Ενάντια στο φόβο: Η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα διεκδικεί την φωνή της

Η σημερινή είναι ακόμη μία “Διεθνής Ημέρα”, από τις διεθνείς Ημέρες που δημιουργήθηκαν αφενός από τις διεκδικήσεις και αφετέρου από τις ενοχές: Είναι η μέρα ενάντια στην ομοφοβία, την τρανσφοβία, την αμφιφοβία, την ιντερφοβία. Αλλά για να μην πιαστούμε από τους ορισμούς, ας πούμε ότι σήμερα είναι μία ημέρα ενάντια στον φόβο και το μίσος που καλλιεργείται πάνω σε ξένα σώματα και ζωές.

Τι σημαίνουν οι ορισμοί;

Η σημασία των ορισμών είναι τυπική, αλλά βοηθάει στη συνεννόηση. Ποιους ανθρώπους περιθωριοποιούμε;  Ας, εξηγήσουμε, λοιπόν, τι σημαίνουν οι λέξεις.

Ομοφοβία: Η περιθωριοποίηση και οι αντιδράσεις -με κυρίαρχο το μίσος- απέναντι σε ομοφυλόφιλους. Συνεπάγεται τραμπουκισμό, εργασιακή και κοινωνική απαξίωση, μέχρι και εγκλήματα μίσους.

Αμφιφοβία: Αναφέρεται σε ανθρώπους που προσδιορίζονται ως αμφιφυλόφιλοι, δηλαδή έχουν ερωτική και συναισθηματική επιθυμία και για τα δύο φύλα. Έλκονται και ερωτεύονται από άντρες και από γυναίκες. Ακόμη και εντός της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας εξακολουθεί -σε μικρά τμήματα- να μην αναγνωρίζεται η αμφιφυλοφιλία ως σεξουαλική ταυτότητα. Η πιο τυπική κριτική είτε από την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, είτε από ετεροφυλόφιλους είναι το “πρέπει να διαλέξεις/ είσαι γκέι σε άρνηση/ είναι μία φάση”. Δεν είναι τίποτε από όλα αυτά, είναι σεξουαλική ταυτότητα.

Τρανσφοβία: Τα πιο διωκόμενα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας με τα περισσότερα εγκλήματα μίσους εις βάρος τους, την περισσότερη φτώχεια και τον κοινωνικό στιγματισμό, είναι τα τρανς άτομα. Άνθρωποι που γεννήθηκαν σε “λάθος” σώμα. Άντρες ή γυναίκες που αναγκάζονται να προχωρήσουν στην επίπονη, ιατρικά και λόγω του κοινωνικού στίγματος, διαδικασία του επαναπροσδιορισμού του φύλου τους. Χορηγούνται ορμόνες -οιστρογόνα στις γυναίκες που γεννήθηκαν σε αντρικό σώμα  ή τεστοστερόνη στους άντρες που γεννήθηκαν σε γυναικείο σώμα- και έπειτα υπάρχει η δυνατότητα χειρουργικού επαναπροσδιορισμού του φύλου. Στην Ελλάδα όλη η χειρουργική επέμβαση δεν καλύπτεται, όπως οι υπόλοιπες ιατρικές επεμβάσεις, από τα ασφαλιστικά ταμεία και τα άτομα που θέλουν να αποκτήσουν το σώμα στο οποίο ανήκουν, πρέπει να πληρώσουν μεγάλα ποσά. Όχι, δεν είναι πλαστική επέμβαση, είναι ιατρική, επίπονη και αφορά την ζωή και την ψυχή του ατόμου.

Ιντερφοβία: Αυτός ο σχετικά άγνωστος όρος αφορά στους ίντερσεξ ανθρώπους. Πρόκειται για άτομα που γεννήθηκαν με χαρακτηριστικά και των δύο φύλων, από χρωμοσώματα μέχρι και γεννητικά όργανα. Παλιότερα αποκαλούνταν “ερμαφρόδιτοι”, όπως πιθανότατα τους γνωρίζει η πλειοψηφία του κόσμου ως σήμερα. Αυτός ο όρος είναι, ωστόσο, στιγματιστικός και έχει πάψει να χρησιμοποιείται.

Μετά τους ορισμούς, τι;

Αν η κοινωνία ήταν δεκτική, ελεύθερη απέναντι στο μίσος ή τον φόβο, δε θα χρειαζόμασταν τους ορισμούς για να διευκρινίσουμε τα δικαιώματα και, κυρίως, την καταπάτησή τους. Αυτήν την στιγμή η Ελλάδα, μετά από νομοσχέδια για το Σύμφωνο Συμβίωσης και την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, κατατάσσεται ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες που -θεσμικά- αναγνωρίζουν και υποδέχονται την ορατότητα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.

