Φτου ξελευθερία για όλους!

Μεγάλη ημέρα η σημερινή.

Χιλιάδες παιδιά ηλικίας τεσσάρων ετών και άνω. Όσα πηγαίνουν από προνήπιο ως και Γυμνάσιο επιστρέφουν στο σχολείο τους. Οι μαθητές του Λυκείου είχαν επιστρέψει, ως γνωστόν λίγο πριν το Πάσχα.

Πέρασε τόσος καιρός με τα σχολεία κλειστά, που η σημερινή εικόνα γονιών και παιδιών με σχολικές τσάντες προκαλούσε εντύπωση.

Βέβαια, εντυπωσιακό επίσης ήταν ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, τα παιδιά φορούσαν τις μάσκες τους κανονικά ενώ οι γονείς τους, στην καλύτερη περίπτωση, στα πηγούνια.

Βλέποντας το ποτήρι μισοάδειο σε πιάνει απελπισία για το τι παράδειγμα δίνεται στους νεότερους, βλέποντας όμως το ποτήρι μισογεμάτο,  θεωρείς την εικόνα ιδιαιτέρως ενθαρρυντική, ως δείγμα, ότι οι επόμενες από εμάς γενιές βρίσκουν τον τρόπο να μας «παρακάμψουν» όταν κρινόμαστε ανεπαρκείς να τους δείξουμε τον δρόμο.

Όπως και να ‘χει, τα σχολεία άνοιξαν και ύστερα από 6 μήνες οι Έλληνες εκπαιδευτικοί, ακόμα κι αν έχουν να αντιμετωπίσουν  την συσσωρευμένη ορμή των για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα έγκλειστων μαθητών τους, ακόμα και αν πρέπει να διαχειριστούν τα μικρά και μεγάλα γλέντια και τους μικρούς και μεγάλους καυγάδες που θα στηθούν από τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες που ύστερα από τόσον καιρό συναντιούνται και πάλι όλοι μαζί, σίγουρα είναι πανευτυχείς.

Για πρώτη φορά ύστερα από 6 μήνες οι δασκάλες και οι δάσκαλοι, θα μπορέσουν να εργαστούν υπό συνθήκες σχολείου και όχι τηλεοπτικού reality εγκλεισμού.

Οι μαθητές τους και οι ίδιοι στον ρόλο των παικτών, αν και αρχικά φαίνονταν να απολαμβάνουν τη νέα συνθήκη, σύντομα ήρθαν αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα.

Ήρθαν αντιμέτωποι με τον εγκλεισμό και κυρίως και κυρίως με το γεγονός ότι πλέον είχαν αποκτήσει τηλεοπτικό κοινό,  τους γονείς και τους κηδεμόνες.

Δυστυχώς δεν ήταν καθόλου λίγοι οι γονείς που είδαν την τηλεκπαίδευση ως μία πρώτης τάξης ευκαιρία για εξονυχιστικό έλεγχο όχι μόνων των τέκνων τους αλλά και των συμμαθητών και των δασκάλων των βλασταριών τους.

Πόσο ελεύθερα κάνει κάποιος τη δουλειά του όταν ξέρει ότι η φωνή του και η εικόνα του μεταδίδεται ταυτόχρονα και ζωντανά σε 25 διαφορετικά σπίτια.

Πόσο εύκολο είναι για μια δασκάλα να κάνει το μάθημά της, να γίνει αυστηρή ή αστεία, όταν ξέρει ότι μέσα από τα ηχεία των υπολογιστών ακούγεται σε όλο το σπίτι, σε μαμάδες, μπαμπάδες, παππούδες και γιαγιάδες των μαθητών.

Πόσο εύκολα να ζητήσει από τους μαθητές της να κάνουν ησυχία και να μείνουν συγκεντρωμένοι, όταν ακριβώς από πίσω τους η τηλεόραση είναι ανοιχτή ή κάποιος «μεγάλος» του σπιτιού, πηγαινοέρχεται μιλώντας στο κινητό.

Πώς να επαναλάβει για 3η φορά στην 5χρονη μαθήτρια, ότι δεν είναι σωστό να ανοίγει το μικρόφωνο και να διακόπτει το μάθημα, όποτε της έρθει, όταν το ίδιο ακριβώς έχει κάνει επανειλημμένως η μητέρα της.

Αντιστοίχως, όλους αυτούς τους 6 μήνες, πόσο ελεύθερα ήταν τα παιδιά να παρακολουθήσουν το μάθημα, να απαντήσουν στις ερωτήσεις των δασκάλων τους, να εκφράσουν τις απορίες τους, να κάνουν καλαμπούρι, εν ώρα μαθήματος, με τους συμμαθητές τους, όταν οι γονείς ειδικά των μικρότερων μαθητών, στο όνομα της βοήθειας στον χειρισμό του υπολογιστή, στέκονταν πάνω από το κεφάλι τους.

Από σήμερα, τα παιδιά και οι δάσκαλοί τους βρίσκονται ξανά στο φυσικό τους περιβάλλον, το σχολείο, χωρίς την παρουσία τρίτων, που είτε συνειδητά είτε υποσυνειδητά, τους έξι αυτούς μήνες, παραμπλεχτήκαμε στα πόδια τους.

Για να μην αφήνουμε βέβαια απ’ έξω και τους γονείς, τους παππούδες και τις γιαγιάδες τόσων χιλιάδων μαθητών, από σήμερα, έστω για κάποιες ώρες το πρωί, είναι ελεύθεροι και αυτοί, να δουλέψουν, να μαγειρέψουν, να πιουν καφέ, να δουν πρωινάδικα ή να λύσουν sudoku με την ησυχία τους.

Σήμερα, που επιτέλους οι συμμαθητές ξανασυναντήθηκαν, οι υπολογιστές και τα tablet στα σαλόνια και τις κουζίνες έκλεισαν και οι τάξεις ξαναγέμισαν, άκρως ταιριαστή μουσική υπόκρουση είναι η Ωδή στη Χαρά  (Ode an die Freude / Οde to Joy) που γράφτηκε από τον ποιητή και ιστορικό  Φρήντριχ Σίλλερ το 1785 και μελοποιήθηκε από τον Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, το 1824, ως τέταρτο και τελευταίο μέρος της εμβληματικής του Ενάτης Συμφωνίας.

Φτου ξελευθερία για όλους!