Εννιά Αθηναίοι κάνουν τον δικό τους απολογισμό για την καραντίνα
Εδώ και μερικές μέρες, με το άνοιγμα της εστίασης και όχι μόνο, σηματοδοτήθηκε μια αίσθηση καινούργιας αρχής. Από την άλλη, η παράξενη περίοδος του lockdown ρίχνει ακόμα την σκιά της επάνω μας και το κακό όνειρο μοιάζει να μην έχει τελειώσει
Μαγειρέψαμε κατσαρόλες από δάκρυα, ανυπομονησία και «skip τίτλους αρχής». Το σπίτι μας δεν μας είδε ποτέ περισσότερο. Μπλε οθόνες. Κάποιοι αρρωστήσαμε-δεν τα καταφέραμε όλοι. Μείναμε μόνοι ή κάναμε μικρές, θεμιτές παρανομίες, κοιμώμενοι σε καναπέδες φίλων μετά από μάζωξη εναγώνια με κρασί και κουβέντα. Κάποιοι δεν πιστεύαμε ότι θα είχαμε ποτέ τόσο ελεύθερο χρόνο. Και για άλλους δημιουργήθηκαν επαγγελματικές ευκαιρίες/εμπνεύσεις/whatever. Κάποιοι έβγαλαν την καραντίνα μόνοι τους, άλλοι με το ταίρι ή την οικογένειά τους.
Όσες διαφορετικές συνθήκες κι αν ζήσαμε όμως, o απολογισμός αυτών των εννιά ξεχωριστών ανθρώπων και πολιτών και εργαζομένων (και πλείστων όσων άλλων ιδιοτήτων) προδίδει τους κοινούς τόπους της αγωνίας μας για την επόμενη μέρα που, όχι, δεν μπορούμε να πούμε ότι έχει έρθει προς το παρόν.
Ο Χάρης Γιούλης βοηθήθηκε από την φύση και την μουσική
Ένας χρόνος κιόλας απομόνωσης, που στην αρχή φαινόταν κάτι ξένο και μακρινό, σαν δυστοπική ιστορία από το μέλλον. Μετά, ήμουν εγώ, εσύ , ο γείτονας, ο φίλος, αυτός που περνάει, αυτός που πλησιάζει… Ο χειρότερος εφιάλτης!
Ύστερα, ήρθε ο πόνος του διπλανού του αγνώστου του γνωστού, που τα άλλαξε όλα. Αρχίσαμε να σπάμε τα δεσμά της αδιαφορίας και να κοιταζόμαστε στα μάτια μια απ’τις μεγαλύτερες αλλαγές που συνέβηκαν. Προσωπικά, νομίζω η απομόνωση είναι κάτι συνηθισμένο για μοναχικούς καλλιτέχνες όπως εγώ-είναι εργαλείο δημιουργίας. Άρα, η καραντίνα δεν άλλαξε τραγικά τις συνήθειές μου. Βοήθησε βέβαια το περιβάλλον στο οποίο ζω: η φύση, οι βόλτες, η παρατήρηση του κόσμου μας από μία άλλη οπτική γωνία πιο ευαίσθητη και οι λίγες και σημαντικές επαφές.
Ο Χάρης Γιούλης είναι τραγουδοποιός
Στην αρχή, ήταν αδύνατο να μαζέψω τα κομμάτια μου με μία κιθάρα στο στούντιο, έμοιαζε βομβαρδισμένο τοπίο ο χώρος , μετά έγινε ανάγκη που γέννησε τραγούδια κι ελπίδα να μοιραστώ την αγάπη για τη ζωή με όλους. Μου αρέσει να βγαίνω κάθε πρωί, να βλέπω το φως και να ευχαριστώ για την καινούργια μέρα! Το είδα και σε άλλους! Αυτό το μικρό και τόσο απλό έχει μεγάλη σημασία για εμένα.
O Παύλος Λάμπρου επιδόθηκε σε εικονικά ταξίδια
Boem και καραντίνα γίνεται; Έλα που έγινε, έλα που το ζήσαμε κι αυτό! Έλα που ζήσαμε και χωρίς αγκαλιές!
