Δυο λαοί που πρέπει (και θέλουν) να συμβιώσουν ειρηνικά

Τις περισσότερες φορές που σκεφτόμαστε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ο νους μας πάει σε πρωθυπουργούς, υπουργούς και πολιτικούς.

Συμβάλλουμε και εμείς από τα ενημερωτικά μέσα, γιατί στην ενημέρωση βολεύει να επικεντρώνουμε σε πρόσωπα.

Όμως, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν έχουν να κάνουν μόνο με ηγεσίες και κυβερνήσεις.

Όσο σημαντικοί και εάν είναι οι σχεδιασμοί τους και κρίσιμες οι αποφάσεις τους.

Έχουν να κάνουν και με δυο λαούς.

Που η μοίρα τους είναι να συνυπάρχουν.

Δεν είναι όμοιοι λαοί και ας έχουν αρκετά κοινά στοιχεία.

Άλλη η ιστορία του καθενός και όταν συναντήθηκαν δεν ήταν από την ίδια μεριά.

Όμως, σήμερα οι αγωνίες τους είναι κοινές: να ζήσουν με ειρήνη, να προκόψουν, να αποφύγουν την ανεργία, να υπάρξει μέλλον για τους νέους, να δουν την κλιματική καταστροφή να αποτρέπεται.

Και εδώ είναι το πολύ ενδιαφέρον με την έκθεση της διαΝΕΟσις και του ΕΛΙΑΜΕΠ που προσεγγίζει συγκριτικά τις αντιλήψεις Ελλήνων και Τούρκων.

Και στους δυο λαούς συναντάς την εθνική υπερηφάνεια – πιο έντονη μάλιστα στους Τούρκους.

Και οι δύο πιστεύουν ότι υπάρχουν πολιτιστικές διαφορές ανάμεσα στους λαούς.

Όμως και οι δύο κατά μεγάλη πλειοψηφία λένε ότι θα μπορούσαν να έχουν έναν φίλο από την άλλη χώρα.

Και οι δύο υποστηρίζουν, πάλι κατά μεγάλη πλειοψηφία, ότι πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ των δύο λαών. Παρότι αναγνωρίζουν ότι υπάρχουν δυσκολίες σε αυτή την προσπάθεια.

Δεν είναι ότι δεν γνωρίζουν ποια είναι τα προβλήματα ανάμεσα στις δύο χώρες – και οι δυο ιεραρχούν πάνω από όλα τα προβλήματα στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο.

Και υπάρχουν και διαφορετικές προσεγγίσεις, καθώς οι Έλληνες προτιμούν τη διεθνή διαιτησία και την προσφυγή σε διεθνή οργανισμό, ενώ οι Τούρκοι τις διμερείς διαπραγματεύσεις.

Όπως υπάρχουν και ισχυρά ποσοστά που επιμένουν σε μια πιο «σκληρή» στάση – άλλωστε και στις δύο χώρες πάντα υπήρχαν και υπάρχουν εθνικιστικές φωνές.

Όμως, καταλαβαίνεις από την έρευνα ότι και στις δυο χώρες υπάρχει ένα ισχυρό ρεύμα που θέλει, ειρήνη, διάλογο και συνεννόηση.

Αυτό το ρεύμα, αυτή την αγωνία για να ξεπεραστεί μια αδιέξοδη κατάσταση στην οποία ελλοχεύει διαρκώς και ο κίνδυνος πολέμου, πρέπει να εισακούσουν οι πολιτικοί.

Και από τις δυο πλευρές του Αιγαίου.

Και με θάρρος, τόλμη και το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον να δοκιμάσουν αυτή η διαδικασία διαλόγου, που είναι τώρα σε εξέλιξη, να έχει όντως αποτέλεσμα.

Το χρωστούν σε δύο λαούς που η αγωνία τους είναι να ζήσουν ειρηνικά.