Ευτυχώς

Eίχα μια παρόρμηση να το παίξω Γιαννακίδης. Και να φανταστώ μια εναλλακτική υποδοχή του Ζόραν Ζάεφ στην Αθήνα. Χιλιάδες διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι για το θράσος του Φόρουμ των Δελφών να καλέσει στην Αθήνα τον πρωθυπουργό των «Σκοπιανών», που έχουν πάντα στην άκρη του μυαλού τους τον στόχο να μας φάνε τη Μακεδονία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αρνήθηκε να τον δει, θεωρώντας ότι στην αντίθετη περίπτωση θα νομιμοποιούσε μια «εθνική ήττα» κι ένα «εθνικό λάθος που προσβάλλει την ιστορία της πατρίδας».

Ο Σαμαράς βροντοφώναξε για μια ακόμη φορά ότι «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική», ο Αδωνις επανέλαβε ότι ποτέ, μα ποτέ, δεν θα προφέρει τις λέξεις «Βόρεια Μακεδονία», ενώ ο Κεγκέρογλου θυμήθηκε την «προδοσία του Τσίπρα». Ο τελευταίος ήταν ο μόνος που είδε τον Ζάεφ στην Αθήνα, τα είπαν, τα ήπιαν και θυμήθηκαν τα παλιά.

Αλλά δεν έγινε έτσι – ευτυχώς. Ο έλληνας Πρωθυπουργός όχι μόνο συναντήθηκε χθες με τον ομόλογό του, όπως είχε κάνει και τον περασμένο Σεπτέμβριο, αλλά τον διαβεβαίωσε τόσο για την «πλήρη, συνεπή και καλή τη πίστει εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών», όσο και για την υποστήριξη της Ελλάδας προς την «ενταξιακή διαδικασία της Βόρειας Μακεδονίας».

Ο Σαμαράς δεν προέβη σε δηλώσεις, αναβάλλει το αντάρτικο για την ημέρα που θα έρθουν προς κύρωση από τη Βουλή οι τρεις συμφωνίες συνεργασίας με τη γειτονική χώρα.

Ο Αδωνις έχει ξεχάσει εδώ και καιρό εκείνη τη δέσμευσή του, σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες μάλιστα ετοιμάζεται μετά την κάνναβη να ζητήσει και γι’ αυτό συγγνώμη από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η Φώφη Γεννηματά δεν είδε τον Ζάεφ γιατί δεν ήταν σίγουρη αν κολλάει με το «αφήγημά της για τη χώρα». Και ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης καμαρώνει δικαίως για μια από τις ελάχιστες επιτυχίες της αλησμόνητης κυβέρνησής του.

Οσο για τον ίδιο τον πρωθυπουργό της Βόρειας Μακεδονίας, εξέφρασε μπροστά στον Κυριάκο Μητσοτάκη τη χαρά τόσο του ίδιου όσο και των συμπολιτών του για το γεγονός ότι οι δύο χώρες είναι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ και «η ελληνική αεροπορία περιπολεί στους αιθέρες μας».

Αν έκανε μια ανάλογη δήλωση ένας έλληνας πολιτικός, είναι βέβαιο ότι θα χαρακτηριζόταν στην καλύτερη περίπτωση δουλοπρεπής και στη χειρότερη μειοδότης. Ο Κώστας Σημίτης κουβαλάει ακόμη τη ρετσινιά που του κόλλησαν οι «υπερπατριώτες» όταν πριν από 25 χρόνια έκανε τo αυτονόητο, ευχαρίστησε τους Αμερικανούς για τη συμβολή τους στο αίσιο τέλος της κρίσης των Ιμίων.

Δεν πειράζει, η ιστορία δεν ήταν ποτέ αντικειμενική. Αυτό που έχει σημασία πρωτίστως είναι να γίνονται θετικά βήματα. Η αναγνώρισή τους, και η άντληση των ανάλογων διδαγμάτων, αποτελεί σχεδόν πολυτέλεια.