Οταν βλέπουμε τα «σκουπίδια» και την υποκουλτούρα της Eurovision μη θέλουμε μετά πολιτισμό και Ιστορία

Πριν από λίγες ημέρες η Ελλάδα τίμησε την επέτειο των 102 χρόνων από τη Γενοκτονία των Ποντίων. Πλήθος δηλώσεων, συγκίνηση, οργή για τους εγκληματίες, χιλιάδες post στα social media ότι δεν ξεχνάμε τους 353 χιλιάδες δολοφονημένους από τους Νεότουρκους.

Το Σάββατο το βράδυ στην εκπομπή «Σπίτι με το Mega» παρουσιάστηκε ένα αφιέρωμα στην παραδοσιακή μουσική. Μια συγκινητική βραδιά που έδωσε έμφαση και στον Πόντο, την παραδοσιακή μουσική που για εκατοντάδες χρόνια αποτελεί κύριο στοιχείο της παράδοσης των Ποντίων.

Η ηθοποιός Αναστασία Παντούση, γνωστή από τη σειρά «Κόκκινο Ποτάμι», στην οποία αναδείχθηκε το έγκλημα σε βάρος των Ποντίων είπε χθες:

«Το σημερινό μας ταξίδι έχει ιδιαίτερη σημασία αφού θα αποτίσουμε φόρο τιμής σε όλους αυτούς που χάθηκαν. Στην ανθρώπινη ψυχή που βασανίστηκε αλλά δεν θα πάψει να υπάρχει. Σήμερα, θα ακούσουμε παραδοσιακή μουσική της πατρίδας μας αλλά την ίδια στιγμή θα θυμηθούμε την ιστορία μας που είναι καλό να μην ξεχάσουμε όσα χρόνια και αν περάσουν».

Η εκπληκτική αυτή εκπομπή μεταδόθηκε την ίδια ώρα με την Eurovision, αυτό το ετήσιο πανηγυράκι της ανοησίας, της μουσικής υποκουλτούρας, ένα λαϊκοπόπ παρακμιακό σόου το οποίο κρύβει την βλακεία του πίσω από τα φώτα, τη λάμψη, τα αστεία κοστούμια και τις μουσικές με τις οποίες κανονικά θα έπρεπε να γελάει ο κόσμος.

Πόσοι είδαν την εκπομπή για την παραδοσιακή μουσική και το αφιέρωμα στη Γενοκτονία των Ποντίων; Λίγοι, ελάχιστοι.

Πόσοι είδαν το παρακμιακό μουσικό σκουπίδι της Eurovision; Εκατομμύρια. Εως και 70% έφτασε η τηλεθέαση, πάνω από 40% κατά μέσο όρο σε όλη τη διάρκεια του βλακώδους αυτού σόου.

Πόσοι θα ασχοληθούν με τις μουσικές και τα τραγούδια, με τη συγκίνηση για τον Πόντο; Ελάχιστοι, οι περισσότεροι το έκαναν άλλωστε την ημέρα της Επετείου της Γενοκτονίας, σιγά μην ασχολούνται συνέχεια με 353 χιλιάδες νεκρούς.

Πόσοι θα ασχοληθούν με την επόμενη ημέρα της Eurovision; Εκατομμύρια.

Τι φόρεσε αυτή, πώς κουνήθηκε η άλλη, τι δεν φόρεσε η τάδε τραγουδίστρια, τι είναι αυτοί οι Ιταλοί που νίκησαν. Οι Ιταλοί που έβγαλαν έναν Βιβάλντι, έναν Καρούζο, έναν Βέρντι.

Σνίφαρε κοκαϊνη ο τραγουδιστής τους επί σκηνής γιατί ήταν έτσι κι αλλιώς κόκκαλο;

Είχε φωνή η εκπρόσωπος της Κύπρου ή ήταν μόνο κορμί; Πήγαν σε καλό κομμωτήριο οι Σέρβες καλλονές; Ηταν υπέρβαρη η άλλη και άλλες πολλές ερωτήσεις που μόνο γέλιο και χαζομάρα βγάζουν.

