Η αλήθεια για τις πατέντες

Ημουν σε πενθήμερη άδεια (εξού και απουσίασα αμέσως μετά το Πάσχα από το καθημερινό μας ραντεβού – τούτου δοθέντος, χρόνια πολλά και υγιή σε όλους) όταν εξελίχθηκε μεταξύ του Πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης το γνωστό παιδικό (προνηπιακής δε ηλικίας) παιχνιδάκι «του-κα-προ»! Αφορμή αποτέλεσε η πρόταση – βόμβα του προέδρου Μπάιντεν (ειρήσθω εν παρόδω, εξελίσσεται σε έναν από τους σημαντικότερους προέδρους που είχε ποτέ επικεφαλής η υπερδύναμη) για την απελευθέρωση των πατεντών των εμβολίων κατά του κορωνοϊού, προκειμένου να σωθεί η «ανθρωπότης».

Ο «Λεγάμενος», που κατά καιρούς έχει πει διάφορα, στην προσπάθειά του να αποκτήσει ζωτικό χώρο στην κοινωνία, διεκδίκησε για τον εαυτό του την «πρωτιά», αλλά απέφυγε επιμελώς να ισχυριστεί ότι από αυτόν το είχε ακούσει ο… Μπάιντεν και το υιοθέτησε (δεν πρόκειται περί επίδειξης σεμνότητος – μακριά από τον «Λεγάμενο» αυτά. Περί στοιχειώδους αυτοπροστασίας επρόκειτο – αν το ισχυριζόταν, θα γελούσε και το παρδαλό κατσίκι, πρωταγωνιστής των γελοιογραφιών ενός κορυφαίου σκιτσογράφου της δεκαετίας του ’60, του Φωκίωνος Δημητριάδη).

Ο Μητσοτάκης πάλι, που είχε ψελλίσει και αυτός κάτι περί της απελευθέρωσης των πατεντών πέρυσι, αλλά το είχε μαζέψει νωρίς, διεκδίκησε για τον εαυτό του τη σχετική πρόταση.

Ποια είναι η αλήθεια; Οτι ένας δικαιούται να υπερηφανεύεται γι’ αυτό και τον λένε Ηλία Μόσιαλο. Πρώτος έκανε την πρόταση πέρυσι, με θέρμη την υποστήριξε και, παρότι απερρίφθη, διότι είναι πολλά, πάρα πολλά τα λεφτά που διακυβεύονται, εξακολούθησε να την υποστηρίζει ως τις μέρες μας. Ο Μόσιαλος, ουδείς άλλος.

Προτιμότερες οι πράξεις

Αλλά οι δικοί μας, για λόγους ακατανόητους, δεν καταλαβαίνουν ότι το πρόβλημα δεν είναι ποιος είπε πρώτος τι, αλλά το πώς αυτή η πολύ σωστή πρόταση θα υλοποιηθεί, θα πάρει σάρκα και οστά.

Οτι μικρή σημασία έχει ποιος τη σκέφτηκε, τη συμπεριέλαβε σε μια δήλωσή του και αυτομάτως κατοχύρωσε τα πνευματικά της δικαιώματα.

Διότι, αν η πολιτική ζωή φτάσει σε αυτό το επίπεδο, να τσακώνονται δηλαδή δημόσια οι πολιτικοί αρχηγοί για το ποιος είπε πρώτος τι, τότε αληθινά κάτι έχει πάει πολύ λάθος στον τρόπο που λειτουργεί ο δημόσιος χώρος. Δεν τιμάει δηλαδή κανένα να πέφτει η πολιτική αντιπαράθεση στο επίπεδο του ότι κάποιος είπε πρώτος κάτι και ο άλλος που ακολούθησε επαναλαμβάνοντας ή βελτιώνοντας αυτό που ο πρώτος είπε σημαίνει ότι στην ουσία ο δεύτερος παραδέχεται ότι ο… πρωτολαλήσας λέει μερικές φορές και σωστά πράγματα!

Δεν οδηγεί πουθενά αυτό. Παρά μόνο στην αποστροφή του κόσμου από την πολιτική.

Γιατί αυτό που ενδιαφέρει δεν είναι το ποιος είπε πρώτος τι, αλλά το πώς αυτό που προτάθηκε θα γίνει πράξη…

Ιδια εικόνα

Και σου λέω εγώ ότι δεν ήταν ο Μητσοτάκης που πρωτοαναφέρθηκε στην απελευθέρωση των πατεντών, ώστε να μπορέσει να παραχθεί γρηγορότερα το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού και να σωθούν οι άνθρωποι, αλλά ο «Λεγάμενος». Ωραία, του το πιστώνουμε του «Λεγάμενου», πως μίλησε πρώτος, ΠΡΩΤΟΣ, για την απελευθέρωση των πατεντών και μετά ακολούθησε ο Μητσοτάκης, και τελευταίος και καταϊδρωμένος προσχώρησε στην ιδέα αυτή ο Τζο Μπάιντεν. Ε, και; Και τι έγινε; Είπε κάτι. Συγκινήθηκε κανείς; Είδατε εσείς να σπεύσει η ανθρωπότητα να ασπαστεί την (ωραία) ιδέα του «Λεγάμενου»; Να πει – η υφήλιος – «ωσαννά, ο Μεσσίας»; Εγώ δεν είδα τίποτε.

