Μάχη της Κρήτης: Το αυτονόητο της ιστορίας των Κρητών
Στη Μάχη της Κρήτης δεν παρατηρήθηκε διάκριση στρατευμένου και αστράτευτου, ντυμένου στο χακί και στη βράκα, ένοπλου ή άοπλου, γυμνασμένου ή αγύμναστου, γυναίκας ή άντρα
- Γερμανία: Σε κρίση το επιχειρηματικό μοντέλο – Καταρρέει η οικονομία
- Άιντα Λουπίνο - Η ατρόμητη σταρ του Χόλιγουντ που ξεπέρασε τη femme fatale τυποποίηση
- Ύποπτοι ως μέλη ακροδεξιών οργανώσεων συνελήφθησαν στη Γερμανία και την Πολωνία – Τι σχεδίαζαν
- Οδηγός ταξί πήρε 160 ευρώ από τουρίστα για να τον πάει στον Πειραιά - «Ευχαριστώ που ήσουν κορόιδο»
Παιδιά κι είντα ’ναι η καταχνιά και τούτ’ η κατσιφάρα,
και γιάντα φεύγουν τα πουλιά κι’ ανατριχιούν τα δάση;
— Οι Γερμανοί πλακώσανε κι ουρονοκατεβαίνουν
με μηχανές και με φωθιά την Κρήτη πλημμυρίσαν.
— Κρήτη! στα μαύρα θα ντυθείς, στα σίδερα θα πέσεις,
πάλι τση Κρήτης τον αητό κρούσταλλα θα σκεπάσουν.
Μα θάρθει μέρα λαμπερή να ξαναλυώσουν πάλι.
Η μέρα η λαμπερή άργησε νάρθει, ήρθε όμως! Ξεμάργωσε και πάλι ο αητός της Κρήτης. Φτερούγιξε ψηλά, ψηλά στα ριζιμιά χαράκια, κι ακόμη πιο ψηλά και πιο μακριά από τα γεγονότα, που άρχισαν από νωρίς να ντύνονται τη φορεσιά του θρύλου. Και καθώς η ζωή δεν τρέφεται μονάχα με τη μνήμη, μα και με τη λήθη, λήθη και μνήμη τελεσιουργούν από τότε την απαραίτητη για τη ζωή και την αλήθεια αποστασιοποίηση της Ιστορίας, την υπέρβασή της. Για τους λαούς όμως που επιθυμούν να επιβιώσουν, η αποστασιοποίηση αυτή δεν επιτρέπεται να φτάνει ως την αντικειμενοποίηση της Ιστορίας, την απώθησή της στο χώρο των αδιάφορων για τη ζωή, για το παρόν και το μέλλον. Αυτό θα ισοδυναμούσε με απώλεια της ιστορικής συνείδησης και επομένως της ευθύνης για την Ιστορία. Υπερβαίνω την Ιστορία δεν σημαίνει ότι την αντιπαρέρχομαι και την αγνοώ· σημαίνει μόνον ότι την κατανοώ, και κατανοώντας την σωστά, προσανατολίζομαι ανάλογα σε σχέση με το παρόν και το μέλλον.
[…]
Μιλώντας για τη Μάχη της Κρήτης είναι ανάγκη να κάμουμε, πριν απ’ όλα, τρεις διευκρινίσεις:
Πρώτον, ότι περιορίζοντας το λόγο στο νησί μας απόψε, δεν έχομε καθόλου την πρόθεση να διακρίνουμε τη Μάχη της Κρήτης από τη Μάχη της Ελλάδας και όλων των ελεύθερων ανθρώπων του κόσμου τον καιρό εκείνο. Παρά την όποια διαφοροποίησή του, ήταν ένας αγώνας ενιαίος, και μόνον ως μια από τις όψεις και τις φάσεις του ενιαίου τούτου αγώνα μπορούμε να βλέπουμε και τη Μάχη της Κρήτης.