Η μουσική και ο πολιτισμός

Να κατηγορήσει κανείς τους τηλεθεατές που στήθηκαν και είδαν το παρακμιακό σόου της Eurovision; Όχι βέβαια. Ο καθένας έχει δικαίωμα να βλέπει ό,τι θέλει. Αλλά δεν έχει δικαίωμα μετά να λέει ότι η Ελλάδα ή η Ευρώπη έχουν παρακμάσει.

Η μουσική αναδεικνύει την ποιότητα ενός λαού, τον πολιτισμό του. Και η μουσική που αναδεικνύεται κάθε χρόνο, και χθες, στην Eurovision, δείχνει απλά πόσο παρηκμασμένη, πόσο γηρασμένη είναι η… Γηραιά Ηπειρος.

Το λαμπερό τηλεοπτικό σόου που απλά κρύβει τα μουσικά σκουπίδια του θα συνεχίσει να βλέπεται και τα επόμενα χρόνια. Όμως, μην παραπονιόμαστε για την χαμηλή ποιότητα του πολιτισμού μας.

Μην κάνουμε κριτική στην ελλιπή γνώση της ιστορίας μας, μουσικής κι όχι μόνο.

Μην οργιζόμαστε αν τα παιδιά μας δεν ξέρουν τις μουσικές του Πόντου, της Ηπείρου ή της Κρήτης.

Όταν τους δίνουμε σκουπίδια, σκουπίδια θα φάνε. Όταν αποθεώνουμε το τίποτε, το τίποτε είναι αυτό που θα κυριαρχήσει.

Όταν αποθεώνουμε στα αεροδρόμια σαν «ήρωες» τους παίκτες κάθε τηλεοπτικού σκουπιδιού, μην απορούμε γιατί δεν ξέρουμε τους πραγματικούς ήρωες;

Πόσοι άραγε θυμούνται ότι πριν από 15 χρόνια έχασε τη ζωή του υπερασπιζόμενος την πατρίδα του ο σμηναγός Κώστας Ηλιάκης;

Ξέρουν όμως, τον Ντάνο, τον Τζέιμς Καφετζή ή τον Μπάρτζη, τον «ήρωα» τηλεπαιχνιδιού για τον οποίον πήγαν εκατοντάδες χθες στο αεροδρόμιο.

Ξέρουν την κάθε νεαρά ή γηραιά, παρηκμασμένη τηλεπαρουσιάστρια που πάνω της έχουν «χτίσει» 45 μάστορες και 60 μαθητάδες της πλαστικής χειρουργικής.

Αποθεώνουμε το μηδενικό που πλασάρεται ως fashion icon και ως πρότυπο… μανούλας που ταυτόχρονα είναι σκληρά εργαζόμενη, αλλά και όμορφη, λαμπερή με χιλιάδες selfies στο instagram.

Μα πώς τα προλαβαίνει όλα, σε αντίθεση με την άγνωστη μάνα, αγρότισσα, γυναίκα, σύζυγο, σκληρά εργαζόμενη, πολλές φορές παρενοχλούμενη ή και εκβιαζόμενη ή και δαρμένη;

Δεν ξέρουμε τις αφανείς ηρωϊδες της καθημερινότητας, αλλά μόνον εκείνες που πλασάρονται ως role mode της πιο χαμηλής υποστάθμης.

Διότι άλλο είναι να θες να είσαι όμορφη (-ος), περιποιημένη, μοντέρνα, εργαζόμενη και διεκδικώντας τον ρόλο που σου αξίζει, με άποψη στην κοινωνία. Κι άλλο να είσαι απλά μέρος ενός παρακμιακού, λούμπεν συστήματος που δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να προμοτάρει τους έσχατους ως πρώτους.

Η Eurovision είναι ένα παρακμιακό τηλεσκουπίδι, όλοι το ξέρουν αυτό, ακόμη και όσοι το βλέπουν φανατικά. Και καλά κάνουν και το βλέπουν ως διασκέδαση.

Όχι, όμως, να παραπονιούνται μετά για την ένδεια πολιτιστικής παραγωγής. Για την έλλειψη ποιητών, συγγραφέων, τραγουδιστών, ανθρώπων του πνεύματος και των τεχνών.

Δεν μπορεί να τα θέλουμε όλα δικά μας. Και με την υποκουλτούρα και με τον πολιτισμό.