Τουρκία: Η προσέγγισή μας με την Αίγυπτο θα βγάλει εκτός παιχνιδιού Ελλάδα, Γαλλία και Ιταλία

«Η προσέγγιση Τουρκίας και Αιγύπτου μπορεί να ενισχύσει τον ρόλο των δύο χωρών στη Μέση Ανατολή, συμβάλλοντας στην πολιτική και οικονομική σταθερότητά τους, καθώς και στα περιφερειακά της οφέλη, υπογραμμίζει σε άρθρο του στο τουρκικό κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Anadolu, ο τούρκος πολιτικός αναλυτής Νετζμετίν Ατζάρ.

Η γεωπολιτική της Μέσης Ανατολής

Ο διάσημος βρετανός γεωπολιτικός Χαλφόρντ Μακίντερ, ιδρυτής της γεωπολιτικής, φέρεται να είπε ότι «το μεγαλύτερο επίτευγμα για τη Βρετανία στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν η απόκτηση της Παλαιστινιακής Εντολής», σημειώνει ο Νετζμετίν Ατζάρ.

Και συνεχίζει, αναφέροντας μεταξύ άλλων ότι ο Μακίντερ πιθανότατα έκανε αυτήν την εκτίμηση εξετάζοντας τη μοναδική γεωγραφική θέση της Παλαιστίνης στο κανάλι Σουέζ, τον Περσικό Κόλπο και τη γεωπολιτική της Ανατολικής Μεσογείου.

Παρά τις εξελίξεις στη στρατιωτική τεχνολογία, όπως τα οπλικά συστήματα και τα οχήματα μεταφοράς τον περασμένο αιώνα, μπορούμε να πούμε ότι σήμερα η εκτίμηση του Μακίντερ είναι εξίσου έγκυρη και η σημασία της Παλαιστίνης στην παγκόσμια και περιφερειακή πολιτική έχει αυξηθεί ακόμη περισσότερο.

Ο λόγος είναι ότι με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, η γεωπολιτική σημασία της Παλαιστίνης προστέθηκε στην πολιτιστική, κοινωνική και ιδεολογική επίδραση του παλαιστινιακού σκοπού στην πολιτική της περιοχής.

Οι παγκόσμιοι παίκτες

Οι παγκόσμιοι παίκτες (Βρετανία και ΗΠΑ), οι οποίοι ίδρυσαν το ισραηλινό κράτος και υποστήριξαν τις πολιτικές κατοχής του Ισραήλ, όχι μόνο πέτυχαν μια πολιτική ατμόσφαιρα κατάλληλη για γεωπολιτικό σχεδιασμό στην περιοχή, με την πολιτική του Ισραήλ για την κλιμάκωση της έντασης, αλλά είχαν επίσης και την ευκαιρία να επεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις των αραβικών κρατών.

Το Ισραήλ εκπλήρωσε με επιτυχία αυτήν την αποστολή, που είναι ο λόγος ύπαρξής του, κλιμακώνοντας τη βία για πολλά χρόνια.

Στις αρχές του 2021, είδαμε μια περίοδο κατά την οποία οι εντάσεις στη Μέση Ανατολή, οι οποίες χρονολογούνται εδώ και πολλά χρόνια, επρόκειτο να εξασθενίσουν, ανάλογα με ορισμένες εξελίξεις σε παγκόσμια και περιφερειακή κλίμακα.

Σε αυτή τη διαδικασία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος και η Τουρκία, που είναι οι κεντρικές χώρες τις οποίες μπορούμε να ορίσουμε ως ιστορικούς αντιπάλους της περιοχής, άρχισαν να λαμβάνουν πολύ σημαντικά μέτρα για να μειώσουν την ένταση.

«Ριζικές αλλαγές»

Εκτός από την εν λόγω χαλάρωση μεταξύ αυτών των κεντρικών χωρών, την άρση του αποκλεισμού του Κατάρ, τις πυρηνικές διαπραγματεύσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν, η προσέγγιση της Ιορδανίας – Ιράκ και της Τουρκίας – Ιράκ υπόσχονται επίσης ριζικές αλλαγές στην πολιτική ατμόσφαιρα.

Η προσέγγιση της Τουρκίας και της Αιγύπτου, αφενός, μπορεί να μειώσει τις αυξανόμενες εντάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Λιβύη, ενώ από την άλλη πλευρά, μπορεί να οδηγήσει σε πολιτική συναίνεση που θα διασφαλίσει ότι οι πόροι υδρογονανθράκων εδώ χρησιμοποιούνται σύμφωνα με τα συμφέροντα των χωρών της περιοχής, όχι των παραγόντων εκτός της περιοχής, όπως η Γαλλία, η Ελλάδα και η Ιταλία.

Μια τέτοια προσέγγιση μπορεί να ενισχύσει τον ρόλο της Τουρκίας και της Αιγύπτου στη Μέση Ανατολή, συμβάλλοντας στην πολιτική και οικονομική σταθερότητα και των δύο χωρών, καθώς και στα περιφερειακά της οφέλη.

Το δυσανάλογο κύμα βίας που αυξάνει το Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη, ενώ αυξάνεται η ένταση μεταξύ περιφερειακών αντιπάλων, θα εξαλείψει σημαντικά την ήδη αδύναμη αίσθηση εμπιστοσύνης και πίστης των αραβικών λαών που θεωρούν το παλαιστινιακό ζήτημα ως σημαντική ατζέντα.

«Η οργή των λαών»

Σήμερα, η οργή των λαών που βγαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για το Ισραήλ στη Μέση Ανατολή δεν στοχεύει μόνο στο κατεχόμενο ισραηλινό καθεστώς, αλλά και τους ηγέτες που είναι ανίκανοι να προστατεύσουν τον παλαιστινιακό σκοπό.

Εάν το κύμα της βίας επεκταθεί και εξαπλωθεί σε γειτονικές χώρες της Παλαιστίνης, η δυσαρέσκεια των αραβικών λαών ενάντια στο καθεστώς τους θα αυξηθεί.

Τέλος, αυτές οι εξελίξεις έδειξαν ότι ο δυτικός πολιτισμός, ο οποίος ήταν ο πατέρας των «υψηλών κανόνων» όπως η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο Τύπος και η ελευθερία της έκφρασης, έθεσε το «δικαίωμα υπεράσπισης του Ισραήλ» στην κορυφή της ιεραρχίας των κανόνων.

Οι δυτικές χώρες, που ήταν πρόθυμες να αναλάβουν πρωτοβουλία κατά της παραβίασης των δικαιωμάτων και των ελευθεριών στο παρελθόν, έχουν εγκαταλείψει τους αιώνιους κανόνες του δυτικού πολιτισμού για χάρη του «δικαιώματος του Ισραήλ στην αυτοάμυνα».

«Το τέλος της ιστορίας»

»Οσοι αναμένουν από τη Δύση να σταματήσει το Ισραήλ βάσει κανόνων όπως η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ελευθερία του Τύπου και η έκφραση, πρέπει να γνωρίζουν ότι ο ανώτατος κανόνας στη Δύση είναι τώρα «το δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπιστεί τον εαυτό του».

Αυτό πρέπει να είναι, σύμφωνα με τη φράση του αμερικανού πολιτικού επιστήμονα Φράνσις Φουκουγιάμα, «το τέλος της ιστορίας», καταλήγει ο τούρκος πολιτικός αναλυτής.

Πηγή: ajanshaber.com.tr, echedoros-a.gr