Σαν τη σος

Ο πρωθυπουργός. «Κατά συνέπεια, οφείλω να ζητήσω πολύ μεγάλη προσοχή για τις επόμενες εβδομάδες, πλήρη εφαρμογή των λίγων μέτρων τα οποία έχουν απομείνει ως προς τη χρήση της μάσκας, την αποφυγή των συνωστισμών και βέβαια απόλυτη συμμόρφωση των επαγγελματιών του κλάδου, ειδικά του χώρου της εστίασης, με τα μέτρα, έτσι όπως αυτά έχουν καθοριστεί από τους ειδικούς».

Ο κοινωνιολόγος. «Το φαγητό στο σπίτι, ακόμη κι αν είναι εξαιρετικό, δεν καταστέλλει την επιθυμία του εστιατορίου» (Εντγκάρ Μορέν, στο βιβλίο του «Ενα φεστιβάλ αβεβαιοτήτων»).

Ο αυτόπτης. Τις πρώτες μέρες του ανοίγματος των εστιατορίων στην Ελλάδα, διέκρινες μια αμηχανία τόσο στις κινήσεις των πελατών όσο και στα πρόσωπα των εργαζομένων. Αυτό είχε σχέση βέβαια και με το είδος του καταστήματος: στα πιο παρεΐστικα στέκια και τις ταβέρνες οι νέοι πέταξαν αμέσως τις μάσκες τους, στα πιο κυριλάτα εστιατόρια οι κυρίες και οι κύριοι τις είχαν δίπλα τους, σε πρώτη ζήτηση. Οι εργαζόμενοι δεν είχαν αυτή την πολυτέλεια, κάτι που δεν μοιάζει και τόσο δίκαιο, αφού φαντάσου να πρέπει να φοράει μάσκα ένας πλήρως εμβολιασμένος (που σερβίρει) και να μην πρέπει ένας αρνητής (που σερβίρεται)…

Η δημοσιογράφος. Υπάρχουν επτά λόγοι για τους οποίους μας έλειψε τόσο πολύ το να τρώμε έξω, έγραφε τις προάλλες η Στεφανί Νομπλέ στη Monde. Δεν έκανε καμιά αποκάλυψη, αλλά επειδή οι Γάλλοι είναι ως γνωστόν μάστορες του λόγου, αντιγράφουμε. 1) Tο να βγεις για φαΐ προϋποθέτει να προετοιμαστείς, να βγάλεις την πιζάμα που είχε γίνει η νέα σου στολή, να αλλάξεις ιδέες, να ξεγελάσεις τη ρουτίνα. 2) Εκείνοι που μαγείρευαν απαλλάσσονται από τα καθήκοντα που τους είχαν ανατεθεί, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το γεύμα (ψώνια, προετοιμασία, πλύσιμο των πιάτων). 3) Εχεις τη χαρά της επιλογής, κρέας εσύ, ψάρι εκείνη, κόκκινο κρασί εσύ, λευκό εκείνη: η ουσία της ελευθερίας. 4) Από τον σομελιέ που διηγείται ιστορίες μέχρι το γκαρσόνι που μιλάει δυνατά ή το άλλο γκαρσόνι που λέει τα ελάχιστα δυνατά, οι άνθρωποι που σε σερβίρουν δίνουν στο φαΐ εκτός σπιτιού μια επιπλέον ανθρώπινη διάσταση. 5) Οι μεγάλες παρέες, η παρατήρηση των άλλων τραπεζιών, οι απρόοπτες συναντήσεις, οι κουβέντες από το ένα τραπέζι στο άλλο: πόσο μας έλειψε η κοινωνικοποίηση! 6) Το ξανασμίξιμο των φίλων, τα ερωτικά τετ-α-τετ, τα επαγγελματικά γεύματα: το εστιατόριο παραμένει ένας μοναδικός τόπος διακηρύξεων, γιορτασμών και συναισθημάτων. 7) Είτε η διεύθυνση είναι γνωστή είτε καινούργια, η έξοδος για φαγητό έχει πάντα ένα άγνωστο κομμάτι, που μπορεί να είναι μια γευστική ανακάλυψη, ένα ιδιαίτερο κρασί ή απλώς η πρόταση της ημέρας. Η μαγεία του εστιατορίου είναι σαν τη σος στον πάτο της κατσαρόλας.

Ο γιατρός. Μήπως για όλους αυτούς τους λόγους, επειδή αναγνωρίζει δηλαδή αυτή τη μαγεία, περιορίστηκε ο Σωτήρης Τσιόδρας να μιλήσει για τις μεταλλάξεις;