Δεύτερον, ως Μάχη της Κρήτης συνηθίζεται να νοούνται τα γεγονότα της Μεγαλονήσου κατά το τελευταίο δεκαήμερο του Μάη του 1941. Πιστεύομε, ωστόσο, πως Μάχη της Κρήτης είναι το σύνολο των αγώνων από την πρώτη τού κατακτητή εμφάνιση ως την εξαφάνισή του κι ακόμη παραπέρα, ως την ολοκλήρωση της ανασυγκρότησης και την αποκατάσταση ομαλού ιδιωτικού και δημόσιου βίου. […]
Τρίτη διευκρίνιση: Κατά τη φάση της επιδρομής και κατά την Αντίσταση που ακολούθησε, το κύριο βάρος του αγώνα κράτησαν, όπως ήταν στρατηγικά δεδομένο ή επιβεβλημένο από την περίσταση, μερικά διαμερίσματα της Κρήτης. Κανένα διαμέρισμα όμως, καμιά πόλη, κανένα χωριό δεν έμεινε αμέτοχο και δεν υστέρησε στον πολύχρονο, τον πολύπαθο και πολυθάνατο εκείνο αγώνα. Δικαίως λοιπόν αποκαλείται Μάχη της Κρήτης και δικαίως σεμνύνονται γι’ αυτήν όλοι οι κάτοικοι του νησιού και οι απανταχού της Γης απόδημοι Κρήτες.
[…]
Πρέπει όμως να υπογραμμίσουμε με κάθε έμφαση πως εκείνο που έδωσε στη Μάχη της Κρήτης τον ιδιάζοντα χαρακτήρα της δεν ήταν τόσο η σύγκρουση του στρατιώτη με το στρατιώτη, όσο η σύγκρουσή του με τον πολίτη, με τον άμαχο πληθυσμό. Διαφορετικά, η Μάχη της Κρήτης, όση πρωτοτυπία και αν παρουσίαζε στον τακτικό και στο στρατηγικό τομέα και στη χρήση νέων όπλων και μεθόδων, δεν θα ήταν τίποτε περισσότερο και τίποτε διαφορετικότερο από μια μεγάλη και μεγαλειώδη ασφαλώς στρατιωτική αναμέτρηση. Απροσδόκητο στη Μάχη εκείνη, ξένο και παράδοξο και θαυμαστό για τον κόσμο όλο, για εχθρούς και φίλους, και για τον επιδρομέα εξοργιστικό και ακατανόητο, ήταν το αυτονόητο της ιστορίας μας: η αυθόρμητη, αβίαστη, ασυγκράτητη και καθολική ενεργοποίηση και αντίσταση του λαού· μια «μαζική εξέγερση» του πληθυσμού, όπως γράφει σε πρόσφατα δημοσιευμένο κείμενό του ο στρατηγός von der Heydte (Έτσι χάσαμε τη Μάχη της Κρήτης, εφημερίδα «Τα Νέα», 22/5/1980), διοικητής του Τάγματος των Αλεξιπτωτιστών, που ρίχτηκαν πρώτοι στο κρητικό έδαφος. Γιατί πράγματι ήταν όλοι παρόντες: ο απόμαχος της Μακεδονίας και των Βαλκανικών Πολέμων και της Μικρασίας, ο τραυματίας της Αλβανίας, ο γέρος, ο σακάτης, ο έφηβος και το μικρό παιδί ακόμη, η κοπελιά κι η γριά κι η καλογριά, ο παπάς κι ο δεσπότης, ομόψυχος ο λαός της Κρήτης βροντοφώνησε το ΟΧΙ στην αυθαιρεσία, έτοιμος για τον αγώνα και πρόθυμος για το θάνατο.
