[…] Αν αντέχει και δε γκρεμίζεται τόσα χρόνια το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα γιατί το κρατούν ορθό οι δυο τρεις στο κάθε σχολείο αφοσιωμένοι δάσκαλοι ή καθηγητές που τοποθετούν, θαύμα μεγάλο, το επιστημονικό και δασκαλικό τους καθήκον πάνω από την προσωπική τους ξεγνοιασιά. Αδιάκοπος και πολυμέτωπος ο αγώνας τους, και η αμοιβή μικρή, αλλά συνεχίζουν, ποτέ από το χρέος μη κινούντες… κτλ. κτλ. – να το θυμόμαστε, αλλά στο μεταξύ ας δούμε κάτι άλλο.

Σε όλη του σχεδόν την έκταση, το εκπαιδευτικό μας σύστημα οδεύει με δεκανίκια, καθώς το μορφωτικό του έργο υποστηρίζεται από την κάθε λογής παραπαιδεία: δίπλα στα διδακτικά βιβλία τα εκπαιδευτικά βοηθήματα, δίπλα στην υποχρεωτική διδασκαλία τα Ινστιτούτα ξένων γλωσσών, δίπλα στο Λύκειο τα Φροντιστήρια, δίπλα στην ακαδημαϊκή διδασκαλία τα Συγγράμματα. Αυτά τα δεκανίκια είναι που επιτρέπουν στο κύριο σώμα της Εκπαίδευσης να είναι αχαμνό και να παρουσιάζει τόσες ελλείψεις.

Νομίζετε ότι θα μάθαιναν τα Ελληνόπουλα Αγγλικά ή κάποιαν άλλη ξένη γλώσσα, αν δεν τα έστελναν οι γονείς τους, όσοι μπορούν, στα διάφορα Ινστιτούτα; Θα γίνονταν τα μαθήματα στη Μέση Εκπαίδευση σωστά, αν δεν είχαν και οι καθηγητές και οι μαθητές τα χίλια μύρια βοηθήματα να τους φωτίζουν; Θα μπορούσαν οι καθηγητές να καλύψουν, έστω τυπικά, και οι μαθητές να εξεταστούν στη μεγάλη και δύσκολη ύλη του Λυκείου, αν δε βασίζονταν στην παράλληλη φροντιστηριακή διδασκαλία; Θα μπορούσαν τέλος καθηγητές και φοιτητές ν’ απουσιάζουν, όπως απουσιάζουν, από τις πανεπιστημιακές αίθουσες, αν δε βασίζονταν και οι δυο στο σωτήριο σύγγραμμα;

Αναρωτιόμαστε ως πού μπορεί να φτάσει ένας λαός που η εκπαίδευσή του προχωρεί με δεκανίκια. Αναρωτιόμαστε ακόμα ως πότε μπορεί το εκπαιδευτικό μας σύστημα να στηρίζεται στους δυο τρεις φιλότιμους εργάτες της έδρας· και με περισσή αγωνία αναρωτιόμαστε πώς θα γινόταν ν’ αντιστραφεί η πορεία κατά γκρεμού, και οι Μήδοι τελικά να μη διαβούνε.

Θα βρεθεί Κυβέρνηση να θεσμοθετήσει ένα ανεξάρτητο σώμα από ειδικούς που να καταστρώσουν μιαν εικοσάχρονη εκπαιδευτική στρατηγική, να την αναπροσαρμόζουν μόνο όταν χρειάζεται, και να την υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια απέναντι στις πολιτικές αλλαξοκαιριές και τις υπουργικές αυθαιρεσίες; Μόνον έτσι θα μπορούσαν να προγραμματιστούν και να πραγματοποιηθούν στη σωστή τους ώρα οι μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται η εκπαίδευση, αν θέλουμε να προσανατολιστεί σωστά και να λειτουργήσει αποδοτικά για το καλό του τόπου.

Θα θελήσει και θα μπορέσει Υπουργός να λευτερώσει το Λύκειο από τη δουλεία των Γενικών Εξετάσεων, παρεμβάλλοντας μια προπαρασκευαστική χρονιά ανάμεσα στο απολυτήριο της Μέσης Εκπαίδευσης και την εισδοχή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση; Έτσι μόνο θα ήταν δυνατό το Λύκειο, με διαφορετικό, πιο άνετο, αναλυτικό πρόγραμμα, να μορφώνει ανθρώπους αντί να καταρτίζει υποψήφιους γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς κλπ.

[…]

Θα βρεθεί Υπουργός να προγραμματίσει, να οργανώσει και να χρηματοδοτήσει τη μετεκπαίδευση των καθηγητών, έτσι ώστε πραγματικά να τους βοηθά ν’ ανανεώνουν τις γνώσεις τους και να καλύπτουν τα κενά τους; Θα βρεθεί Υπουργός ν’ αντικαταστήσει τη γλωσσική διδασκαλία των Αρχαίων στο Γυμνάσιο με μιαν επιστημονικά άρτια και τεκμηριωμένη Ιστορία της Ελληνικής γλώσσας;

Τα ανωτέρω είναι αποσπάσματα μιας επιστολής που συνέταξε το 2006 ο Φάνης Ι. Κακριδής, ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, με αποδέκτρια τη σεβαστή Μαριέττα Γιαννάκου.

Η εν λόγω επιστολή δεν επέπρωτο να φθάσει στα χέρια τής τότε υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, καθώς ήταν απλώς ένα από τα «έξι ανεπίδοτα γράμματα» που είχε γράψει τότε ο Κακριδής, προκειμένου να καταθέσει τις πολύ ενδιαφέρουσες προσωπικές του απόψεις για τα τεκταινόμενα στην ελληνική εκπαίδευση («Απόψεις και απόψεις. Έξι ανεπίδοτα γράμματα στην Υπουργό Παιδείας. Έκτο γράμμα: Και τώρα τι;», Φιλόλογος, τχ. 126, Οκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2006, σ. 509-511).

Φαντάζομαι ότι ο αείμνηστος καθηγητής, εάν βρισκόταν ακόμα εν ζωή, θα είχε και σήμερα τη διάθεση να συντάξει μια παρόμοια επιστολή, με αποδέκτρια αυτήν τη φορά την τωρινή υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, Νίκη Κεραμέως.

Και τούτο διότι, πέραν των προσώπων, τίποτα άλλο δεν έχει αλλάξει ύστερα από μια ολόκληρη δεκαπενταετία.

Το εκπαιδευτικό μας σύστημα εξακολουθεί να προχωρεί με δεκανίκια…

Headlines