Ελένη Ράντου: Αν δεν ήταν η καραντίνα δεν θα έκανα ξανά τηλεόραση

Θέση για τις καταγγελίες στον καλλιτεχνικό χώρο πήρε η Ελένη Ράντου, η οποία δεν μπορούσε να διανοηθεί να συμβαίνουν τα πράγματα που είδαν το φως της δημοσιότητας.

Αν δεν υπήρχε η καραντίνα ενδεχομένως να μην έκανε ξανά τηλεόραση καθώς θεωρεί ότι αυτός ο κύκλος έχει κλείσει.

«Το θέατρο είναι η τέχνη του ανέφικτου κι εγώ είμαι πιο καλή στα υπερβατικά και όχι στα ρεαλιστικά, με αυτά πλήττω. Αν μπορούσα θα έκανα μόνο θέατρο. Από την άλλη την τηλεόραση πρέπει να τη δοκιμάσεις, δεν προτείνω σε κανέναν να μην τη δοκιμάσει. Μου έμαθε πράγματα στην ταχύτητα που χρειάζεται να συλλάβεις πράγματα. Απλώς η υπέρβαση που ζητιέται στο θέατρο… Έρχεται το κοινό που ξέρει ότι βλέπει ένα ψέμα αλλά φεύγοντας έχει πειστεί ότι βλέπει μια αλήθεια. Το αγάπησα και με τα χρόνια κατάλαβα ότι αυτό είναι η δική μου ταυτότητα παρά τις τεράστιες επιτυχίες στην τηλεόραση. Είμαι για το θέατρο», δήλωσε στον Γρηγόρη Αρναούτογλου και το The 2Night Show.

Αναφορικά με τις καταγγελίες: «Οι εποχές είναι στρυμωγμένες και αποκαλυπτικές. Μέσα από όλο αυτό δεν μου αποκαλύφθηκαν μόνο τα συγκεκριμένα περιστατικά αλλά και πώς τα αντιμετώπισε ο κόσμος. Υπήρχε και κανιβαλισμός. Βγήκε μίσος και από τη μία και από την άλλη πλευρά και ήταν αγριευτικό και σοκαριστικό. Είτε έπαιρνες θέση είτε όχι ήταν μια στιγμή που εξέθετε τους πάντες. Όλοι ήταν εκτεθειμένοι γιατί έπεσε φως σε πολύ σκοτάδι και αυτό εξέθετε και αυτούς που το άκουγαν».

«Είναι ένας χώρος που πρέπει να εκπαιδεύσεις τον εαυτός σου και από τη φύση του αντιδρά. Η μαθητεία και η κάθε δουλειά απαιτεί πειθαρχεία. Δεν είναι εύκολο σε κάθε σου στιγμή να υποδύεσαι έναν άλλον άνθρωπο, υπάρχουν άμυνες, είναι επώδυνο. Δεν είναι άντε πάμε και γελάμε όπως νομίζει ο κόσμος. Είναι μια οδυνηρή εμπειρία η διαδικασία. Το ότι εμπιστεύεσαι την ψυχή σου σε έναν σκηνοθέτη, έναν παραγωγό, γιατί το αντικείμενο της δουλειάς σου είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Οπότε η κακοποίηση πονάει διπλά. Είναι πολύ εύκολο να παρεκκλίνει η προσπάθεια για ένα καλό αποτέλεσμα και να γίνει κακοποίηση. Είναι μια λεπτή γραμμή».

Η ίδια είχε την τύχη να επιλέγει τους σκηνοθέτες που συνεργαζόταν και έτσι αυτοπροστατεύτηκε.

«Τα περιστατικά που ακούστηκαν δεν τα είχα διανοηθεί. Ήξερα για ανθρώπους που έχουν δαίμονες, πολλά φανταζόμουν αλλά πίστευα ότι έχουν συμβεί σε ένα πλαίσιο. Υπάρχει η γραμμή ότι ένας ηθοποιός πρέπει να είναι άγραφο χαρτί. Στο θέατρο υπάρχει το αμάρτημα να θες να κάνει τον Θεό, να θες να ξαναπλάσεις τον άνθρωπο. Μπερδεύονται με τα όρια που έχει η δημιουργία».

Η Ελένη Ράντου φοβήθηκε ότι τρελαίνεται όταν κατάλαβε ότι έχει κατάθλιψη. «Με τα χρόνια κατάλαβα ότι ήταν πολύ χρήσιμο και όταν έκανα μια κουβέντα με μια στιχουργό μου είπε ότι είναι στοιχείο ωριμότητας. Αυτό μου με δίδαξε είναι ότι αν δεν τη φοβηθείς και την κάνεις εργαλείο μπορεί να σου μάθει σοφά πράγματα».

Είναι αγοραφοβική και υπήρξε περίοδος που δεν μπορούσε να βρεθεί με πάνω από τρία άτομα.

«Αν δεν ήταν η καραντίνα δεν θα έκανα τηλεόραση. Ζορίζομαι πολύ. Όταν συνηθίζεις το θέατρο θες να ξεχάσεις την τηλεόραση. Δεν θα έκανα ξανά το “Κωνσταντίνου και Ελένης”, νομίζω θα απογοητευόταν ο κόσμος».