Εκεί που όλη σου η ζωή λόγω δουλειάς ήταν γεμάτη με κόσμο, ραδιοφωνικούς παραγωγούς, καλλιτέχνες, φίλους, οικογένεια… Εκεί που όλη την ημέρα κόσμος μπαινόβγαινε και στηνόταν γλέντι από το τίποτα… Εκεί που αποφάσισες να κάνεις την πρώτη σου απόπειρα σαν θεατρικός παραγωγός… Εκεί που πήγαινε για παράταση η δουλειά σου… Εκεί κατέβηκε ο διακόπτης. Ποιος θα το πίστευε ότι θα γινόταν πριν ένα χρόνο.
Κι η ζωή μας έγινε, “οι επόμενες δυο βδομάδες είναι κρίσιμες, μετά θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα”. Δυο βδομάδες που κράτησαν ένα χρόνο!
Άγχος, θα τα καταφέρουμε, θα βγούμε ζωντανοί, εκπομπές θα έχουμε και με ποιον τρόπο; Και με τις συνεντεύξεις τι θα γίνει; Η παράσταση τι, αυτό ήταν; Κούραση, φόβος, μαύρες σκέψεις. Κι οι φίλοι στην ίδια κατάσταση. Φως πουθενά.
Και εκεί που λες ο ψυχίατρος είναι κοντά, βγαίνει το μποέμικο ένστικτο επιβίωσης. Αρχίζεις να κάνεις σχέδια σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Να μιλάς με καλλιτέχνες και μουσικούς για τα νέα projects που θα ετοιμάσεις. Να κλείνεις συμφωνίες. Να καταθέτεις προτάσεις επί προτάσεων.
Ο Παύλος Λάμπρου είναι ο ιδρυτής του ιντερνετικού ραδιοφώνου Boem
Πολλή μουσική, νέα ακούσματα, διάβασμα, μαγειρική κι εικονικά ταξίδια στον ελεύθερο χρόνο. Φορώντας την κελεμπία είσαι στην Αίγυπτο, το Kilt στη Σκωτία, το poncho στο Μεξικό.
Και κάπως έτσι γλιτώσαμε τις συνεδρίες κι ετοιμαζόμαστε για νέες περιπέτειες!
Η Αννίτα Σπιθάκη προσπάθησε να αντισταθεί στον φόβο
Μια δύσκολη χρονιά πέρασε και όπως συμβαίνει πάντα με το χρόνο φεύγει, κυλά, χάνεται κι εμείς ζούμε, συνεχίζουμε να προσπάθούμε και να υπάρχουμε όσο καλύτερα μπορούμε.
Η ζωή που δεν σταματά ποτε να μας εκπλήσσει είναι εδώ, περιμένει να την αρπάξουμε, να τηνκάνουμε τραγούδι, να τη γλεντήσουμε αγκαλιά, να τη ζωγραφίσουμε απο την αρχή με τα δικά μας πινέλα χαράσσοντας δικό μας μονοπάτι.
Η δική μου καραντίνα μοναχική, μα δημιουργική μου θύμισε τα απλά που είναι και τα σημαντικά! Με έκανε να κλάψω, να θέλω να παραιτηθώ, με γέμισε απελπισία και φόβο. Φόβο στον οποίο προσπάθησα να αντισταθώ για να κατακλύσει το ‘’είναι’’ μου το φώς και η ζωή.
Η θάλασσα ήταν πάντα εκεί, το δικό μου καταφύγιο! Οι βουτιές Χειμώνα-Καλοκαίρι και δυο τρία αγαπημένα μου πρόσωπα που πέρασα μαζί τους όλη αυτή τη δύσκολη συνθήκη είναι αυτά που θα κρατήσω.
