Βιώματα

Mε το νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια, ξέραμε τι ΔΕΝ έπρεπε να γίνει. Δεν έπρεπε μια «μητεροκεντρική» πραγματικότητα να μετατραπεί σε «γονεοκεντρική». Δεν έπρεπε μια τόσο σημαντική μεταρρύθμιση να μεταφερθεί κι αυτή στο πεδίο της κομματικής αντιπαράθεσης. Δεν έπρεπε εκείνοι που προέβαλαν με συγκροτημένο τρόπο τις αντιρρήσεις τους να στιγματιστούν.

Ως προς το πρώτο, οι εκτιμήσεις ποικίλλουν. Το βέβαιο είναι (γιατί οι εποχές αλλάζουν) ότι το καθεστώς που ίσχυε μέχρι τώρα, και παρείχε στο 90% των περιπτώσεων την επιμέλεια του παιδιού ύστερα από διαζύγιο στη μητέρα, δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Το βέβαιο είναι επίσης (γιατί το δείχνουν όλες οι επιστημονικές μελέτες) ότι η συνεπιμέλεια είναι πάντα καλύτερη για τα παιδιά σε σχέση με την αποκλειστική επιμέλεια από έναν μόνο γονέα. Με γνώμονα τα δικαιώματα αυτών ακριβώς των παιδιών έπρεπε λοιπόν να γίνουν οι αλλαγές.

Δύσκολα μπορεί να υποστηρίξει κανείς κάτι τέτοιο για τη ρύθμιση που ορίζει ότι το παιδί πρέπει να περνάει το 1/3 του χρόνου του με τον γονέα με τον οποίο δεν διαμένει. Δεν είναι μόνο μαθηματικό το πρόβλημα, αλλά και ουσιαστικό: πώς να κλείσεις τα αισθήματα σε ένα ποσοστό; Αφόρητη όμως είναι και η σκέψη ότι σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας μπορεί ένα παιδί να είναι αναγκασμένο να περνάει λίγες ή πολλές ώρες με έναν κακοποιητικό γονέα έως ότου εκδοθεί σχετική απόφαση του δικαστηρίου, είτε αυτή η απόφαση είναι «αμετάκλητη» είτε «οριστική».

Το θέμα είναι χωρίς αμφιβολία πολύπλοκο. Και γι’ αυτό η μέριμνα του υπουργού Δικαιοσύνης και της κυβέρνησης έπρεπε να είναι να μη μείνει καμιά σκιά, όχι να ελαχιστοποιηθεί ο αριθμός των ανταρτών κατά την ψηφοφορία. Οπως μέριμνα της αντιπολίτευσης έπρεπε να είναι να γίνουν εποικοδομητικές προτάσεις, όχι να απορριφθούν οι όποιες αλλαγές, με τη χρησιμοποίηση μάλιστα και εκφράσεων όπως «κάτι σάπιο υπάρχει στη λογική, στις προθέσεις και στα κίνητρα του Πρωθυπουργού». Ο Αλέξης Τσίπρας δεν παύει να θεωρεί πως όταν δίνει δραματικό ύφος στις ομιλίες του, ντύνοντάς τες με τον απαραίτητο Μπρεχτ και λίγη αρχαία Ελλάδα, γίνεται πιο πειστικός. Κάνει λάθος.

Αυτή τη φορά, όμως, ο υπουργός Δικαιοσύνης δέχθηκε και φίλια πυρά. Η βουλευτής Μαριέττα Γιαννάκου, μια προσωπικότητα «υπεράνω υποψίας» και δεδομένης εντιμότητας, προέβαλε συγκεκριμένες αντιρρήσεις, εξέφρασε συγκεκριμένες υποψίες και κατέθεσε συγκεκριμένες προτάσεις. Κατηγορήθηκε όμως – όπως και η συνάδελφός της Ολγα Κεφαλογιάννη – ότι οι ενστάσεις της προέρχονται από «προσωπικά βιώματα», λες και κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος δεν επηρεάζεται στις σκέψεις και στους προβληματισμούς του από αυτά που έχει ζήσει, έχει δει και έχει ακούσει, αλλά είναι ένα ρομπότ στην υπηρεσία κάποιων εξουσιών.

Από τις ενστάσεις της Γιαννάκου, να προτιμά άραγε ο υπουργός την επιδοκιμασία του συναδέλφου της που ισχυρίστηκε ότι ένας άνδρας που δέρνει τη γυναίκα του μπορεί παρά ταύτα να είναι καλός πατέρας;