Βέβαια, στην ζωή έξω από τις συνταγματικές διατάξεις, η χώρα μας -όπως και δεκάδες άλλες- “πάσχει” από φοβία, την φοβία που περιγράφουν οι ορισμοί. Η αστυνομική αυθαιρεσία απέναντι στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα καταγράφεται μέσα από ανεκδιήγητα περιστατικά: Ξύλο, τραμπουκισμό, ακόμα και συλλήψεις ομοφυλόφιλων ατόμων -κραυγαλέο και πρόσφατο γεγονός, η σύλληψη του ακτιβιστή Ηλία Γκιώνη.

Στη χώρα μας, τα τρανς άτομα σπανίως εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα με ένσημα και κοινωνική ασφάλιση, στο δε δημόσιο δεν υπάρχει κανένα τρανς άτομο.  Δεν υπάρχουν τρανς εφοριακοί, ας πούμε. Δεν υπάρχουν τρανς δάσκαλοι.

Στη χώρα μας μόλις τρία χρόνια πριν δολοφονήθηκε από έναν κοσμηματοπώλη με τη συμβολή αστυνομικών  ο Ζακ Κωστόπουλος, ακτιβιστής και drag καλλιτέχνης, ο οποίος χαρακτηρίστηκε “κλέφτης ναρκομανής” τις πρώτες ώρες μετά την ανακοίνωση του θανάτου του, για να δικαιολογηθεί ένα έγκλημα μίσους. Η δίκη για την στυγερή δολοφονία του Ζακ εκκρεμεί.

Γιατί έχει σημασία; Γιατί αναγκαζόμαστε να αναρωτηθούμε γιατί μας ενοχλεί, γιατί δεν αποδεχόμαστε. Μόλις τα τελευταία 31 χρόνια η ομοφυλοφιλία αναγνωρίστηκε ως σεξουαλική ταυτότητα και δεν προδιορίζεται πια σαν “ψυχική διαταραχή”, σαν ασθένεια, δηλαδή. Η ομοφυλοφιλία δεν “κολλάει”, γκέι, όπως και τρανς γεννιέσαι και σίγουρα δεν είναι ψυχική διαταραχή. Είναι υγιείς άνθρωποι που δεν επιλέγουν, γεννιούνται.  Επομένως γιατί;

“Ποιο είναι το πρόβλημά σου”;

Στις 17 Μαΐου και για τρεις συνεχόμενες ημέρες η πολύχρωμη σημαία της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας θα κυματίζει σε όλα τα κτίρια και τα γραφεία διασύνδεσης του Ευρωκοινοβουλίου σε όλο τον κόσμο. Είναι ένα ελάχιστο δείγμα αναγνώρισης των δικαιωμάτων που λείπουν και των διακρίσεων που γίνονται εις βάρος των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων.

Η #IDAHOBIT, η ομάδα ΛΟΑΤΚΙ+ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ρωτάει ποιο είναι το πρόβλημά μας. Όλων μας, ως σύνολο μιας κοινωνίας.

“Ποιο είναι το πρόβλημά σου που ο γιος σου παίζει με κούκλες, που η φίλη σου έχει σχέση με έναν άντρα που κάνει σεξ και με άλλους άντρες;”.

Η αντίδραση απέναντι στην σεξουαλική ταυτότητα, όπως και κάθε άλλο ρατσιστικό επιχείρημα, μεταθέτουν τα αληθινά προβλήματα μιας κοινωνίας σε ξένες πλάτες, στους ανθρώπους που δεν φταίνε.

Το κυρίαρχο επιχείρημα είναι αυτό της… αισθητικής. “Μου χαλάνε την αισθητική μου οι τρανς, οι γκέι”. Η αισθητική ως επιχείρημα υπέρ του μίσους έχει μία αυταρχικότητα που θυμίζει άλλα καθεστώτα, καθεστώτα όπου ήταν υποχρεωτικό το μήκος της φούστας να μην υπερβαίνει τον αστράγαλο και οι μαθητές να φορούν τις ίδιες ποδιές και να βηματίζουν με τον ίδιο τρόπο. Η ενιαία αισθητική είναι και ήταν το βούτυρο στο ψωμί της δικτατορίας.

Στο τέλος της ημέρας, ακόμη κι αν εμποδίσουμε τους γιους μας να παίζουν με κούκλες, ούτε το μίσος, ούτε οι ενοχές μπορούν να βάλουν “φρένο” στην επιθυμία των ανθρώπων να είναι ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό τους. Μας μένει να επιλέξουμε αν θέλουμε να μεγαλώσουμε παιδιά γεμάτα ενοχές ή αν μας αξίζει να ζούμε σε μία κοινωνία που πληγώνει, φυλακίζει, εξαθλιώνει, σκοτώνει αθώους ανθρώπους.