Η Αννίτα Σπιθάκη είναι youtuber
Οι ‘’μετακινήσεις 6’’ για να τους συναντήσω, τα αυτοπορτραίτα στο σπίτι , τα τραγούδια που με παρηγόρησαν, τα φαγητά που μαγείρεψα και έφαγα ολομόναχη, ο χρόνος που πέρασα με τον εαυτό μου που τον είχα τόσο ανάγκη, η συνειδητοποίηση του πόσο σημαντικοί ειναι οι αγαπημένοι άλλοι στη ζωή μου και η συνάντηση μαζί τους στη ζωή σαν σημείο αναφοράς για ολόκληρη την υπαρξη!
O Ευδόκιμος Τσολακίδης κόλλησε κοροναϊό, αλλά το ξεπέρασε
Η ζωή μου έχει αλλάξει με τρόπο πρωτοφανή. Δυο φορές το μήνα ήμουν στο αεροδρόμιο, τις περισσότερες φορές για ταξίδι στο εξωτερικό, και τώρα έχω να βγω απ την χώρα πάνω από 15 μήνες!
Σαν να μην έφτανε όλο αυτό, αρρώστησα κιόλας και νοσηλεύτηκα με οξυγόνο για μια βδομάδα το οποίο κράτησα και στην συνέχεια στο σπίτι για ένα μήνα!
Ο Ευδόκιμος Τσολακίδης (ηθοποιός, σκηνοθέτης) φωτογράφισε τους γιατρούς- αστροναύτες στον θάλαμο όπου νοσηλεύοταν
Τώρα είμαι καλά αλλά προσέχω περισσότερο από πριν γιατί μπορεί να μην κινδυνεύω λόγω αντισωμάτων που έχω αναπτύξει αλλά μπορεί να είμαι κομιστής και να κινδυνέψει κάποιος άλλος εξ αιτίας μου. Ελπίζω στον εμβολιασμό και περιμένω να τελειώσει ο εφιάλτης και να επιστρέψουμε στην κανονικότητα.
Το μόνο θετικό που βρίσκω σε όλο αυτό είναι η συνειδητοποίηση όλων μας ότι τίποτα, ακόμα και το πιο απλό καθημερινό πράγμα δεν είναι αυτονόητο. Λαχταρώ ένα απλό σινεμά, μια ταβερνούλα με μεζεδάκια, ουζάκι, και καλή παρέα, ένα ποτό σ ένα μπαράκι με καλή μουσική, μια αγκαλιά ενός αγαπημένου φίλου που την έχω στερηθεί τόσο πολύ, ένα φιλί, ένα απλό σφίξιμο χεριού, μια πρόβα στο θέατρο χωρίς μάσκες και με άφοβα αγγίγματα.
Να ξαναβρούμε την κανονικότητά μας και να την εκτιμήσουμε και να μην ξεχάσουμε ποτέ πόσο σημαντικά είναι τα απλά και καθημερινά.
Η Βάσια Μπρέστα έκανε παρκούρ για να αποφεύγει τα όργανα της τάξης
Σίγουρα η καραντίνα ήταν περίεργη θα ελεγα. «Χούντα», την αποκάλεσαν πολλοί. Η διαδικασία αποστολής μηνυμάτων με πείραξε. Βραχνάς… Πολλές φορές δεν έστελνα.
Η φάση αυτή, έδωσε τροφή για σκέψη και αποκάλυψε ιδέες. Είχα χρόνο να ασχοληθώ με τον εαυτό μου, με το σπίτι, να φτιάξω τη μουσική μου, τον δίσκο μου, είχα κάτι ηχογραφήσεις που δυστυχώς έμειναν στη μέση.
Η Βάσια Μπρέστα είναι dj και ραδιοφωνική παραγωγός-η καραντίνα δεν πλήγωσε και πολύ την πολυπραγμοσύνη της
Εκπομπή δεν κάναμε, μόνο σετ στέλναμε! Κάναμε και πολλά φωτογραφικά projects με την φωτογράφο Francesca. Ήρθα κοντά με ανθρωπους που είχαμε για πολύ καιρό χαθεί, λόγω υποχρεώσεων. Πολλές σχέσεις αναστηλώθηκαν! Απόλαυσα την φυση στο έπακρο, στα μονοπάτια πανω στον Υμηττό, που απλά είναι μαγευτικά και πολλή γυμναστικη!
