«Εχω εμβολιαστεί, θα μου χαρίσετε τη συντροφιά σας;» λέει ο εξηνταπεντάρης κύριος στην ελαφρώς νεότερη – κομψότατη μέσα στο λουλουδάτο της πουκάμισο – κυρία που ήδη κάθεται στο τραπέζι του καφενείου. Πλάκα κάνουν. Ανδρόγυνο είναι. Στον ίδιο καναπέ, στο ίδιο κρεβάτι πέρασαν τις καραντίνες καθώς και τη μισή ζωή τους. Το «έχω εμβολιαστεί» θα αποτελεί, πάντως, το καλοκαίρι που έρχεται, την εναρκτήρια φράση μυριάδων φλερτ. Ωσπου να εμβολιαστούμε όλοι.

Και οι σθεναρότεροι αρνητές, στοιχηματίζω, θα αλλάξουν γνώμη άμα τους απαγορευτεί η είσοδος στους κινηματογράφους, στα εστιατόρια, γιατί όχι και στα μέσα μαζικής μεταφοράς ή και στους χώρους εργασίας; – το βρίσκετε αντισυνταγματικό; – εγώ πάλι θεωρώ κοινωνικώς μη ανεκτό να είναι κανείς περιφερόμενος δημόσιος κίνδυνος, υγειονομικός καμικάζι. Καθένας ασφαλώς έχει δικαίωμα στη συνωμοσιολογία, στην ανοησία και στην αυτοκτονία ακόμα. Αρκεί να μένει βαθιά χωμένος στο καβούκι του…

Θα εμβολιαστούμε όλοι και θα ξαναεμβολιαστούμε μερικούς μήνες αργότερα, όταν τα θαυματουργά σκευάσματα θα διατίθενται πλέον στα φαρμακεία. Ο κορωνοϊός θα μεταλλάσσεται, η επιστήμη θα τον αντιμετωπίζει όπως κάνει κάθε χρόνο με τα νέα στελέχη της γρίπης, δεν θα πρόκειται πλέον για ντέρμπι κορυφής αλλά για αναμέτρηση ρουτίνας με δεδομένο νικητή. Τα κρούσματα δεν θα γίνονται πρώτη είδηση ούτε καν πέμπτη, μονάχα οι ειδικοί θα ενδιαφέρονται. Οι μάσκες θα πέσουν, μαζί και ο τζίρος των εταιρειών που τις κατασκευάζουν. Τα κορίτσια θα πάψουν να βάφουν τόσο έντονα τα μάτια τους, τα κραγιόν θα πάρουν την εκδίκησή τους από τις σκιές.

Θα μπούμε σε καινούργια φάση. Θα ξεχάσουμε; Ναι, θα ξεχάσουμε, πολύ νωρίτερα από όσο φανταζόμαστε. Ο χρόνος είναι ένα σφουγγάρι που απορροφά και σβήνει. Η μνήμη μια τσαπατσούλα νοικοκυρά, πετάει φύρδην-μίγδην τα παλιά στην αποθήκη ώστε να ανοίγει χώρο για τα καινούργια.

«Θυμάσαι που έστελνες sms για να ξεμυτίσεις; Που είχες τσακωθεί με ένα άγνωστο ζευγάρι στην είσοδο της πολυκατοικίας τον Δεκέμβριο του 2020; – «τι δουλειά έχετε εδώ;» ωρυόσουν «απαγορεύονται οι επισκέψεις!»…». «Οχι. Τίποτα που δεν θέλω να θυμάμαι δεν θυμάμαι. Μόνο τις ηρωικές, ηδονικές και πένθιμες στιγμές αναπολώ ή μάλλον αναπλάθω. Το κόκκινο φουστάνι σου στο πρώτο ραντεβού μας…». «Μπλε βαθύ ήταν!». «Σίγουρα; Κόκκινο θα ταίριαζε καλύτερα…».

Τον πόλεμο με τον Covid-19 εμείς, που δεν βρεθήκαμε στα χαρακώματα, που δεν θρηνήσαμε δικούς μας νεκρούς, θα τον ανακαλούμε ολοένα και πιο σπάνια σαν μία άχαρη εποχή. Μια χειμερία σχεδόν νάρκη, όπου σουρνόμασταν, υπνοβατούσαμε, σκουντουφλούσαμε στους τοίχους του σπιτιού και η μόνη μας παρηγοριά ήταν τα «τηλέ-». Τηλεόραση, τηλεσυσκέψεις, τηλεκπαίδευση… Εβλεπε όνειρα η Χιονάτη αφότου δάγκωσε το μήλο μέχρι να τη φιλήσει – και να την ξεπαγώσει – ο πρίγκιπας; Κι ο πιο φρικτός της εφιάλτης σίγουρα θα εξατμίστηκε στο πρώτο χάδι του. Χωρίς να αφήσει ούτε λεκέ.

Και τα διδάγματα που οφείλουμε να αντλούμε από τις εμπειρίες; Η υποχρέωσή μας να γινόμαστε πιο ώριμοι, πιο προσεκτικοί, πιο σοβαροί; Εάν η ζωή είναι τάξη σχολείου, εμείς – οι περισσότεροι άνθρωποι – κοιτάμε αφηρημένοι έξω απ’ το παράθυρο. Σκαρώνουμε φάρσες στους καθηγητές. Στέλνουμε ραβασάκια στις συμμαθήτριες. Κάτι απ’το μάθημα παίρνει κάπου – κάπου το αφτί μας, κάτι αντιγράφουμε, παπαγαλίζουμε, αυτοσχεδιάζουμε. Ετσι κι αλλιώς ο Χάρος αποκλείεται να μας αφήσει μεταξεταστέους.

Τι θα μας απασχολεί, τι θα μας παθιάζει ως κοινωνία του χρόνου τέτοια μέρα; Σκέψου να έχει εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας η Λεπέν! Σκέψου να έχει συμβεί καμιά μεγάλη περιβαλλοντική καταστροφή! Σκέψου να έχει μπει η Ελλάδα σε ραγδαία ανάπτυξη, να τρώμε πάλι με (επί)χρυσα κουτάλια, να ζούμε τον μύθο μας, ώσπου να πέσουμε στην επόμενη λούμπα!

«Και ο κορωνοϊός;». «Πού τον θυμήθηκες αυτόν;». «Βγάλανε, διάβασα, κάτι πιτσιρικάδες ένα video game. Τσιόδρας εναντίον Κόβιντ. Δώδεκα πίστες, καταπληκτικά γραφικά!». «Ο Τσιόδρας; Ο επιστήμονας με τα γυαλάκια;». «Ναι γεια σου! Αυτός που μοιάζει με τον Χάρι Πότερ σε ώριμη ηλικία».

Headlines