Η αποτυχία του Ιγκλέσιας είναι για περίσκεψη όχι για πανηγυρισμούς

Με έναν τρόπο έκλεισε ένας κύκλος.

Που ξεκίνησε στην Puerta del Sol της Μαδρίτης και συνεχίστηκε στις Πλατείες της Αθήνας, έδωσε ώθηση στο φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησε σε μεγάλες ανατροπές και εκείνο το πρώτο εξάμηνο του 2015 όπου συνυπήρχαν η ελπίδα και η διάψευση, για να καταλήξει στη συνθηκολόγηση και τη μνημονιακή προσαρμογή.

Στην Ισπανία, παρότι φάνηκε ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι λίγο καλύτερα και παρότι δεν χρεώθηκαν μια «κωλοτούμπα» τύπου Τσίπρα, τελικά αυτό που κατάφεραν ήταν απλώς να συγκυβερνήσουν οι Podemos με τους Σοσιαλιστές, αυτούς που κάποτε τους κατηγορούσαν ότι ήταν μέρος της «κάστας» που έφταιγε για τη λιτότητα, την ανεργία και την έλλειψη προοπτικής. Και όχι μόνο αυτό: η δύναμη που σηκώνει κεφάλι είναι η λαϊκιστική δεξιά που διεκδικεί και τον χώρο της ακροδεξιάς.

Βλέπω πολλούς να πανηγυρίζουν. Συχνά αυτούς που θεωρούσαν και τα μνημόνια αναγκαία και τώρα αισθάνονται δικαιωμένοι.

Παραβλέποντας το τεράστιο κοινωνικό κόστος που αυτά είχαν, όπως και ότι ήταν το αποτέλεσμα καταστροφικών εμμονών της Ευρώπης σε πολιτικές λιτότητας.

Όμως, η αποτυχία αυτής της εκδοχής Αριστεράς δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί λόγος να πανηγυρίζει κανείς.

Στην πραγματικότητα, σηματοδοτεί την αποτυχία να διαμορφωθεί ένα πολιτικό ρεύμα ικανό να διαχειριστεί την εξουσία σε προοδευτική κατεύθυνση, να ανακόψει τις επιπτώσεις της λιτότητας, να επαναφέρει την αξιοπρέπεια των εργαζομένων και να δώσει μέλλον στους νέους.

Αποτυχία που έχει τον κίνδυνο να θεωρήσουμε ότι δικαιώνονται αναδρομικά οι πολιτικές που μας έφεραν σε αλλεπάλληλες οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις. Οι πολιτικές που είδαν την αγορά ως πανάκεια, υπονόμευσαν το κοινωνικό κράτος και περιόρισαν τις δημόσιες παρεμβάσεις που είναι αναγκαίες για την ανάπτυξη. Οι πολιτικές που ξεχνούν ότι στο τέλος της ημέρας δεν μετρούν οι οικονομικοί δείκτες αλλά και οι ζωές των ανθρώπων.

Η συζήτηση για το τι σημαίνει Αριστερά και ευρύτερα προοδευτική πολιτική στον 21ο αιώνα είναι ανοιχτή και σίγουρα δεν χρειάζονται ούτε δογματισμοί ούτε συνθήματα.

Είναι όμως και παραπάνω από αναγκαία, εάν θέλουμε να αποφύγουμε διαδρομές ιστορικής οπισθοδρόμησης.