Επίσης η φάση καθόμαστε στην πλατεία και αράζουμε με τον καφέ μας, πολύ μου άρεσε.. πολλές φορές έκανα παρκούρ, μην τυχόν και πέσω πάνω σε κανένα όργανο! Προτιμώ να το αποφεύγω και ας είμαι νόμιμη. Τέλος, κάναμε και δυο ταινίες μικρού μήκους μαζί με την Κατερίνα Σιγάλα τις οποίες σύντομα ελπίζω να δείτε.
Ο Γιάννης Κολλιάκος βυθίστηκε στα βιβλία, το σινεμά και την μουσική
Ένας χρόνος covid-19, ένας χρόνος πανδημία, πρωτοφανές φαινόμενο και η ζωή μας άλλαξε.
Μάθαμε όλοι πολλά, πήραμε το μάθημα πώς η ζωή είναι απρόβλεπτη και πολλές φορές με άσχημες εκπλήξεις. Από την άλλη, μάθαμε να εκτιμάμε αυτά που ίσως να μην υπολογίζαμε πριν γιατί τα θεωρούσαμε δεδομένα, ένα ωραίο λουλούδι που είδαμε στον σύντομο περίπατό μας στο αλσάκι της περιοχής μας, τα δέντρα, αυτό το λίγο οξυγόνο μας, που είναι αυτό που μας κρατά ακόμα ζωντανούς, τον καθαρό αέρα, ένα ωραίο βλέμμα στο σούπερ μάρκετ, πίσω από τη μάσκα.
Εγώ από την άλλη θα έλεγα είμαι από τους τυχερούς, γιατί ζω στο Λουτράκι Κορινθίας και έχω τη θάλασσα δίπλα μου, αλλά και τα Γεράνεια όρη, περπατούσα κάθε μέρα, είτε στην παραλία, είτε στο βουνό.
Διάβασα πολύ, λογοτεχνία κυρίως, βιβλία που είχα και δεν είχα προλάβει να τα διαβάσω πριν την πανδημία, άκουσα πολλή μουσική και ξανά, πάλι, πολλούς δίσκους του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Σπανού, του Κουγιουμτζή, του Λοίζου, της Πλάτωνος, του Θάνου Μικρούτσικου, των Στέρεο Νόβα και του Κωνσταντίνου Βήτα.
Είδα ταινίες αρκετές, είδα κάποιες του Μπέργκμαν που δεν είχα δει, Παζολίνι, Φελίνι, Βισκόντι, Αλμοδόβαρ και έγραφα για την στήλη μου στο Η Πόλη Ζει, το ερωτηματολόγιο με τίτλο ‘’Τα Τραγούδια Λένε Πάντα Την Αλήθεια’’ με φιλοξενούμενους σπουδαίους Καλλιτέχνες, Επιστήμονες, και Λογοτέχνες. Παράλληλα, κάποια κείμενά μου δημοσιεύτηκαν στο μουσικό περιοδικό ‘’Μετρονόμος’’.
Το περσινό καλοκαίρι ήταν περίεργο από πολλές απόψεις, δεν είδα πολλούς φίλους, γενικώς ήμουν και είμαι προσεχτικός γιατί οι γονείς μου ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες, και οι συναντήσεις μου είναι μετρημένες, με ανθρώπους που γνωρίζω πως είναι προσεχτικοί.
Μπάνια στη θάλασσα πέρσι, έκανα πολλά, γύρω στα 100! Αλλά, σε απόμερες παραλίες χωρίς πολύ κόσμο, με τον καφέ μου, τα αντιηλιακά μου, τις πετσέτες μου και πάντα με το αντισηπτικό μου μαζί… Ξεκινώ από πολύ νωρίς τα τελευταία χρόνια τα μπάνια στη θάλασσα. Αυτά που μου λείπουν πολύ, είναι οι συναυλίες, τα θέατρα και οι φίλοι μου!