Επίσης είδε κανείς να αναφέρει πουθενά κάποιο ξένο μέσο ενημέρωσης (ξένο, διότι τα ελληνικά, κατά την Κουμουνδούρου και τον «Λεγάμενο», είναι «πετσοταϊσμένα» και ως εκ τούτου σε διατεταγμένη υπηρεσία να τον αγνοούν ή και να τον υπονομεύουν) ότι ο περί ου ο λόγος έλληνας πολιτικός αρχηγός διατύπωσε την ακόλουθη ρηξικέλευθη πρόταση; Εγώ, όχι. Αλλά ούτε και ουδείς άλλος.

Επίσης δεν είδα να αλλάζει τίποτε συνταρακτικά ως προς τη δημόσια εικόνα του «Λεγάμενου» και στα καθ’ ημάς. Η εικόνα που είχαμε γι’ αυτόν μήνες μετά αφότου κληθήκαμε στις κάλπες τον Ιούλιο του 2019 παραμένει ως έχει. Μην πω και χειρότερη. Εξαιτίας της ισχυρής «εικόνας» που φιλοτέχνησε κυβερνώντας τη χώρα επί 4½ χρόνια – τόσα ψέματα, πώς να ξεχαστούν;

Αρα τι μας ζαλίζει (τον έρωτα) με τη συγκεκριμένη «πρωτιά»;

Τέσσερις ήττες μέτρησαν για μία

Αντιθέτως, έχω να επισημάνω προς όλους εκείνους οι οποίοι έσπευσαν να πανηγυρίσουν για την ηχηρή αποχώρηση από την πολιτική τού ηγέτη των Podemos στην Ισπανία Πάμπλο Ιγκλέσιας, ευχόμενοι και «στα δικά μας», ότι όσες και αν είναι οι ομοιότητες μεταξύ του «Λεγάμενου» και του Ιγκλέσιας, γεννήματα και οι δύο της κρίσης και των Μνημονίων του 2010-2012, άλλες τόσες είναι και οι διαφορές τους. Ο «Λεγάμενος» εξακολουθεί να διατηρεί την απόλυτη κυριαρχία στο κόμμα του, δεν αμφισβητείται επί της ουσίας από κανένα και επιπλέον οι τέσσερις βαριές ήττες που υπέστη το 2019 το κόμμα του (δημοτικές, περιφερειακές, ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές) έχουν μετρήσει για μία. Ως εκ τούτου, δύσκολα μπορεί να του υποδείξει κανείς την πόρτα της εξόδου. Γιατί όλοι, ακόμη και αυτοί που τον αποστρέφονται στο κόμμα του, αναγνωρίζουν ότι χωρίς τον «Λεγάμενο» ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιστρέψει στην κατηγορία των κομμάτων 3%-5%. Επίσης το παλικάρι έχει μπροστά του ένα προσδόκιμο παρουσίας στην πολιτική ζωή περί τα 25 χρόνια, τουλάχιστον. Θα πρέπει να φάει άλλη μία (ηχηρή) ήττα στο κεφάλι, τουλάχιστον, για να του υποδείξει κάποιος (αν δεν αισθανθεί ο ίδιος την ανάγκη – γιατί «παίζει» και αυτό) να αποχωρήσει από την ηγεσία. Το «έχασες, έφυγες» δεν ισχύει γι’ αυτόν σήμερα. Ας το καταλάβουν όλοι…

(Σήμερα, μιλάμε…)

Απώλεια

Η απώλεια το Σάββατο, από τη φονική πανδημία, του Θεόδωρου Κατσανέβα, ενός ανθρώπου με τον οποίο γνωριζόμουν σχεδόν σαράντα χρόνια, με έχει συγκλονίσει. Ο αδόκητος θάνατος του Θόδωρου είναι ένα καμπανάκι για όλους – ότι ο κορωνοϊός δεν κάνει διακρίσεις, χτυπάει παντού και προς όλες τις κατευθύνσεις. Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τον Θόδωρο, που είχε μια χαρακτηριστική προσωπική πορεία στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, αλλά θα περιοριστώ μόνο στο ότι ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος που του άρεσαν η μουσική, το διάβασμα, το γράψιμο. Λίγο «συνάδελφος» (αρθρογράφησε στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο»), βουλευτής και μετέπειτα επί χρόνια διοικητής του ΙΚΑ, καθηγητής στο ΠΑΠΕΙ, ο Θόδωρος είχε μετάσχει στον αντιστασιακό αγώνα κατά της χούντας και ήταν ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ.

Λίγο μετά την έκρηξη της οικονομικής κρίσης, δημιούργησε το 2013 το Κόμμα της Δραχμής, κατ’ αντιστοιχία του Κόμματος Πέντε Αστέρων της Ιταλίας, αλλά γρήγορα περιθωριοποιήθηκε γιατί δεν βρήκε ανταπόκριση.

Μιλούσαμε στο τηλέφωνο, αραιά το τελευταίο διάστημα, και την τελευταία φορά, στις αρχές του Απριλίου, λίγο πριν τον χτυπήσει ο κορωνοϊός, επ’ αφορμή ένα άρθρο που ήθελε να γράψει ο γιος του Κωνσταντίνος (τον οποίο θεωρούσε ότι έχει το DNA των Παπανδρέου) για «ΤΑ ΝΕΑ».

Κρίμα που έφυγε νωρίς, χωρίς να τον δει να ασχολείται πιο ενεργά με την πολιτική (ο Θόδωρος είχε ακόμη δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι).

Συχνά έλεγε πως ονειρεύεται πάντα «έναν καλύτερο κόσμο με ψωμί, παιδεία, μουσική, φως, ελευθερία και μια πατρίδα που της αξίζει καλύτερη μοίρα» και αυτοπροσδιοριζόταν ως ένας «αναρχοαυτόνομος ρομαντικός, πατριώτης σοσιαλιστής»…

Καλό ταξίδι να του ευχηθώ…