Υπάρχει ένα συγκλονιστικό διήγημα του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, που έχει τον τίτλο «The lees of happiness» (Tα κατακάθια της ευτυχίας) και το οποίο σου μένει αξέχαστο, αν κρίνω τουλάχιστον από τον εαυτό μου. Eχουν περάσει τουλάχιστον 35 χρόνια αφότου διάβασα τα διηγήματα του αμερικανού συγγραφέα και αυτό είναι πάντα το πρώτο που αμέσως ανακαλώ στη μνήμη, αλλά δεν τολμώ να διαβάσω ξανά.

Ο λόγος για τον οποίο το αποφεύγω είναι απλός: πρόκειται για μια στ’ αλήθεια αβάσταχτη ιστορία. Αφορά ένα νεαρό ζευγάρι που ξεκινά την κοινή ζωή του με τις καλύτερες προϋποθέσεις για μια ευτυχισμένη ζωή. Εκείνος είναι ένας ταλαντούχος συγγραφέας, εκείνη μια θεά, έχουν όλα τα καλά και το μέλλον μπροστά τους προμηνύεται λαμπρό, ώσπου τους χτυπάει η τραγωδία. Εκείνος παθαίνει θρόμβωση στον εγκέφαλο (καμία σχέση με το AstraZeneca) και μένει τυφλός και παράλυτος. Από το σημείο αυτό ξεκινά το κυρίως μέρος της ιστορίας, δηλαδή τα ζοφερά χρόνια που περνούν οι δυο τους, με τα κατακάθια της ευτυχίας τους, μέχρι εκείνος να πεθάνει.

Γιατί τις τελευταίες ημέρες μού ήλθε ξανά στη μνήμη αυτή η ιστορία, δεν μπορούσα να εξηγήσω. Ωσπου ένα πρωινό, πίνοντας τον καφέ μου με ειδήσεις από το ραδιόφωνο ως υπόκρουση, συνειδητοποίησα ότι η εξήγηση βρισκόταν στην υπόθεση του φρικτού εγκλήματος στα Γλυκά Νερά. Τα συναισθήματα που μου προκάλεσε η συγκεκριμένη υπόθεση ήταν εκείνο που ανέσυρε από τον βυθό της μνήμης το διήγημα του Φιτζέραλντ, που τόσο με είχε αναστατώσει πριν από 35 χρόνια.

Εχω την εντύπωση ότι αν η τραγωδία που βρήκε την οικογένεια στα Γλυκά Νερά είχε συμβεί σε ένα ζευγάρι κακομοίρηδων και κακομούτσουνων (όπως άλλωστε συμβαίνει συχνά σε διάφορα ηλικιωμένα ζευγάρια που γίνονται θύματα βίαιων ληστών), θα το είχαμε ξεπεράσει μάλλον ευκολότερα. Αυτό που έκανε όμως τη διαφορά στην περίπτωσή τους ήταν τα τόσο εμφανή συστατικά της ευτυχίας τους: η ομορφιά τους, η νεότητά τους, το μωρό τους, η άνετη ζωή τους, τα σχέδιά τους να χτίσουν το δικό τους σπίτι. Ολα αυτά, δηλαδή, που γεννούν στο μυαλό του καθενός μας την ελπίδα μιας ευτυχισμένης ζωής. Ολα αυτά που θρυμματίστηκαν για δεκαπέντε ψωροχιλιάρικα και κάτι κοσμήματα.

ΣΥΝΤΑΓΗ ΑΥΤΟΕΞΟΝΤΩΣΗΣ

Ας το ελαφρύνουμε, όμως, και για τον σκοπό αυτόν υπάρχει πάντα ο πρόεδρος Κυριάκος Βελόπουλος να εισφέρει την απαραίτητη κωμική ανάσα που κάνει υποφερτή την τραγωδία. Με αφορμή το αποτρόπαιο έγκλημα στα Γλυκά Νερά, ο πρόεδρος ανακοίνωσε από το βήμα της Βουλής ότι σκοπεύει να καταθέσει τροπολογία για τη θέσπιση του δικαιώματος της οπλοκατοχής με σκοπό την αυτοάμυνα.

Ως συνήθως, δε, τα έκανε όλα σαλάτα, βάζοντας μέσα και τα ελληνοτουρκικά: «Γιατί είμαστε ένα κράτος που γειτονεύει με την Τουρκία. Να κάνουμε εθνοφυλακή και πολιτοφυλακή. Να έχουν όπλα στο σπίτι τους οι Ελληνες κι ας τολμήσει ο άλλος να μπει μέσα να βιάζει γυναίκες και να σκοτώνει». Πρόκειται ασφαλώς για ακρότητες κάποιου που δεν καταλαβαίνει «τι βγάνει ο στόμας του».

Εχει μήπως μειωθεί η εγκληματικότητα στην Κρήτη, επειδή εκεί τα όπλα κυκλοφορούν το ίδιο εύκολα με τα κινητά τηλέφωνα; Δεν θα το έλεγα. Αντιθέτως, νομίζω ότι ένα καθεστώς εκτεταμένης οπλοκατοχής, όπως λ.χ. στην Αμερική, θα επιτάχυνε την ήδη εξελισσόμενη πληθυσμιακή συρρίκνωση του Ελληνισμού. Διότι, δεδομένης της ροπής μας στη φιγούρα και της μανίας μας για τα πάσης φύσεως γκάτζετ, η Smith & Wesson θα έκανε χρυσές δουλειές στην Ελλάδα. Κάθε ψώνιο θα οπλοφορούσε και θα καμάρωνε. Το αποτέλεσμα, δεν αμφιβάλλω, θα ήταν να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας. Η οπλοκατοχή θα ήταν συνταγή αυτοεξόντωσης. Ποιοι Τούρκοι και αηδίες; Μόνοι μας θα την κάναμε τη δουλειά! Κοροϊδευόμαστε τώρα;

Headlines