«Τι φορούσες, μωρή;»… και άλλες σεξιστικές ιστορίες

Πιστεύω βαθιά ότι η μειοψηφία της κοινωνίας είναι αυτοί που θα καταδικάσουν ένα θύμα παρενόχλησης με κάθε δυνατό κι αδιανόητο επιχείρημα. Λέω ότι είναι η μειοψηφία, γιατί αν συζητήσεις με τους ανθρώπους, συνήθως καταλαβαίνουν. Ωστόσο, το πρόβλημα με τους ανόητους, είναι ότι κάνουν την περισσότερη φασαρία.

Το ίδιο συνέβη με την υπόθεση της Νέας Σμύρνης. Ας φύγουμε από το γεγονός, που έχει αναλυθεί κι αναλυθεί και ξανά αναλυθεί κι ας μιλήσουμε λίγο για τις αγέλες των κοινωνικών δικτύων: «Ε, και τι έγινε;».

«Όταν η άλλη πετάει έξω τα βυζιά της φταίει ο άντρας μετά;».
«Σαν πουτάνα ντύθηκες, μωρή».
«Αν η κοπέλα τον άφησε με το πουλί στο χέρι και αυτός την ακολούθησε το σκεφτήκατε;».
«Πολύ χαλαρή την βλέπω να μπαίνει στην πολυκατοικία»

Δεκάδες παρόμοια σχόλια πέρασαν από την οθόνη του υπολογιστή μου και το αγαπημένο μου:

«Η ψυχολογία (;;;) έχει αποδείξει ότι η μεγαλύτερη φαντασίωση των γυναικών είναι σεξ με έναν άγνωστο»….

Αλλά ας έρθουμε στο κυρίαρχο ερώτημα: Τι φορούσες, μωρή;

Τα ρούχα δεν κάνουν τον βιαστή

Από καταβολής της ανθρωπότητας και άρα των πολέμων, η βασικότερη επιθετική τακτική οποιουδήποτε στρατού έμπαινε σε μια ξένη χώρα, ήταν ο βιασμός των γυναικών. Όχι επειδή οι στρατιώτες ήταν στερημένοι, αλλά επειδή η ταπείνωση των γυναικών, έριχνε το ηθικό των ανδρών. Τις λυπούνταν; Όχι, απλώς οι «δικές τους γυναίκες» δέχθηκαν ξένο σπέρμα. Η ανθρωπολογική είναι πολύ ωμή, δεν εξωραΐζεται.

Όπως ωμή είναι η ψυχιατρική. Όχι, οι βιαστές δεν είναι ψυχασθενείς, οπωσδήποτε δεν είναι σεξουαλικά στερημένοι, είναι εγκληματίες και αντλούν ηδονή από την πρόκληση πόνου, συναισθηματικού και σωματικού. Πατριαρχία έχουμε, είναι ολόκληρο σύστημα αξιών.

Αλλά γιατί κατηγορούμε το θύμα; Έχουμε ενοχές που δεν μπορέσαμε να ελέγξουμε τον θύτη; Μακάρι να ήταν έτσι, αλλά μάλλον δεν είναι. Κατηγορούμε το θύμα, γιατί είναι πολύ πιο εύκολο από το να αναλάβουμε ευθύνες. Φταίμε που επιτρέπουμε στους βιαστές να δικαιώνονται και φταίμε που αφήνουμε τις γυναίκες ελέη των θυρών. Κι επειδή φταίμε εμείς, πρέπει να μετατοπίσουμε την ευθύνη στα θύματα. Μας τρέφει η φαυλότητα των κύκλων.

Έτσι, λοιπόν, θέλουμε να ξέρουμε τι φορούσε το θύμα. Μίλησε στον θύτη; Ήταν όμορφη; (Οι όμορφες γυναίκες είναι προκλητικές εξ ορισμού). Αν το μίνι είναι κοντό και το μπούστο αβυσσαλαίο προκαλεί τις επιθέσεις; Θα πούμε ότι τις προκαλεί, γιατί είναι η πιο εύκολη κατηγορία.

Είναι, όμως, οι άντρες αγελαία ζώα;

Ας «παίξουμε» με τους όρους των σεξιστών

Αν, λοιπόν, οι άντρες δικαιολογούνται να επιτεθούν σε μια γυναίκα, επειδή δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τη σεξουαλική τους ορμή μπροστά σε ένα πλούσιο μπούστο, τότε θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι άντρες είναι κατώτερα όντα.

Ναι, ακριβώς. Αν δεχόμαστε πως αυτό που μας διαχωρίζει από το ζωικό βασίλειο, είναι η λογική η εκλογίκευση των καταστάσεων και η επικράτησή της πάνω από τα ένστικτα, τότε ένα ον που δεν καταφέρνει να θέσει την λογική του πάνω από τις… ορμές του, είναι οπωσδήποτε κατώτερο.

Άρα, οι γυναίκες που δεν προστατεύονται απέναντι στους εξαγριωμένους αρσενικούς, είναι προφανώς εξελιγμένα όντα. Είναι σα να βρίσκεις αρκούδα στο δάσος, ας πούμε. Ξέρεις ότι η αρκούδα θα επιτεθεί.

Αυτή είναι μία βαθύτατα σεξιστική λογική, την οποία ούτε ενστερνίζομαι, ούτε και μπορώ να δεχτώ ότι οι άντρες είναι μάλλον πιο…. ανόητοι; Λιγότερο εξελιγμένο είδος; Αλλά θεωρώντας πως τους είναι αδύνατο να ελέγξουν τα ένστικτά τους, αυτομάτως τους κατατάσσουμε στην κατηγορία κάποιου άγριου ζώου.

Η ανοχή κάνει τον βιαστή

Όσοι δεν επιτίθενται σε μια γυναίκα που ντύνεται όπως της αρέσει, δεν είναι λιγότερο άντρες. Είναι καλύτεροι άνθρωποι. Τα ρούχα δεν κάνουν τον βιαστή, η πατριαρχία τον κάνει.

Βιαστής γίνεται κάποιος που θεωρεί ότι του ανήκει ένα ξένο σώμα, απλώς επειδή το επιθυμεί. Που έχει μεγαλώσει ως άνθρωπος με περισσότερα δικαιώματα, που πιστεύει πως έχει πάντοτε δικαιολογία: Δικαιολογία από τους πατεράδες, τις μανάδες κι έπειτα την κοινωνία ολόκληρη.

Δεν είναι ούτε ψυχικά ασθενείς, δεν είναι ούτε κατώτερα όντα, δεν είναι ούτε τα ρούχα αυτά που δημιουργούν προβλήματα. «Είναι η πατριαρχία, ηλίθιε».

Κι έτσι, μπουτάκια έξω. Γιατί δεν φταίμε εμείς, ούτε τα ρούχα μας. Γιατί δεν φταίει το σώμα μας.