[…]
Το σχέδιο πρόβλεπε αρχικά ως το μεσημέρι της πρώτης ημέρας κατάληψη της Δυτικής Κρήτης, μετατόπιση έπειτα της επίθεσης κατά την Ανατολή και ολοκλήρωση της κατάκτησης όλης της Κρήτης ως το βράδυ της ίδιας ημέρας. Η καθολική αντίσταση του λαού όμως, που στάθηκε ομαδικά, μαζικά και αποφασιστικά στο πλευρό του μαχόμενου στρατιώτη, ανέτρεψε κάθε πρόβλεψη. Στη Μάχη της Κρήτης δεν παρατηρήθηκε διάκριση στρατευμένου και αστράτευτου, ντυμένου στο χακί και στη βράκα, ένοπλου ή άοπλου, γυμνασμένου ή αγύμναστου, γυναίκας ή άντρα. Ούτε και ο κατακτητής υπήρξε βέβαια διακριτικός στην εκδίκησή του: τα στούκας, τα εκτελεστικά αποσπάσματα και οι πυρπολητές της Κρήτης δεν έκαμαν διάκριση φύλου, ηλικίας, ιδιότητας, ένοχου και αθώου, μικρού και μεγάλου, στρατιώτη και πολίτη.
[…]
Και όμως! Δεν γονάτισε η Κρήτη! Από την καταχνιά και την αντάρα και τα χαλάσματα και τους ομαδικούς φρεσκοσκαμμένους τάφους ξεπρόβαλε, την επομένη κιόλας της κατάληψης, αγέρωχη και ανυπόταχτη, η πιο ακριβή της Κρήτης κόρη, η Αντίσταση. Η Αντίσταση ολόκληρου και πάλι του λαού της Κρήτης. Εκείνος κράτησε με πίστη και καρτερία το βαρύ φορτίο της σκλαβιάς και το σταυρό της θυσίας, ομόψυχος, ομόγνωμος, ομόζυγος, ομόζηλος και ακατάβλητος, ο υπερήφανος λαός της Κρήτης. Πρώτη φροντίδα του να θάψει τους νεκρούς —δικούς και ξένους, εχθρούς και φίλους—, να περιθάλψει τους πληγωμένους, να φυγαδεύσει ή να αποκρύψει τους διωκόμενους, να πρεμαζώξει τα ορφανά, να αναστηλώσει όπως-όπως κάποια χαλάσματα για τους άστεγους. Κι αμέσως ύστερα, φροντίδα δεύτερη από την πρώτη κιόλας ώρα, να οργανώσει την Αντίστασή του. Μιαν αντίσταση που, όπως αναγνωρίζεται σήμερα γενικά και παγκόσμια, μπορεί δικαιωματικά να διεκδικήσει μια πρώτη θέση στην ιστορία της Αντίστασης των λαών της Ευρώπης. Μιαν αντίσταση καθολική, όπως είπαμε, όσον αφορά στη συμμετοχή του λαού και παραδειγματική ως προς το ακατάβλητο φρόνημα και το υψηλό ήθος της. Πολυμερής αλλ’ όχι κατακερματισμένη, πολυσύνθετη αλλ’ όχι αποσυνθετική, αγωνιστική αλλ’ όχι ανταγωνιστική, τιμωρός αλλ’ όχι εκδικητική, αιματόβρεχτη αλλ’ όχι αιμοχαρής, η Αντίσταση του νησιού μας παράτεινε αδιάλειπτη ως το τέλος του πολέμου τη Μάχη της Κρήτης. Κρατώντας όσο μπορούσε πιο ψηλά την ευπρέπεια του ανθρώπου και δίχως έκπτωση από την εθνική τιμή, στάθηκε η Αντίσταση της Κρήτης «φως εν σκότει» και «ελπίς των απηλπισμένων».
*Αποσπάσματα από την ομιλία που είχε εκφωνήσει ο δρ Αλέξανδρος Κ. Παπαδερός στο Βεάκειο Θέατρο στις 2 Ιουνίου 1980, κατά τον εορτασμό της επετείου της Μάχης της Κρήτης.
Ο τότε γενικός διευθυντής της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης είχε παραχωρήσει το κείμενο της ομιλίας του στο περιοδικό «Κρητική Εστία».
Η εμπνευσμένη ομιλία του Αλέξανδρου Παπαδερού αναφορικά με τη Μάχη της Κρήτης είχε δημοσιευτεί στο τεύχος 254-255 του προαναφερθέντος περιοδικού (Μάιος – Ιούνιος 1980).
Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις