Συζητώντας με την Χ., βρεθήκαμε να διαφωνούμε σχετικά με ένα θέμα που θεωρώ απολύτως σημαντικό: το Φιλί.

Το φιλί ως μέρος του σεξουαλικού παζλ, αλλά και αυτόνομα.

«Δεν αρέσει σε όλον τον κόσμο, ξέρεις, να φιλιέται», μου είπε κατηγορηματικά η Χ.

Κι εγώ απόρησα. Μα το φιλί, η μέκκα του έρωτα! Και του σεξ, φυσικά. Γίνεται σεξ χωρίς φιλί; Γίνεται να αφήσεις το σώμα σου σε ένα άλλο σώμα, χωρίς να έχει προηγηθεί, ή έστω να συνοδεύει το στόμα; Κατά ριπάς οι απορίες μου-όχι, φυσικά, ότι δεν είχα ξανακούσει περί εκούσιας απουσίας φιλιού.

Αλλά, να, ποτέ αυτή η έλλειψη δεν θεωρώ ότι είναι αμφοτεροβαρής. Πάντα ένας ή μία θα είναι ο αρνητής. Κι ο άλλος θα υπόκειται.

Τότε η Χ μου μίλησε για έναν μεγάλο έρωτα με έναν Ιταλό που είχε επί σειρά ετών μάλιστα και δεν φιλιούνταν σχεδόν ποτέ. Λίγο πεταχτά και αν. «Με γλώσσα δεν με φιλούσε ποτέ. Κάποια στιγμή, επιχείρησα νατου το πω και το δοκιμάσαμε. Μου εξομολογήθηκε ότι δεν φιλιόταν ποτέ, ότι ήταν κάτι που δεν τον ενδιέφερε. Μου φάνηκε παράξενο, αλλά το έζησα μια χαρά μαζί του. Κάναμε αγκαλιές, χάδια, μιλούσαμε…Απλώς όχι φιλί, όχι γλωσσόφιλο»

Κυκλοφορούν σε όλα τα λιμάνια της οικουμένης αστικοί θρύλοι που θέλουν τις ιερόδουλες να δίνουν το κορμί τους χωρίς να φιλιούνται. Και αυτό δεν είναι κάτι που βρίσκω παράλογο. Μες στην τρυφερότητα ή την ερωτική αγριότητα ενός ζευγαριού, όμως, είναι κάτι που ομολογουμένως δεν μπορώ να καταλάβω.

Ίσως, όμως, η απουσία του να ξυπνά περισσότερο τις υπόλοιπες αισθήσεις του σεξ και της αγάπης. Σαν την τυφλότητα, που ενδυναμώνει την ακοή, την γεύση, την όσφρηση.

Τι να πεις; Είναι μέχρι να σου τύχει το οτιδήποτε…

Headlines