Το έγκλημα πολεμιέται με οργάνωση, όχι με κραυγές και ακραίες επιλογές

Είναι από τα εγκλήματα που δεν τα χωρά ο νους. Είναι τόσο σκληρά, τόσο ειδεχθή που προκαλούν αισθήματα άφατης λύπης αλλά και οργής για τους στυγνούς εγκληματίες.

Η δολοφονία ενός μικρού κοριτσιού στα Γλυκά Νερά, μπροστά στα μάτια του μωρού της και του άνδρα της είναι από τα γεγονότα που σε κάνουν να θέλεις να σκίσεις τις σάρκες των δολοφόνων.

Και είναι μια είδηση που ξαναφέρνει στο προσκήνιο συζητήσεις, τόσο για την ασφάλεια των πολιτών σε συνδυασμό με την αναδιοργάνωση της αστυνομίας, όσο και θέματα που αφορούν τον σωφρονισμό, την τιμωρία των ενόχων, την έκτιση της ποινής τους στις φυλακές.

Κατ’ αρχάς η ασφάλεια του πολίτη δεν μπορεί να μπαίνει στις μυλόπετρες της πολιτικής αντιπαράθεσης, και μάλιστα της εντελώς αντιπαραγωγικής σύγκρουσης των κομμάτων.

Η χώρα χρειάζεται σχέδιο για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας κι όχι πολιτικά φληναφήματα και μάχες χαρακωμάτων.

Το έγκλημα δεν έχει χρώμα και κόμμα. Μπορεί να γίνονται ειδεχθή εγκλήματα και όταν κυβέρνηση είναι η ΝΔ και όταν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ ή το ΚΚΕ.

Οι εγκληματίες, όσο σκληρός κι αν είναι ένας ποινικός κώδικας, πάντα θα βρίσκουν παραθυράκια για τις παραβατικές δράσεις τους.

Το ζήτημα είναι η πρόληψη μέσω της κατάλληλης οργάνωσης της Αστυνομίας, ειδικά σε περιοχές όπως αυτή των Γλυκών Νερών.

Και μην κοροιδευόμαστε, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ να βγάζει πύρινες ανακοινώσεις για την έλλειψη αστυνόμευσης στις περιοχές των Μεσογείων. Και με κυβέρνηση Τσίπρα διαλυμένα ήταν τα αστυνομικά τμήματα στην περιοχή.

Και το 2015-2019 δεν υπήρχε περιπολικό ούτε για δείγμα στα Γλυκά Νερά, την Παιανία ή την Παλλήνη. Κι εκείνη την περίοδο συγχωνεύτηκαν αστυνομικά τμήματα και ολόκληρες περιοχές έμειναν χωρίς καμιά φύλαξη.

Και τότε γίνονταν πολλές ληστείες και κλοπές, όπως και τώρα. Το πρόβλημα είναι διαχρονικό και άκρως πολιτικό. Ούτε χρειάζονται περισσότεροι αστυνομικοί, ζωή να έχουν, υπηρετούν 57 χιλιάδες.

Οργάνωση χρειάζεται, λεφτά για υλικοτεχνική υποδομή, θάρρος για να αντιμετωπίζεις τα διάφορα ρουσφέτια που σου ζητούν αποσπάσεις αστυνομικών σε διάφορα γραφεία ή να μετατρέπονται σε ορντινάντσες πολιτικών, επιχειρηματιών, δημοσιογράφων που… φαντάζουν ως στόχοι εγκληματικών ενεργειών.

Η περίπτωση Φουρθιώτη είναι χαρακτηριστική του λάθους που γίνεται με την Ελληνική Αστυνομία. Όπως και οι περιπτώσεις των αστυνομικών που έχουν μετατραπεί σε «σφραγιδοφύλακες» κάνοντας άπειρες γραφειοκρατικές διαδικασίες που χρειάζεται καθημερινά ο πολίτης.

Πέραν, όμως, της αναδιοργάνωσης της ΕΛ.ΑΣ. αυτό που χρειάζεται σε μια συντεταγμένη πολιτεία είναι να αποκρουστούν και οι ακραίες φωνές. Φασιστάκια που ονειρεύονται Αγρια Δύση, ψεκασμένοι που ζητούν επαναφορά της θανατικής ποινής ή να πάρουν όλοι οι πολίτες από δύο όπλα και όποιον πάρει ο χάρος.

Αν κάθε φορά που ένα τέτοιο έγκλημα μας συγκλονίζει, μας εξοργίζει, μας τινάζει το μυαλό στον αέρα, εμείς ακούμε όλους τους ακραίους που ζητούν απελευθέρωση της οπλοκατοχής ή να στήνουμε γκιλοτίνες στο Σύνταγμα και ηλεκτρικές καρέκλες ή κρεμάλες, τότε ο κόσμος μας θα γίνει περισσότερο δυστοπικός.

Εχουν λυθεί εδώ και δεκαετίες τέτοια ζητήματα, ας παραδειγματιστούμε π.χ. από τις ΗΠΑ. Οπου υπάρχει θανατική ποινή (όπου δηλαδή το κράτος γίνεται το ίδιο δολοφόνος) μειώθηκε η εγκληματικότητα; Όχι φυσικά.

Επειδή οι Αμερικανοί έχουν μετατρέψει σε οπλοστάσιο το σπίτι τους μειώθηκε το έγκλημα; Ή μήπως σκοτώνονται μεταξύ τους ή εθίζουμε τον κόσμο στα όπλα, τους σκοτωμούς, τις δολοφονίες, στην ευκολία της αφαίρεσης της ζωής δηλαδή;

Όχι, δεν είναι λύση ούτε η απελευθέρωση των όπλων, ούτε η θανατική ποινή, όσο κι αν θέλουμε να πιαστούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι δολοφόνοι της 20χρονης Καρολάιν.

Και είναι επικίνδυνο να ακούγονται τέτοιες απόψεις και από πολιτικούς και βουλευτές που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να λογοδοτούν στη Δικαιοσύνη για άλλες… απάτες.

Είναι επικίνδυνο κρυφοφασίστες και Χρυσαυγίτες με γραβάτα να παρεμβαίνουν στο δημόσιο λόγο ζητώντας πρακτικές του Μεσαίωνα.

Να αυστηροποιήσουμε τις ποινές και να μην υπάρχει ευνοϊκή μεταχείριση για σκληρούς δολοφόνους και καθ’ έξιν εγκληματίες. Αλλωστε, η ατιμωρησία θρέφει το έγκλημα.

Αλλά να μη γυρίσουμε σε εποχές Φαρ Ουέστ όπου δεν θα υπάρχει Δικαιοσύνη, όπου θα έχουμε λιντσαρίσματα στους δρόμους ή θα χαιρόμαστε για θανατικές ποινές.