Ο Γιάννης Κολλιάκος είναι, εκτός από βιβλιοφάγος, δημοσιογράφος του πολιτιστικού ρεπορτάζ και στιχουργός
Ευελπιστώ πώς όλα θα αλλάξουν, μετά τον εμβολιασμό μας θα είμαστε κάπως πιο ήσυχοι. Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα και με ξετρέλανε είναι του Θάνου Αλεξανδρή, ‘’Του Οσίου Αλμοδόβαρ Ανήμερα’’ εκδόσεις Κάκτος, πάρτε τηλέφωνο να το παραγγείλετε και θα με θυμηθείτε, είναι υπέροχο! Αν και τώρα που θα χαλαρώσουν τα μέτρα θα μπορέσετε το προμηθευτείτε κι από το βιβλιοπωλείο σας. Είναι εξαιρετικό και με όλη την ωραία διάθεση, αυτής της γλυκειάς προσμονής, που νιώθουμε πάντα τέτοια εποχή λίγο πριν μπει το καλοκαίρι…
Καλό Καλοκαίρι, υγιείς, καλότυχοι και υπομονή, «Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε…» -αυτό λέμε απ’τα τηλέφωνα με τους φίλους μου.
Ο Χρήστος Καρκούλιας θα ήθελε η πανδημία να είναι απλώς ένα κακό όνειρο
Εάν κάποιος μου έλεγε, ότι από το Μάρτιο του 2020 θα ζούσαμε στιγμές πρωτόγνωρες, ότι θα μεταβάλλονταν όλα τα δεδομένα που γνωρίζαμε και τα οποία καθόριζαν τη μέχρι τότε ζωή μας, απλώς δε θα τον πίστευα. Δε θα μπορούσα να διανοηθώ το βαθμό αυτής της μεταβολής. Της τροπής μιας εξαιρετικής συνθήκης στο νέο πλέον κανόνα. Η πανδημία του κορωνοϊού εισήλθε στο παγκόσμιο προσκήνιο, επηρεάζοντας αναπόφευκτα τις ζωές όλων των ανθρώπων. Φυσικά και τη δική μου, δε θα μπορούσα να αποτελέσω εξαίρεση. Ως προς τα θεμελιώδη άλλωστε αγαθά της ζωής και της υγείας είμαστε όλοι ίσοι.
Ο Χρήστος Καρκούλιας είναι δικηγόρος
Συμπληρώνοντας πλέον ενάμιση περίπου χρόνο από την έναρξη αυτής δίχως προηγούμενο περιπέτειας θα ήθελα να διηγηθώ τα εξής:
1. Η νέα πια πραγματικότητα με τις μάσκες και τις αποστάσεις. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι πλέον οι ίδιες. Η επικοινωνία, η επαφή, τίποτε. Δεν υπάρχει η αμεσότητα και προσιτότητα που τις διέκρινε (αναφέρομαι γενικά στις διαπροσωπικές σχέσεις). Τα στοιχεία αυτά έχουν υποκατασταθεί εν πολλοίς από τα συναισθήματα του φόβου, του δισταγμού, της αμφιβολίας, της επιφυλακτικότητας.
2. Η οικονομία επλήγη σοβαρά σε πολλούς τομείς. Επιχειρήσεις έκλεισαν. Άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους. Άλλοι είδαν τις αποδοχές τους να μειώνονται ριζικά. Ενισχύσεις ολίγες. Η πλειοψηφία εξακολουθεί να παλεύει απλώς για το αυτονόητο: την ίδια την επιβίωση (αρκετοί μη μπορώντας να το πετύχουν φτάνοντας στα όρια της εξαθλίωσης).
3. Εγώ από την πλευρά μου δεν υπήρξα θεατής αμέτοχος, ανέγγιχτος. Άλλαξε ο συγκεκριμένος ρυθμός που είχα. Η ύλη της εργασίας μου συρρικνώθηκε δραματικά. Δε είχα τη δυνατότητα να μετέχω των δραστηριοτήτων που είθιστο (γυμναστήριο, θέατρο, σινεμά, φαγητό, διασκέδαση), όπως όλοι μας και εξακολουθεί φυσικά αυτό να συμβαίνει. Μου έχουν λείψει οι συγκεντρώσεις με καλούς φίλους και συναδέλφους σε σπίτια, οι εναγκαλισμοί, οι ασπασμοί.
