Μαμά, μπαμπά, κύριε υπουργέ: Εγώ έχω προτεραιότητα

Να ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή. Είναι αδιανόητο οποιοσδήποτε άνθρωπος, είτε είναι η μάνα, είτε ο πατέρας, είτε κάποιος απρόσωπος δικαστής, πολλώ δε μάλλον ο νομοθέτης, να επιβάλουν τα «θέλω» των παιδιών σε ένα διαζύγιο.

Είναι αδιανόητο π.χ. να μπορεί ένας κακοποιητής πατέρας, που τους σάπιζε στο ξύλο, να έχει απαιτήσεις να μεγαλώνει από κοινού τα παιδιά του, παίζοντάς το καλός μπαμπάς.

Είναι ανεπίτρεπτο ομοίως οποιαδήποτε μητέρα να χρησιμοποιεί τα παιδιά για να εκδικηθεί τον σύζυγο επειδή πήραν διαζύγιο. Πώς είναι δυνατόν να μην επιτρέπεται σε χιλιάδες καλούς μπαμπάδες να μην έχουν γνώμη για τη ζωή των παιδιών τους, επειδή κάποιος δικαστής το αποφάσισε αυτό;

Πώς γίνεται μαμάδες, να μισούν τόσο πολύ ώστε να μην επιτρέπουν στους πρώην συζύγους τους να βλέπουν τα παιδιά, κάνοντας κακό και σε αυτά, αλλά αδιαφορώντας μπροστά στον εγωκεντρισμό τους, αν δημιουργούν σοβαρό πρόβλημα στον ψυχισμό τους;

Το επαναλαμβάνω: Μιλώ για τους καλούς μπαμπάδες (ή μαμάδες) που δεν έχουν καμιά σχέση με κακοποιήσεις εντός του γάμου, κάτι που θα δικαιολογούσε τον αποκλεισμό τους από το μεγάλωμα των παιδιών τους.

Αυτά είναι αυτονόητα, οι περισσότεροι τα καταλαβαίνουν, όμως, δυστυχώς το μίσος σε ένα ζευγάρι που χωρίζει δημιουργεί τεράστια αδιέξοδα. Και πολλές αδικίες…

Αδικία είναι ότι χιλιάδες μπαμπάδες δεν μπορούν να δουν τα παιδιά τους και οδηγούνται σε πολυετή και πολυέξοδα δικαστήρια.

Αδικία υπάρχει όταν πολλές μαμάδες εκμεταλλεύονται τα κενά του νόμου και προβαίνουν σε άκρως εκδικητικές πράξεις σε βάρος των πρώην συζύγων τους. Ή και τους εκμεταλλεύονται οικονομικά.

Άλλο όμως, όλα αυτά, κι άλλο να έρχεται μια Πολιτεία και να νομοθετεί θέλοντας να διορθώσει τα λάθη, αλλά κάνοντας ακόμη περισσότερα.

Και στο κάτω – κάτω, πρέπει να υπάρχουν και οικογενειακοί δικαστές οι οποίοι να κρίνουν κατά περίπτωση τις υποθέσεις που καταλήγουν στα δικαστήριά τους. Με βασικό γνώμονα την προστασία του παιδιού και την χωρίς προβλήματα συνέχιση της ζωής του και μετά το διαζύγιο των γονιών του.

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν χωράνε ούτε εγωϊσμοί, αλλά ούτε και ρυθμιστικοί κανόνες που μπορεί να είναι λανθασμένοι. Παντελώς άστοχοι είναι δε και οι χαρακτηρισμοί του αρμόδιου υπουργού Δικαιοσύνης, κ. Τσιάρα για τις κ. Γιαννάκου και Κεφαλογιάννη που δεν ψήφισαν το νομοσχέδιό του.

Τι πάει να πει ότι λειτούργησαν με «προσωπικά βιώματα». Κάτω από αυτή τη λογική «προσωπικό βίωμα» είναι κι όταν ένα βουλευτής ψηφίζει την υποχρεωτική συνεπιμέλεια γιατί πιθανότατα χώρισε και θέλει να πάρει αυτός εκδίκηση.

Όπως και «προσωπικό βίωμα» είναι μια αναχρονιστική λογική των κυβερνώντων να παρεμβαίνουν στο οικογενειακό δίκαιο με βάση το τι θέλει ο κάθε «κυρ Παντελής».

Και προσωπική ατζέντα του υπουργού είναι όταν νομοθετεί έχοντας καλέσει τους «ενεργούς μπαμπάδες» αλλά καμιά γυναικεία οργάνωση.

Σε τέτοια ευαίσθητα θέματα πρέπει να αποβάλουμε τα στερεότυπα. Ούτε όλοι οι μπαμπάδες είναι κακοί, ούτε όλες οι μαμάδες τέλειες.

Ούτε όλες οι γυναίκες είναι… για το κομμωτήριο, όπως είπε βουλευτής της ΝΔ στην κ. Τζάκρη, αλλά κι ούτε όλοι οι άνδρες είναι εν δυνάμει κακοποιητές, όπως πιστεύουν ορισμένες ακραίες φεμινιστικές οργανώσεις.

Η συνεπιμέλεια των παιδιών πρέπει να είναι αυτονόητη, όχι όμως η υποχρεωτικότητά της. Όχι με το μαχαίρι στο λαιμό, όχι για όλες τις περιπτώσεις, ακόμη και για εκείνες που απειλούν γυναίκες και παιδιά.