Το Κίνημα Αλλαγής, όπως όλα δείχνουν, θα δρομολογήσει τις διαδικασίες εκλογής ηγεσίας τον Σεπτέμβριο και θα τις πραγματοποιήσει κάπου μέσα στον Νοέμβριο. Δεν θα εξετάσω εδώ λεπτομερώς αν η εκλογή από τη βάση είναι η πιο «πολιτική» και δημοκρατική διαδικασία, αν και υποτίθεται ότι τα κόμματα είναι θεσμοί και εκπρόσωποι της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και με τον ίδιο τρόπο με αυτήν οφείλουν να λειτουργούν. «Η εκλογή από τη βάση» όμως είναι ο μεταδημοκρατικός τρόπος εκλογής ηγεσίας που λανσάρεται και ως γνήσιος δημοκρατικός.

Με αυτόν πορεύεται και αυτό το κόμμα. Eνας τρόπος που ουσιαστικά εξισώνει το μέλος ενός κόμματος με οποιοδήποτε άλλο μη μέλος, ακυρώνοντας έτσι την ανάγκη κομματικής ένταξης και εσωκομματικών λειτουργιών. Μέσα σε διάστημα 50 ημερών που προβλέπεται, λίγοι θα έχουν τη δυνατότητα και τη βούληση να παρακολουθήσουν τις κινήσεις των υποψηφίων και πολύ λίγοι θα αποφασίσουν να συμμετάσχουν στις εσωκομματικές εκλογές. Οσο λιγότεροι όμως τόσο καλύτερα για το status quo. Αυτός είναι και ο λόγος που δαιμονοποιείται η συζήτηση για τα εσωκομματικά. Σύντομη προεκλογική περίοδος, μεγάλη διάρκεια ζωής των μηχανισμών. Οσο λιγότεροι συγκινηθούν για τις εκλογές στο «σπίτι», τόσο καλύτερα για τους σημερινούς «κατοίκους» του. Οσοι υποστηρίζουν πως είναι πολύ νωρίς να συζητιούνται από τώρα τα ζητήματα εκλογής νέας ηγεσίας, γιατί κάτι τέτοιο προκαλεί «εσωστρέφεια» στο κόμμα, φαίνεται να πιστεύουν πως ο διάλογος βλάπτει σοβαρά το κόμμα.

Τούτων δοθέντων, στο Κίνημα Αλλαγής, αντί να συζητούν ζητήματα ταυτότητας, φαίνεται να βολεύονται με τη γραμμή του «ούτε ούτε». Ούτε με τον νεοφιλελευθερισμό ούτε με τον λαϊκισμό. Αλλά και στα πιο απλά εγχειρίδια πολιτικής επιστήμης να προστρέξει κανείς θα διαβάσει πως τέτοιες προσεγγίσεις με λίγη «σάλτσα» απολιτικής αυτονομίας χαρακτηρίζουν κόμματα χωρίς ταυτότητα. Στο ΚΙΝΑΛ, αν και αξίζει να πιστωθεί στην κυρία Γεννηματά η τόλμη να προχωρήσει στην ίδρυση νέου κόμματος στον χώρο, πήγαν όλα στραβά από την αρχή. Συγκροτήθηκε ένα κόμμα χωρίς να καταργηθούν τα κόμματα που το αποτελούσαν και πήρε ένα όνομα που δεν συγκινεί όλους όσοι ήθελαν την υπέρβαση του ΠΑΣΟΚ, γιατί το θυμίζουν και οι δύο λέξεις που το συναπαρτίζουν, αλλά και όλους όσοι ήθελαν να μείνει ΠΑΣΟΚ. Τώρα η συζήτηση για την επιστροφή στο σκέτο ΠΑΣΟΚ δεν συγκινεί κανέναν πέρα απ’ αυτούς που συναισθηματικά και όχι πολιτικά ψηφίζουν ήδη το κόμμα. Συζήτηση που δεν ευνοεί αυτούς που θέλουν να αυξήσουν ή και να διπλασιάσουν τα ποσοστά του.

Να που επομένως κατ’ εξαίρεση χρειάζεται εδώ ένα «ούτε ούτε». Είναι το ούτε ΠΑΣΟΚ ούτε ΚΙΝΑΛ. Αυτό το κόμμα χρειάζεται ηγεσία που, σεβόμενη τη λαϊκή, όχι όμως και την πελατειακή, παράδοση του ΠΑΣΟΚ και τον φιλελευθερισμό, όχι όμως και τον ελιτισμό, της Ανανεωτικής Αριστεράς, θα δημιουργήσει κάτι εντελώς νέο στον τρόπο λειτουργίας, στις ιδέες, στους ανθρώπους αλλά και στο όνομα. Διαφορετικά, θα δικαιωθούν όσοι προτιμούν έξι και στο χέρι παρά δώδεκα και καρτέρει.

Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι κοινωνιολόγος, συγγραφέας

Headlines