Οφείλονται απαντήσεις

Στα «ΝΕΑ» της 29ης Απριλίου 2021 δημοσιεύθηκαν δύο ενδιαφέροντα άρθρα, που έθεταν σοβαρότατα ερωτήματα. Και που σίγουρα χρειάζονται απαντήσεις. Το ένα ήταν από τον καθηγητή της Ιατρικής κ. Χαρ. Μ. Μουτσόπουλο. Με αφορμή τις περιοριστικές υγειονομικές ρυθμίσεις για τις γιορτές του Πάσχα ο Χ.Μ. Μουτσόπουλος εύλογα αναρωτήθηκε για κάποιες από αυτές. Και για τις συνέπειες που πιθανώς θα έχουν.

1. Πώς γίνεται στους εμβολιασμένους τουρίστες να επιτρέπεται η μετακίνηση σε κάθε γωνιά της χώρας ενώ για τους αντίστοιχους Ελληνες αυτό να είναι απαγορευμένο;

2. Ενώ από νομό σε νομό η μετακίνηση ελέγχεται στα διόδια, πολλοί ταξιδεύουν από πλάγιους δρόμους ή με απίθανες αιτιολογίες πως είναι άρρωστοι οι γονείς τους ή πως «παντρεύεται η πεθερά του» και τόσα άλλα…

3. Παραβιάζονται οι αποφάσεις για ραντεβού σε κατάστημα με τον απλούστατο τρόπο της εξασφάλισής τους μέσω SMS μόλις βρεθούν έξω από την πόρτα του.

4. Γιατί η εστίαση ανοίγει την επομένη του Πάσχα (ακόμη αργία) κι όχι 2 ή 3 ημέρες πριν από αυτό; Σε τι ακριβώς προστατευόμαστε έτσι; Αν τηρούνται οι υγειονομικοί κανόνες, τι σημασία έχει αν ανοίγουν Δευτέρα του Πάσχα κι όχι Μ. Παρασκευή ή Μ. Σάββατο;

5. Οι πύλες του τουρισμού ανοίγουν στις 15 Μαΐου. Εκτός των εμβολιασμένων θα μπαίνουν κι όλοι οι άλλοι με self tests. Δεν ξέρουμε όμως όσοι είναι αρνητικοί αν θα είναι έτσι και έπειτα από λίγες ημέρες. Τι θα γίνει τότε; Πέρυσι έκαναν τεστ στο αεροδρόμιο κι έφευγαν. Τους έψαχναν αν έβγαινε θετικό. Χωρίς να μπορούν να ελέγξουν ποιους είδαν μέχρι τον προορισμό τους. Είδαμε τις αρνητικές συνέπειες… Και οι Ελληνες δεν είμαστε ακόμη πάνω από 20% εμβολιασμένοι. Τι θα γίνει;

Το άλλο άρθρο ήταν του καθηγητή Γρ. Καλφέλη. Αυτός αναφέρεται κυρίως στη διάταξη που ψήφισε η κυβέρνηση με την οποία δεν ευθύνονται, δεν διώκονται και δεν εξετάζονται, για ψήφο ή γνώμη τους, τα μέλη την επιτροπής των ειδικών που συμβουλεύουν την κυβέρνηση για τα θέματα της πανδημίας. Ο αρθρογράφος εύλογα αναρωτιέται για ποιον λόγο θεσπίσθηκε αυτή η διάταξη όταν υπάρχει ήδη το άρθρο 367 του Ποινικού Κώδικα που καλύπτει απόλυτα αυτές τις περιπτώσεις.

Για έκφραση γνώμης όλα τα μέλη αυτών των επιτροπών κ.λπ. είναι απόλυτα προστατευμένα από τη ρύθμιση αυτή του ΠΚ. Τι νόημα λοιπόν είχε η πρόσθετη αυτή νομοθετική πρωτοβουλία; Αρκετά εύλογα ο Γρ. Καλφέλης καταλήγει πως «η κυβέρνηση είναι απαραίτητο να πει δημοσίως για ποιον λόγο ψήφισε τη συζητούμενη κακή ρύθμιση (και μήπως ενδεχομένως υποκρύπτεται και κάτι άλλο που δεν το γνωρίζουμε)!». Αυτό όμως που εντυπωσιάζει είναι το κλείσιμο, περίπου, του άρθρου. Ο καθηγητής της Νομικής επισημαίνει, με κάποια βαρύτητα, πως «ενοχλεί η «φιλοσοφία» της συγκεκριμένης ρύθμισης: δηλαδή είναι αδικαιολόγητο η εκάστοτε κυβέρνηση – παραβιάζοντας τη θεμελιώδη αρχή της διάκρισης των εξουσιών – να παρεμβαίνει άκομψα στο έργο των εισαγγελικών Αρχών και να καθορίζει εκ των προτέρων ότι δεν έχουν διαπραχθεί κάποια εγκλήματα».

Επειδή ο Γρ. Καλφέλης, του οποίου τα γραπτά συχνά παρακολουθώ, δεν διαπνέεται από αντιπολιτευτικό οίστρο, εκτιμώ πως οι παρατηρήσεις του χρειάζονται προσοχή. Εχω την εντύπωση πως οι ενστάσεις και τα ερωτήματα και των δύο αρθρογράφων οφείλουν να απαντηθούν.