Η Μαρία Φιλίππου είναι μία από τις πιο αγαπημένες ηθοποιούς και ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα πρόσωπα στο χώρο της υποκριτικής.

Φέτος η δημοφιλής ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην επιτυχημένη σειρά «Αγγελική», σε μία ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο για τους καλλιτέχνες καθώς έχουν υποστεί μεγάλο πλήγμα από την πανδημία.

Η αγαπημένη ηθοποιός σε συνέντευξή της δεν κρύβει ότι πέρασε, όπως όλοι μας, δύσκολα, όμως νιώθει ευλογημένη που είχε δουλειά.

Παρ’ όλα αυτά, δεν κρύβει ότι η καραντίνα, το lockdown και γενικότερα η κρίση του κοροναϊού την επηρέασαν ιδιαίτερα ενώ όπως τονίζει χαρακτηριστικά, όλη αυτή η κατάσταση της άφησε… κουσούρι.

Τι σκέψεις έχετε κάνει μέσα στην πανδημία;

«Σε αυτή τη ζωή ερχόμαστε και κάνουμε έναν περίπατο. Είμαστε πολύ μικροί οι άνθρωποι και μόνο αν αναλογιστούμε ότι μέσα σε έναν χρόνο έχουμε χάσει πά­νω από 10.000 συνανθρώπους μας από τον Covid 19, αυτό μας κάνει να συνειδη­τοποιούμε πόσο αναλώσιμοι είμαστε.

Ο κοροναϊός μας έκανε να κοιτάξουμε βα­θιά μέσα μας. Θα έλεγα ότι μας πήρε αυ­τό που είχαμε ως κάτι βέβαιο και φυσι­κό, το οποίο όμως είχαμε παραβλέψει. Και τι εννοώ; Μας πήρε το χάδι και την αγκαλιά των δικών μας ανθρώπων και νιώσαμε από την έλλειψη αυτή συναι­σθηματική αναπηρία.

Στην πρώτη καρα­ντίνα προσπάθησα να είμαι αισιόδοξη, κλεισμένη με τα παιδιά μου στο σπίτι. Έκανα όσα έλεγε ο κ. Τσιόδρας, αλλά δεν σαπούνιζα και τις σακούλες από το σούπερ μάρκετ ούτε έκανα ηλεκτρονι­κές αγορές, γιατί δεν μου αρέσει ο ηλε­κτρονικός τρόπος ζωής και όλες αυτές οι υπερβολές.

Στη δεύτερη καραντίνα επιτράπηκαν τα τηλεοπτικά γυρίσματα και βρέθηκα στο σπουδαίο καστ της σει­ράς «Αγγελική», στον Alpha. Η πανδημία όμως και η πρώτη καραντίνα μου έχουν αφήσει ένα κουσούρι… Νιώθω έναν τρόμο όταν πάει να με πλησιάσει ένας ξένος. Ένα αυθόρμητο μάγκωμα, και αυ­τό δεν ξέρω πώς θα ξεπεραστεί -αυ­τός ο φόβος του άλλου. Ίσως με τον εμ­βολιασμό».

Πολύ σωστή διαπίστωση. Όλοι νιώθουμε μια «παγωμάρα» όταν μας πλησιάζει κά­ποιος που δεν είναι από το στενό οικογε­νειακό και φιλικό περιβάλλον μας, που ξέρουμε πάνω κάτω τις επαφές του…

«Κακά τα ψέματα, η ζωή που ξέραμε τελεί­ωσε. Πιστεύω ότι, ώσπου να βρεθεί το φάρμακο για τον κορονaϊό, θα υπάρχει αυ­τή η απόσταση μεταξύ των ανθρώπων.

Τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα με τον εμ­βολιασμό. Δεν πρέπει να φοβόμαστε την επιστήμη. Τα εμβόλια και η επιστήμη έχουν σώσει την ανθρωπότητα. Και φυσι­κά θα κάνω το εμβόλιο. Γιατί θέλω να κερ­δίσω πίσω τη ζωή μου, να δω τους φίλους μου, να κάνω μία βόλτα σε ένα καφέ, σε ένα εστιατόριο… Δηλαδή τι θέλω να κά­νω;

Τα πιο απλά πράγματα, τα αυτονόητα τα οποία έχασα και στα οποία δεν έδινα ποτέ σημασία. Αλλά με την αγκαλιά και έναν καφέ με τις φίλες μου περνούσα ωραία. Τα μεγάλα πράγματα στη ζωή μπο­ρεί να έρθουν, μπορεί και όχι. Με τα μικρά όμως ζεις την καθημερινότητα. Και, όχι, δεν μου αρέσει να βλέπω θέατρο μέσα από το κομπιούτερ.