Δηλαδή πράγματα απλά και στιγμές καθημερινές, μήτε κάτι πολύπλοκο, μήτε κάτι εξεσυζητημένο. Φυσικά έχω ακόμη ακλόνητη την υγεία μου, αλλά και εγώ, όπως οι περισσότεροι συνάνθρωποί μου έχουμε έντονη πλέον την αίσθηση της ψυχικής κόπωσης από τους σημαντικούς περιορισμούς που υπέστη η ζωή μας εν συνόλω.
Είναι φορές που θα ήθελα, όπως παρατηρείται και σε ορισμένες ταινίες, να ξυπνήσω και όλα να έχουν αποτελέσει έναν εφιάλτη και ουδέποτε να είχαν συμβεί πραγματικά.
Η αλήθεια όμως είναι μπροστά μας. Η δύσκολη, ωμή πραγματικότητα. Και η ευχή μου είναι να ξεφύγουμε από αυτήν όσο πιο σύντομα γίνεται. Και να έρθουμε πάλι πιο κοντά και να φιληθούμε και να αγκαλιαστούμε. Και να ζήσουμε, όχι απλώς να υπάρχουμε!!
«Καραντίνα». Πριν αρκετούς μήνες η λέξη θύμιζε σενάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας. Κάτι από το παρελθόν, κάτι σκοτεινό και βαρύ. Αρχές Φεβρουαρίου του 2020 βρίσκομαι με φίλη σε μια εκδήλωση με ανοιχτό μπουφέ. Εχουμε ακούσει για τον covid-19, τα gourmet πιάτα φαίνονται θελκτικά αλλά δεν ακουμπάμε τα καλοστρωμένα τραπέζια, ενώ βλέπουμε με αμηχανία εκατοντάδες κόσμου να στέκεται από πάνω τους και να μιλάει δυνατά σαν να μην τρέχει τίποτα. Είναι η τελευταία μου ανάμνηση ανθρώπων ξένοιαστων που αγκαλιάζονται σαν να μην υπάρχει αύριο.
Η καραντίνα ήρθε στις ζωές μας σαν κατάρα και δώρο μαζί. Κατάρα γιατί μας γέμισε φόβο. Μας απομάκρυνε από τους δικούς μας ανθρώπους. Εκανε ακόμα πιο ασφυκτικά τα μικρά διαμερίσματα της πόλης, αυτά που και πριν έπνιγαν τους ιδιοκτήτες τους. Δεν διαθέτουν όλοι μπαλκόνια γεμάτα κεριά, μαξιλάρες και αιώρες που χορεύουν ανέμελα.
Η καραντίνα έδωσε ακόμα πιο πολύ χώρο στην βία και φώτισε με έντονο φως τις άσχημες καταστάσεις.
Την ίδια στιγμή φάνηκαν πιο καθαρά εκείνες οι σχέσεις που είχαν σημασία. Βγήκαν στην επιφάνεια οι σωστές προτεραιότητες. Με πρώτη την Υγεία. Σωματική και ψυχική.
Μάθαμε με τον χειρότερο τρόπο πως δεν είμαστε τόσο δυνατοί αλλά πως μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη αν μείνουμε μαζί, έστω και μέσω μιας οθόνης. Κάποτε λέγαμε πως τα ο χρόνος τα δείχνει όλα. Πλέον, τα έδειχνε και η απόσταση.
Η Ιλιάδα Κοθρά είναι digital marketer & ιδρύτρια της πλατφορμας www.living-postcards.com και της καμπάνιας κατά της βίας των γυναικών #dontacceptit
Μεγαλόπνοα και αγχώδη projects μπήκαν στο συρτάρι, κάνοντας μας να εκτιμήσουμε την αξία της υπομονής. Της «δεύτερης σκέψης». Μια βόλτα στην φύση, ένα βιβλίο, η άσκηση με ένα κατοικίδιο, πράγματα που ήταν πολυτέλεια, ξαφνικά έγιναν ανάγκη για την ισορροπία μας. Θα συνεχίζουμε να τα εκτιμούμε;
Θα συνεχίσουμε να σεβόμαστε την φύση και τους χρόνους μας; Άγνωστο.
