«Ποτέ μη λες ποτέ»: εκτός από τίτλος ταινίας του Τζέιμς Μποντ, η φράση μοιάζει απόλυτο επίγραμμα για κρίσιμες όψεις της σημερινής διεθνούς πολιτικής πραγματικότητας όπως τις διαμόρφωσε η πανδημία. Είναι περίπου δεδομένο ότι η διαχείρισή της ήταν ο κύριος παράγοντας που κόστισε στον Ντόναλντ Τραμπ την προεδρία των ΗΠΑ. Και, κάπως έτσι, ο διάδοχός του Τζο Μπάιντεν, παλαιός στην αμερικανική πολιτική, μεγάλος σε ηλικία και άνθρωπος που φέρει όλα τα χαρακτηριστικά τού, καλώς εννοούμενου, τυπικού αμερικανού αστού, αναλαμβάνει την ηγεσία της ισχυρότερης χώρας του κόσμου. Και φέρνει τον έναν προοδευτικό πολιτικό σεισμό μετά τον άλλο σε παγκόσμια πλέον κλίμακα.

Πάνω λοιπόν που Βερολίνο και Βρυξέλλες είχαν πάρει την πρώτη μεγάλη χαρά από το ξεφόρτωμα του Τραμπ, τελικά ο Μπάιντεν αρχίζει να τους ανησυχεί αν όχι περισσότερο, σίγουρα εξίσου με τον προκάτοχό του. Εστω και για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Αλλά και με ένα επιπλέον σοβαρό πρόβλημα: ο Μπάιντεν δεν είναι αμφιλεγόμενος ώστε να μπορεί κανείς να τα ρίχνει εκεί και να γελά μαζί του. Είναι ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ που κατακτά με τις αποφάσεις του περίπου πρωτοφανή επίπεδα διεθνούς αποδοχής που ίσως δεν έχουν υπάρξει από την εποχή του Αϊζενχάουερ. Ο Μπάιντεν κατάφερε κάτι μοναδικό, που ουδείς περίμενε να το ξαναδεί στην εποχή μας: να κάνει όλον τον πλανήτη να βλέπει την Ουάσιγκτον ως την κύρια διεθνή προοδευτική ηγεσία της εποχής μας. Και αυτό, μεταξύ πολλών άλλων, φέρνει και την Ευρώπη αντιμέτωπη με τον πραγματικό εαυτό της που τόσο καλά έχει μάθει εδώ και δεκαετίες να κρύβει.

Την ώρα που ο αμερικανός πρόεδρος προτείνει άρση της πατέντας των εμβολίων, κάτι που, αν συμβεί, θα είναι προς όφελος των λαών και μόνο, ειδικά των πιο φτωχών κρατών, το Βερολίνο και η Ανγκελα Μέρκελ δίνουν λυσσαλέα μάχη στο πλευρό της μεγάλης φαρμακοβιομηχανίας για να αποφευχθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Η γερμανική κυβέρνηση και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, την οποία εκείνη πλήρως ελέγχει, έχουν σημάνει συναγερμό και κάνουν ό,τι μπορούν και δεν μπορούν για να μπλοκάρουν – εξαφανίσουν κάθε τέτοιο ενδεχόμενο. Το πιο πικρό όμως σε αυτή τη στάση είναι ότι το κάνουν ακριβώς την ίδια ώρα που οι ηγέτες της ΕΕ εγκρίνουν στο Πόρτο μια (ακόμα) διακήρυξη για την… κοινωνική Ευρώπη. Την ίδια στιγμή! Πώς ξεκινά αυτή η διακήρυξη;

«Υπογραμμίζουμε τη σημασία της ευρωπαϊκής ενότητας και αλληλεγγύης στον αγώνα κατά της πανδημίας COVID-19. Αυτές οι αξίες έχουν καθορίσει την ανταπόκριση των ευρωπαίων πολιτών σε αυτήν την κρίση και βρίσκονται επίσης στο επίκεντρο του κοινού μας σχεδίου και του χαρακτηριστικού κοινωνικού μοντέλου μας. Περισσότερο από ποτέ, η Ευρώπη πρέπει να είναι η ήπειρος της κοινωνικής συνοχής και της ευημερίας. Επαναβεβαιώνουμε τη δέσμευσή μας να εργαστούμε προς μια κοινωνική Ευρώπη. Από την έναρξη της πανδημίας COVID-19, η ταχεία, κρίσιμη και ολοκληρωμένη δράση σε επίπεδο ΕΕ και σε εθνικό επίπεδο προστατεύει εκατομμύρια ζωές, θέσεις εργασίας και επιχειρήσεις. Το ίδιο πνεύμα ενότητας και αλληλεγγύης ενέπνευσε την ιστορική μας συμφωνία τον Ιούλιο του 2020 σχετικά με το πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο και την ειδική προσπάθεια ανάκαμψης στο πλαίσιο του Next Generation ΕU».

Δηλαδή, οι άνθρωποι για μία ακόμα φορά μάς δουλεύουν κανονικά. Την ώρα που λένε αυτά, την ίδια ακριβώς στιγμή πράττουν στην τελείως αντίθετη κατεύθυνση. Είναι η επιτομή της σημερινής γερμανοευρωπαϊκής πολιτικής, που δρα στο χαοτικό κενό ανάμεσα σε αυτά που δήθεν «υπερασπίζεται» και σε εκείνα που πραγματικά κάνει. Και, τώρα, ένας αμερικανός πρόεδρος της στερεί το τελευταίο φύλλο συκής.

Headlines