Δεν διαφωνούν, αλλά δεν εμβολιάζονται

Οχι μόνο χρήσιμη, αλλά και διδακτική ήταν η παρέμβαση του αρχισυνδικαλιστή της Πυροσβεστικής, σχετικά με την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού στα μέλη της ΕΜΑΚ.

Χρήσιμη, κατ’ αρχάς, επειδή ήταν εξόχως διασκεδαστική. Κανείς τους, είπε, δεν διαφωνεί επί της ουσίας με τον εμβολιασμό, «απλώς το αφήναμε πίσω πίσω», πρόσθεσε. Με άλλα λόγια, δεν διαφωνούν μεν, δεν εμβολιάζονται δε. Μα το θέμα δεν είναι αν συμφωνούν ή διαφωνούν, αλλά αν εμβολιάζονται· και στοιχεία για το ποσοστό των εμβολιασθέντων στη μονάδα, ο συνδικαλιστής δεν είχε να παρουσιάσει. Δεν διαφωνεί, λοιπόν, όπως υποστηρίζει, αλλά ούτε και ενδιαφέρεται. Αν πράγματι ενδιαφερόταν, θα είχε κάνει μια στοιχειώδη έρευνα ώστε να γνωρίζει τουλάχιστον τα δεδομένα του ζητήματος.

Τον ενοχλεί, είπε ακόμη, η «απειλή» (της μετάθεσης από την ΕΜΑΚ σε άλλη μονάδα) και ο «εξαναγκασμός». Δεν διευκρίνισε τι θα προτιμούσε αντί για διαταγή. Να υποθέσω, διαβούλευση; Στοργή και Προδέρμ; Πρόσκληση σε δείπνο; Αν όμως δεν του αρέσει να δέχεται εντολές από τους ανωτέρους του, τότε προφανώς ο ίδιος διάλεξε λάθος επάγγελμα και οι συνάδελφοί του έκαναν λάθος που τον εξέλεξαν. Είναι πράγματι ένα ελεύθερο και ανυπότακτο πνεύμα, αλλά πυροσβέστης δεν είναι και με τις σαχλές δικαιολογίες του μάλλον δυσφημεί μία μονάδα της Πυροσβεστικής, για τη δράση της οποίας οι περισσότεροι είμαστε περήφανοι.

Η ασάφεια των θέσεών του, ωστόσο, οι θολές δικαιολογίες του και τα «ναι μεν αλλά» έχουν την αξία τους, στον βαθμό κατά τον οποίο μας βοηθάνε να καταλάβουμε τον πραγματικό ρόλο του συνδικαλισμού στο Δημόσιο. Διότι, για να βγαίνει αυτός ο άνθρωπος και να εκτίθεται με αστεία και πρόχειρα επιχειρήματα, κάποιο σκοπό έχει· δεν είναι απλώς ένα κοινό ψώνιο της τηλεόρασης, που του αρέσει να εξευτελίζεται δημοσίως.

Η στάση του μας δείχνει ότι ο συνδικαλισμός έχει πια εκφυλισθεί σε μία μορφή «δομικής αντιπολίτευσης». Διαφωνούν ακόμη και με το αυτονόητο, προκειμένου τη διαφωνία τους αυτή να τη διαπραγματευτούν έναντι κάποιου ανταλλάγματος. Οταν όμως ακόμη και η συμμετοχή στην αντιμετώπιση της πανδημίας γίνεται αντικείμενο διαπραγμάτευσης, τότε μιλάμε για πραγματική κατάντια…

ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Εκείνο που μου κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση στις δημοσκοπήσεις είναι η στασιμότητα των ποσοστών του ΚΚΕ. Τα άλλα μικρά κόμματα, ακόμη και αυτά του Βαρουφάκη και του Βελόπουλου, παρουσιάζουν κάποιες, ασήμαντες έστω, διακυμάνσεις. Οχι όμως το ΚΚΕ, το οποίο σχεδόν σε όλες τις δημοσκοπήσεις, όλων των εταιρειών, καταγράφει ένα 5,5 ή, το πολύ, 5,6%.

Δεν υπάρχουν πολλά που θα μπορούσαν να κάνουν για να βελτιώσουν τα ποσοστά τους. Να αλλάξουν δεν γίνεται, επειδή δεν το επιτρέπει η θρησκεία τους. Να προβάλλουν καθαρότερα τις θέσεις τους (λ.χ., τι είναι η δικτατορία του προλεταριάτου και πώς εφαρμόζεται) ούτε αυτό εξυπηρετεί – αντιθέτως, θα τους αποξένωνε ακόμη περισσότερο από την κοινωνία. Η μόνη εφικτή λύση, δεδομένου ότι πρόκειται για μια κλειστή και μυστικοπαθή κάστα που λειτουργεί μάλλον σαν οργανωμένη θρησκεία, θα ήταν να εκδώσουν μια υποχρεωτική εντολή προς τα μέλη τους να κάνουν περισσότερα παιδιά…

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΣ

Με όλο τον σεβασμό που αρμόζει
στη μεγάλη κυρία του θεάτρου μας, νομίζω ότι το επιχείρημα με το οποίο η Βάνα η Μπάρμπα υπερασπίζεται την αθωότητα του Πέτρου Φιλιππίδη είναι οπωσδήποτε πρωτότυπο, πλην προβληματικό. Διότι αν η αθωότητα είναι ευθέως ανάλογη του μεγέθους του ταλέντου, τότε
η ίδια, ως παντελώς ατάλαντη,
μπορεί δυνητικά να θεωρείται ένοχη για τα πάντα…

Η ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ «ΠΙΣΙΝΟΥ»

Θα συμφωνήσω με τις ανώνυμες κοινοβουλευτικές πηγές του ΣΥΡΙΖΑ
που κρίνουν ότι η κατάθεση του Χρ. Καλογρίτσα στην προανακριτική προκαλεί θυμηδία. Με μία βασική διαφορά όμως: ότι η θυμηδία αφορά την απίστευτη διαχειριστική ανικανότητα του Νίκου «το καμάρι του Καλογρίτσα» Παππά, όχι την ουσία των καταγγελιών του επιχειρηματία. Διότι, σε τελευταία ανάλυση, αυτό που προβάλει από τις αποκαλύψεις του «μπροστινού» είναι ανεπάρκεια, η ελαφρότητα και η επιπολαιότητα του «πισινού» – εκτός της προφανούς ανεντιμότητάς του βέβαια…