Ο άνθρωπος ξεχνάει γρήγορα και γυρνάει σε μοντέλα συμπεριφοράς που του είναι οικεία.
Το σίγουρο είναι πως η νέα εποχή έχει ήδη γεννήσει απαιτήσεις που πριν ήταν σπάνιες.
Θα αναζητούμε το εστιατόριο και το ξενοδοχείο που θα πληρεί τους κανόνες υγιεινής.
Θα ψάχνουμε τους επαγγελματίες σε όλα τα επαγγέλματα.
Θα απαιτούμε σοβαρότητα και όχι σοβαροφάνεια.
Θα μας πάρει χρόνο να είμαστε πάλι τόσο ξένοιαστοι. Αλλά θα έρθει αυτή η στιγμή.
Ως τότε μένουμε ακόμα ασφαλείς και ερωτευμένοι με την ίδια την ζωή.
Κάθε της λεπτό, πολύτιμο.
Ο Πέτρος Μπιρμπίλης αισθάνθηκε λαβωμένος και απομονωμένος
Καμαρώναμε ότι η γενιά μας δεν γνώρισε πόλεμο, Κατοχή και πείνα, ούτε φυματίωση ούτε λέπρα, και να που έρχεται μια πανδημία και σου το χαλάει.
Όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία, ομολογώ ότι, κάτι οι μάσκες και τα αντισηπτικά, κάτι οι ενημερώσεις του Τσιόδρα, με έβαλαν σε ένα ρόλο, ένιωσα ότι συμμετέχω σε μια παγκόσμια performance.
Ένα χρόνο μετά δεν έχει χωρέσει στο μυαλό μου το μέγεθος της τραγωδίας, οι συνέπειες που βιώνουμε όλοι, ανεξαρτήτως χρώματος, κοινωνικής τάξης και θρησκείας.
Τον λογοτέχνη Πέτρο Μπιρμπίλη φωτογράφισε ο Ανανίας Κωτσοβός
Έχασα ένα χρόνο από τη ζωή μου που αν τον προσθέσεις στα 11 χρόνια της οικονομικής κρίσης συμπληρώνουν το ένα τέταρτο της ενήλικης ζωής μου. Ο εγκλεισμός, η απομόνωση 24/7 μέσα στο σπίτι με τον σκύλο και τον σύντροφό μου, με φόρμα και παντόφλα, έγιναν μια μελαγχολική προεπισκόπηση όσων πιθανώς με περιμένουν στα γεράματα.
Οι συγκρούσεις δεν έλειψαν. Μέρα με τη μέρα αισθάνθηκα να ξεθωριάζει ότι υπήρχε μέσα μου, όλα όσα αγαπούσα και με στήριζαν, πάνω απ’ όλα οι αγαπημένοι μου, με τους οποίους απομακρυνθήκαμε, αφού ο καθένας μας, λαβωμένος, απομονώθηκε στο λαγούμι του.
Πιστεύω πάντως ότι θα το ξαναβρούμε, θα έρθουν πάλι οι παρέες και οι χαρές και τα όνειρα αργά ή γρήγορα.
H Titan Travel Tours εντόπισε τις πιο δημοφιλείς χώρες για ταξίδια το 2024, αναλύοντας δεδομένα από πλατφόρμες όπως το Instagram, το TikTok και τις αναζητήσεις στο Google.
Η κλήση του Χρήστου Μουζακίτη στην Εθνική ομάδα στέλνει μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση ότι με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν υπάρχουν στεγανά στην Εθνική ομάδα και όποιος αξίζει θα παίζει.
Οι επιχειρήσεις που έχουν τη μεγαλύτερη δυσκολία να βρουν εργαζόμενους πληρώνουν κατά μέσο όρο 9% λιγότερο από τους κλάδους που βρίσκουν πιο εύκολα προσωπικό, αποκαλύπτει έρευνα της ETUC
