Κοντεύω πια να πεισθώ ότι στον ΣΥΡΙΖΑ διεξάγεται ένας ιδιότυπος διαγωνισμός ανοησίας μεταξύ των προβεβλημένων στελεχών, που έχει σκοπό την αποξένωση των φυσιολογικών (με την έννοια των μη ιδεοληπτικών) ψηφοφόρων. Τελευταία  περίπτωση σχετικώς είναι αυτή του Νίκου Φίλη, ο οποίος φαίνεται ότι έχει χάσει τον ύπνο του λαχταρώντας το τρόπαιο που απέσπασε προσφάτως η συντρόφισσα Αχτσιόγλου με το ανεπανάληπτο ότι «η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά».

Στο πλαίσιο λοιπόν αυτής της ευγενούς άμιλλας, ο Ν. Φίλης θεώρησε σκόπιμο να επικρίνει την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, επειδή στη διάρκεια περιοδείας της στη Θράκη επισκέφθηκε τον φράκτη στον Εβρο, με τον σκοπό να τιμήσει «όλους εκείνους που με αυταπάρνηση υπερασπίζονται την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και εγγυώνται την ασφάλειά της», όπως είπε η κ. Σακελλαροπούλου στη δήλωσή της.

«Αδυνατούμε να αντιληφθούμε», έγραψε στο Facebook ο Ν. Φίλης, «τους λόγους της επίσκεψής της εκεί και των δηλώσεών της, με φόντο αυτό το τείχος, που δεν προσφέρει καμία ουσιαστική προστασία στα σύνορα από την τουρκική επιθετικότητα, αλλά λειτουργεί ως προπύργιο αντιπροσφυγικής και αντιμεταναστευτικής υστερίας και ως συμβολική επιβράβευση ρατσιστικών και εθνικιστικών στερεοτύπων». (Αξιοσημείωτη, ως προς το ύφος, η χρήση του πληθυντικού μεγαλοπρεπείας εκ μέρους του Ν. Φίλη. Μήπως τελευταία αρχίζει και αυτός να αισθάνεται Αβραμόπουλος;)

Πολλά είναι αυτά που αδυνατεί να αντιληφθεί ο Ν. Φίλης. Κατ’ αρχάς, αδυνατεί να θυμηθεί το γιουρούσι των δεκάδων χιλιάδων μεταναστών, τον Μάρτιο του 2020, που είχε οργανωθεί από το καθεστώς Ερντογάν εντελώς απροκάλυπτα και χωρίς καμία ανάγκη προσχημάτων. Αδυνατεί να καταλάβει ότι η κ. Σακελλαροπούλου δεν είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας γενικώς, αλλά Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, η οποία έχει συγκεκριμένη επικράτεια και δεδομένα σύνορα τα οποία και οφείλει να υπερασπίζεται.

Αδυνατεί, επίσης, να καταλάβει ότι η ανθρωπιστική μεταχείριση των μεταναστών δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση την υπεράσπιση των συνόρων, όταν αυτά απειλούνται όπως τον περσινό Μάρτιο. Τέλος, όπως και τόσοι άλλοι σύντροφοί του στον ΣΥΡΙΖΑ, αδυνατεί να αντιληφθεί τη διαφορά μεταξύ πολιτικής και ιδεοληψίας. Για εκείνον οι ιδέες πάντα υπερτερούν της πραγματικότητας και των αναγκών της.

Αλλά και πέραν αυτών, ο ΣΥΡΙΖΑ του Ν. Φίλη δεν έχει και τις καλύτερες επιδόσεις στην ανθρωπιστική μεταχείριση των μεταναστών, ώστε να τις επικαλείται τώρα. Αν εκείνος ξέχασε πως επί των ημερών τους στοιβάζονταν οι μετανάστες στις συνοριακές διόδους προς τη Βουλγαρία, μέσα στη λάσπη και τη βρόχη, ο υπόλοιπος κόσμος το θυμάται καλά.

Οπως θυμάται ακόμη την ανεκδιήγητη Μαντάμ Σουσού, που δεν ήξερε τι απογίνονται οι μετανάστες αφού περάσουν τα σύνορα της χώρας μας και ήταν ικανοποιημένη να τους βλέπει να «λιάζονται στις πλατείες». Θυμάται, επίσης, ότι το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μόριας ήταν δημιούργημα της δικής τους «ανθρωπιστικής μεταχείρισης». Το «περάστε κόσμε» του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ανθρωπιστική πολιτική, δεν ήταν καν πολιτική. Ηταν ανικανότητα, τεμπελιά και αμηχανία, που απλώς καλύπτονται εκ των υστέρων με έναν ιδεολογικό μανδύα.

Από τη δική μου πλευρά, εκείνο που αδυνατώ να αντιληφθώ είναι σε τι μπορεί να αποσκοπούσε η κριτική του Ν. Φίλη στην Πρόεδρο – εκτός βέβαια από την τόνωση της προσωπικής του ηθικής αυταρέσκειας, κάτι που ούτως ή άλλως είναι μόνιμο γνώρισμα της Αριστεράς. Φαντάζεται μήπως ότι η θέση του θα τον κάνει αρεστό σε ένα κοινό μεγαλύτερο από εκείνο των «δικαιωματιστών» και των πάσης φύσεως παλαβών, που τους κατατρύχει κάποιο μυστήριο κόμπλεξ για τη χώρα τους;

Το μόνο που πετυχαίνει με την παρέμβασή του είναι να διώχνει κόσμο από το κόμμα του. Φαίνεται ότι τελικά και αυτός ανήκει σε εκείνους που προτιμούν έναν μικρό, αυτάρκη και παρεΐστικο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς αξιώσεις κυβερνητικές. Αν έτσι είναι, τότε μπράβο του! Προσφέρει αληθινή υπηρεσία και στη Δημοκρατία και στη χώρα του, για την οποία τόσο ντρέπεται…

Headlines