Ενα ημίχρονο. Τόσο του έδωσε χθες ο Πέδρο Μαρτίνς, στην Τρίπολη. Ενα ημίχρονο που έφτασε μια χαρά για να υπενθυμίσει σε όλους γιατί ο Μαντί Καμαρά είναι ο σημαντικότερος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού: Ακόμα και στα ματς που η μπάλα περνάει ελάχιστα από τα πόδια του. Ακόμα και σε αναμετρήσεις που η στατιστική δεν καταγράφει σχεδόν τίποτα στο ενεργητικό του.
Αλλοι οι Ερυθρόλευκοι ως τα μισά του δρόμου με τον αφρικανό μέσο στο γήπεδο. Αλλοι όταν εκείνος αποχώρησε. Αλλη η ένταση στο παιχνίδι τους. Ο ρυθμός τους. Ο τρόπος με τον οποίο έφτασαν ως την αντίπαλη περιοχή. Είχε 5 καλές φάσεις ο Ολυμπιακός σε ολόκληρο το ματς. Η 5η όμως καταγράφηκε στο 47′, μάλλον με κεκτημένη ταχύτητα από το δεδικασμένο του πρώτου μέρους. Μετά; Απλά κάτι άλλο. Γιατί; Διότι αυτά που με άνεση βάζει στην εξίσωση ο Καμαρά δεν είναι εύκολο να τα βρεις από άλλον.

Ο τρόπος που «πατά» ψηλά στο γήπεδο, οδηγώντας την πίεση στο αμυντικό τρίτο του αντιπάλου. Οι πολλές μικρές κούρσες του για να ντουμπλάρει στα μαρκαρίσματα. Η επιρροή που έχει συνολικά στο παιχνίδι της ομάδας του. Ολα τους πράγματα που φαίνονται, αλλά δεν μετρούνται.

Πέρυσι ήταν μακράν ο πολυτιμότερος της σεζόν: ειδικά από τη στιγμή που ο Πέδρο Μαρτίνς (μετά την παραχώρηση του Ποντένσε στη Γουλβς) εμπιστεύθηκε την 4-3-3 διάταξη ως το φινάλε. Φέτος η νέα αλλαγή σχηματισμού (και τα σχήματα με τους 3 στόπερ) μάλλον δεν τον έχουν ευνοήσει ιδιαίτερα. Με δεδομένο όμως το χθεσινό δείγμα, που προέκυψε με την επιστροφή στο 4-3-3; Δεν θα είναι καθόλου παράξενο αν στον πορτογάλο τεχνικό μπήκαν ιδέες. Για τον τελικό με τον ΠΑΟΚ. Υπομονή και θα μάθουμε. Ούτε δύο εβδομάδες δεν έμειναν άλλωστε…

Headlines