Ούτε ένα ευχαριστώ;

Σχολιάζοντας την άποψη της Εφης Αχτσιόγλου ότι η υγειονομική κρίση είναι ευκαιρία για την Αριστερά, η κυβερνητική εκπρόσωπος, Αριστοτελία Πελώνη, δήλωσε ότι η πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ θα όφειλε να ζητήσει συγγνώμη από την κοινωνία. Ισως – δεν αντιλέγω. Ομως, ας δούμε πρώτα τι ακριβώς είπε η Εφη Αχτσιόγλου, στην επίμαχη ομιλία της σε κομματική συνεδρίαση του ΣΥΡΙΖΑ στον Πειραιά:

«Θεωρώ ότι είναι μια πραγματική ευκαιρία αυτή. Η κανονικότητα, στην πραγματικότητα, δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά. Η κανονικότητα οδηγεί στον ατομικισμό. Γι’ αυτό η κυβέρνηση επενδύει στην ατομική ευθύνη. Ο ατομικισμός βοηθά την αντιπολιτική και, ουσιαστικά, βοηθά την άκρα Δεξιά στο αφήγημά της. Είναι ευθύνη της Αριστεράς αυτές τις ρωγμές και τις μετατοπίσεις (σ.σ.: στους συσχετισμούς εντός της Ευρώπης) σε συλλογικά πολιτικά αιτήματα για μια ευρύτερη αλλαγή, όχι ως παρένθεση που θα κλείσει. Οταν το σύστημα δείχνει τα όριά του, τότε είναι η ευκαιρία να εισάγουμε την κοινωνική μας ατζέντα».

Ειλικρινά, δεν βλέπω πώς θα μπορούσε να ζητήσει συγγνώμη για τη θέση αυτή η Εφη Αχτσιόγλου, χωρίς συγχρόνως να αυτοκτονήσει πολιτικά και να τινάξει τον ΣΥΡΙΖΑ στον αέρα. Είναι προφανές, όμως, ότι η εκπρόσωπος το είπε μάλλον ως σχήμα λόγου. Αντιθέτως, αυτό που βλέπω πεντακάθαρα είναι η υποχρέωση της κυβέρνησης να ευχαριστήσει την Αχτσιόγλου, αντί να της επιτίθεται και να την κατακρίνει, διότι ποτέ άλλοτε στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει εξηγήσει με μεγαλύτερη ευθύτητα και ενάργεια την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ για την πανδημία. Μπράβο, Εφη! Και εις ανώτερα…

Οι περισσότεροι, βέβαια, καταλαβαίναμε ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ υπονομεύει σκοπίμως τη συλλογική προσπάθεια, ότι ελπίζουν στην αποτυχία και επενδύουν στην καταστροφή. Το καταλαβαίναμε, όμως, επειδή προέκυπτε εμμέσως από τις κατά καιρούς θέσεις τους στα επιμέρους ζητήματα που προκαλούσε η πανδημία. Ετσι, τραβούσαμε τη γραμμή που ενώνει μεταξύ τους τις τελείες και πρόβαλε η μορφή της πολιτικής τους, την οποία όμως οι ίδιοι δεν τολμούσαν με τίποτα να παραδεχθούν.

Μέχρι που ήλθε η συντρόφισσα Αχτσιόγλου να το κάνει λιανά, ώστε να το καταλάβουν και οι πέτρες: «Η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά».

Δεν λέει κάτι πολύ διαφορετικό από το ηλίθιο απόφθεγμα του Μάο, που αρέσει τόσο πολύ και στον Τσίπρα: «Μεγάλη αναστάτωση, θαυμάσια κατάσταση». Με τη διαφορά ότι η συντρόφισσα το λέει με ευθύτητα που σοκάρει.

Αν όμως η κανονικότητα δεν είναι ευκαιρία για την Αριστερά, αυτό σημαίνει ότι, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, το ζήτημα που θέτει η πανδημία δεν είναι πώς θα την ελέγξουμε την πανδημία (διότι να την εξαλείψουμε είναι αδύνατο), αλλά πώς θα φέρουμε τον σοσιαλισμό. Πόσοι άραγε συμμερίζονται αυτή την προσέγγιση στην πανδημία; Πόσοι είναι έτοιμοι να διακινδυεύσουν τη ζωή τη δική τους ή των αγαπημένων τους για να κάνουν το χατήρι στη συντρόφισσα Αχτσιόγλου;

Υπό το πρίσμα αυτό, η γκάφα της είναι χειρότερη από το «ρίσκο» ή το «ξεστοκάρισμα» του Τσίπρα. Για τον λόγο αυτόν η αντίδραση της συντρόφισσας στα σχόλια της ΝΔ ήταν τόσο έντονη: η στάση της ήταν το κλασικό θράσος του κλέφτη που φωνάζει για να φοβηθεί ο νοικοκύρης. Επομένως, η κυβέρνηση οφείλει να την ευχαριστήσει, σε αναγνώριση της υπηρεσίας που προσφέρει στον κόσμο, για να καταλάβουν και όσοι μέχρι σήμερα δεν μπορούσαν τι πραγματικά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πάντως, στην περίπτωση της συντρόφισσας Αχτσιόγλου βλέπουμε τη ζημία που έχει προκαλέσει η πνευματική κυριαρχία της Αριστεράς στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Βλέπεις, ας πούμε, την Εφη, που είναι μια χαρά κορίτσι, με τα γυμναστήριά της, τις διατροφές της, τα πτυχία της, τα σέα της, τα μέα της και, παρ’ όλα αυτά, το μυαλό της έχει υποστεί βλάβη ανήκεστο, επειδή έμπλεξε με αυτή την περίεργη θρησκεία! Καλύτερα να είχε μπλέξει με τη σαϊεντολογία, που λέει ο λόγος…