Το θέατρο είναι επι­κοινωνία. Από το να έχω μία εικονική ψυ­χαγωγία προτιμώ να διαβάσω στην καρα­ντίνα ένα ωραίο βιβλίο».

Ο δικός σας κλάδος, αυτός του θεάτρου, αλλά και γενικότερα η τέχνη έχουν πλη­γεί σημαντικά από την πανδημία. Ακούμε πότε θα ανοίξουν τα κέντρα αισθητικής, τα μπαρ, ο τουρισμός, και για τον πολιτι­σμό τίποτε ακόμη…

«Όλοι οι κλάδοι έχουν πληγεί από την παν­δημία, αλλά ο δικός μας έχει κατακρεουρ­γηθεί. Και μου κάνει εντύπωση που δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ανακοινώσουν κάτι, για να ξέρουν και οι θιασάρχες και οι ηθοποιοί αν θα ανοίξουν τα θέατρα ώστε να ορίσουν τη θερινή περιοδεία τους στην ελληνική περιφέρεια.

Υπάρχουν συνάδελ­φοι, ζευγάρια ηθοποιών, με οικογένεια και παιδιά, που δεν έχουν δουλέψει έναν χρόνο, γιατί είναι θεατρικοί ηθοποιοί και ζουν με το επίδομα του κράτους. Αισιοδο­ξώ ότι το καλοκαίρι στα ανοιχτά θέατρα ο θεατρικός λόγος θα ακουστεί ξανά.

Δεν ξέρω τι θα γίνει από τον Οκτώβριο στις κλειστές θεατρικές αίθουσες. Αλλά θέ­λω να πιστεύω ότι θα πάνε όλα καλά, κα­θώς θα έχουμε εμβολιαστεί έως το φθι­νόπωρο οι περισσότεροι Έλληνες, ακόμη και τα νέα παιδιά, οι σπουδαστές μας. Τρέμω στην ιδέα ότι θα μείνουν ξανά τα θέα­τρα κλειστά και θα πεινάσει ο κλάδος μου ακόμα μία φορά.

Βέβαια, θα μου πείτε, πού ξέρεις τι θα γίνει με το άνοιγμα του τουρι­σμού και τις μεταλλάξεις του κοροναϊού;

Πώς νιώθετε που είχατε δουλειά φέτος χάρη στην τηλεόραση -αν και ποτέ δεν λείπετε από τη μικρή οθόνη- και συγκε­κριμένα στο σίριαλ «Αγγελική»;

«Νιώθω ευλογημένη που εργάζομαι φέτος στην τηλεόραση. Η «Αγγελική» για μένα ήταν δώρου Θεού. Η τέλεια στιγμή! Τα γυ­ρίσματα της σειράς θα τελειώσουν στα μέσα Ιουνίου.

Και αυτό για μένα σημαίνει δουλειά και δημιουργία. Λένε ότι οι Έλλη­νες ηθοποιοί βγάζουν μαύρα λεφτά ή παίρνουν πολλά λεφτά. Τα πολλά λεφτά τα βγάζουν το πολύ πέντε μεγάλα ονόμα­τα. Οι άλλοι ζουν από το μεροκάματο. Και ποια μαύρα λεφτά; Τόσο στην τηλεόραση όσο και στο θέατρο υπάρχουν μεγάλες κρατήσεις και όλα καταγράφονται.

Σκέφτομαι πολλές φορές, αυτό το υπουργείο Πολιτισμού αγαπά τους καλλιτέχνες του; Τους θέλει πραγματικά; Δεν έχω απάντη­ση. Πάντως, δεν είναι σχήμα λόγου ότι αι­σθάνομαι τυχερή που παίζω στην «Αγγελι­κή».

Είμαι 30 χρόνια ηθοποιός και έχω να νιώσω καιρό τον σεβασμό απέναντι σε αυ­τό που λέγεται ηθοποιός».

Headlines