αρμονικής συμβίωσης ανθρώπων και μηχανών;

Τα σχέδια βιώσιμης αστικής κινητικότητας που εκπονούν αρκετοί σοβαροί δήμοι της χώρας περιλαμβάνουν και παραμέτρους που αφορούν την οδική ασφάλεια. Ένα μείζων ζήτημα για κάθε κοινωνία αφού εκατομμύρια συνάνθρωποι μας παγκοσμίως χάνουν τις ζωές τους λόγω δυστυχημάτων με άμεση ή έμμεση εμπλοκή οχημάτων.  Η 6η παγκόσμια εβδομάδα οδικής ασφάλειας του Ο.Η.Ε και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας που ξεκινάει 17/5 και ολοκληρώνεται 23/5 έχει ως κεντρικό της σύνθημα τα 30 χιλιόμετρα την ώρα ως όριο κίνησης των οχημάτων. «#Love 30» λοιπόν με σκοπό των περιορισμό των δυστυχημάτων στους δρόμους των πόλεων και κοινοτήτων γενικά. Δρόμοι που υποστηρίζουν την ζωή των πολιτών και που τα οχήματα δεν θα υπερβαίνουν τα 30 χιλιόμετρα ανά ώρα δημιουργώντας έτσι και τις κατάλληλες συνθήκες αρμονικής συμβίωσης ανθρώπων και μηχανών. Άλλωστε, εκτός των ζωών, σώζονται και το περιβάλλον λόγω μείωσης των ρύπων αλλά και η ψυχική υγεία των κατοίκων από τα ντεσιμπέλ που παράγονται όταν το πόδι βυθίζεται στο γκάζι.

Η πρόκληση για κάθε πολιτειακό θεσμό, σε εθνικό ή τοπικό επίπεδο είναι μεγάλη. Ειδικά σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης όπου οι σοβαρές δημοτικές αρχές οφείλουν άμεσα να βάλουν σε προτεραιότητα την οδική ασφάλεια αφού -και χωρίς απαραίτητα την δική τους ευθύνη- οι περισσότεροι αστικοί δήμοι σχεδιάστηκαν για ρομπότ και όχι ανθρώπους με συναισθήματα και ανάγκες ελεύθερων χώρων πρασίνου. Όσοι σκαρφίστηκαν πόλεις χωρίς πράσινο, πεζοδρόμια αλλά και ελεύθερους χώρους μάλλον πρέπει να τους απονεμηθεί έστω και καθυστερημένα το Όσκαρ «ευνουχισμού» των κοινωνιών. Δεν είναι υπερβολικό δεδομένου πως όταν αποκόπτεται ο άνθρωπος από το περιβάλλον αρρωσταίνει.

Εκτός από τα προαναφερθεντα γνωρίζετε πως το οικονομικό και κοινωνικό κόστος των νεκρών, τραυματιών και υλικών ζημιών από τα καταγεγραμμένα και μόνο αυτά οδικά ατυχήματα με παθόντες στη χώρα μας αγγίζει τα 3δις ευρώ ετησίως. Είναι διαφυγόντα έσοδα για το Ελληνικό δημόσιο που συνεπάγονται από διάφορες μαθηματικές πράξεις. Απλοϊκά όσο ζει και κινείται ένας πολίτης, παράγει, ξοδεύει, πληρώνει φόρους κτλ. Σημειωτέον και αισιόδοξο το γεγονός πως τα τελευταία χρόνια έχουν μειωθεί τα οδικά ατυχήματα -παραμένουν ωστόσο ψηλά- και υπάρχουν λόγοι για αυτό. Η οικονομική κρίση, περιόρισε την κυκλοφορία ή ανάγκασε πολλούς να οδηγούν με χαμηλότερες ταχύτητες για μείωση κατανάλωσης καυσίμων.

Επίσης, βελτιώθηκε το οδικό δίκτυο αλλά και εξελίχθηκε η τεχνολογία των οχημάτων που τα έκανε ασφαλέστερα. Αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Απαιτείται επανασχεδιασμός της οδικής υποδομής και κυκλοφορίας. Σε επικοινωνία μας με τον κ. Αλέκο Λαμπράκη που ειδικεύεται σε ζητήματα οδικής ασφάλειας έχοντας ταυτίσει τα τελευταία χρόνια το όνομα του με τα μεγαλύτερα έργα οδικής ασφάλειας στις χώρες του κόλπου μας επισήμανε: « Οι κύριοι λόγοι πρόκλησης των οδικών ατυχημάτων είναι: η επιθετική οδήγηση, τα υψηλά ποσοστά κυκλοφορίας μοτοσικλετιστών, τα χαμηλά ποσοστά χρήσης ζώνης και κράνους και ιδίως στους συνεπιβάτες, η ανοργάνωτη και απροστάτευτη κυκλοφορία ευάλωτων χρηστών του δρόμου, η οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ, η χρήση του κινητού τηλεφώνου και οι παραλείψεις αλλά και τα λάθη στην οδική υποδομή».

Από που θα άρχιζε ο ίδιος όμως να ξετυλίγει τον μίτο της Αριάδνης; « Θα χρειάζονταν λεπτομερή μελέτη για τον κάθε δρόμο ξεχωριστά. Να εντοπιστούν οι ατέλειες, τα black spots όπως τα λέμε εμείς, αλλά και να καταγραφούν όλοι οι παράγοντες που δυνητικά μπορεί να αποτελέσουν αιτία ενός ατυχήματος. Χρειάζονται μελέτες επιπτώσεων οδικής ασφάλειας κάθε έργου και επέμβασης. Με λίγα λόγια, κάθε περίπτωση είναι μοναδική και απαιτεί μελέτη, καταγραφή και επανασχεδιασμό όπου απαιτείται, αν θέλουμε να λέμε πως σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε ασφαλείς δρόμους.  Υπάρχει ο τρόπος να έχουμε οδική ασφάλεια αλλά σύντομος δρόμος για την επίτευξη του σωστού αποτελέσματος δεν υπάρχει».