Στο σχολείο το κάναμε αυτό. Δηλαδή, στο Δημοτικό άντε μέχρι τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Μετά αποκτούσαμε μια στοιχειώδη σχέση με τη διαλεκτική, την τέχνη να φτάνεις στην αλήθεια μέσα από τη συζήτηση. Αν και, εδώ που τα λέμε, το πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα όσον αφορά στον δημόσιο διάλογο, έχει γίνει κάτι σαν εθνικό μας σπορ. Πώς είναι όταν σε πιάνει το ταίρι σου στα πράσα (τόσο στα πράσα δηλαδή που δεν σε παίρνει ούτε για το «Αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις») και αρχίζεις το κήρυγμα για το πόσο κακό είναι να παρακολουθείς τον άλλον;
Από προχθές, βλέπουμε να το κάνει όχι ακριβώς η αξιωματική αντιπολίτευση αλλά οι διαπιστευμένοι, «νεροκουβαλητές» της (έτσι δεν τους λέγανε παλαιότερα;) και πρώην «υπάλληλοι» του Νίκου Παππά, όπως οι ίδιοι έχουν ευθαρσώς παραδεχθεί στο παρελθόν. Αναφέρομαι βέβαια, στον διάλογο, επί της Ακροπόλεως, μεταξύ της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη και του Αλέξη Τσίπρα. Αριστούργημα. Οι απαντήσεις και οι πάσες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία ήταν εφάμιλλες των στίχων του παιδικού τραγουδιού «Δεν περνάς κυρά Μαρία». Προεφηβικός σουρεαλισμός.
Σαράντα οκτώ ώρες μετά τη διαρροή του διαλόγου και ενώ από την Κουμουνδούρου δεν είχε γίνει καμία διάψευση περί των λεχθέντων, άρχισε να στήνεται το αφήγημα για το αν η συνομιλία είναι αυθεντική και, αν είναι, πώς διέρρευσε κα, αν διέρρευσε, πρόκειται περί προϊόντος υποκλοπής και μπλα μπλα μπλα.
Πώς διέρρευσε τι δηλαδή; Ενας δημόσιος διάλογος που έγινε μπροστά στη φρουρά και τη συνοδεία του κυρίου Τσίπρα (που ολιγομελείς δεν τις λες) και τους διερχόμενους επισκέπτες; Πώς διέρρευσε μια συνομιλία ενώπιον κοινού και απέναντι σε φωτογραφικές κάμερες; Μεγάλη απορία. Λέτε να είναι τα τσιπάκια που μας βάνουν με το εμβόλιο;
«Στην Αγια-Σοφιά αγνάντια βλέπω τα ευζωνάκια»
Επί της ουσίας τώρα. Βεβαίως και ένας πολιτικός δεν οφείλει να τα ξέρει όλα (λίγοι είναι οι πραγματικά «ευρυμαθείς» και, μεταξύ μας, κανένας από τους πρωθυπουργούς των τελευταίων χρόνων). Οφείλει όμως να έχει μια καλή ενημέρωση από τους συμβούλους του. Οι οποίοι σωστό θα είναι να τον μαθαίνουν κάποια πράγματα – όχι να τον βάζουν να τα παπαγαλίζει – ώστε να μπορεί να αντιμετωπίζει το απρόοπτο, στην προκειμένη περίπτωση τη συνάντηση με την υπουργό. Ετσι θα αποφεύγει τις «παντόφλες» περί γλυπτών της Βενιζέλου, περί Μέσης Οδού και Αγίας Σοφίας – όχι της Κωνσταντινούπολης, την άλλη, μετά το καφενείο, δεύτερο στενό αριστερά.
Ναι, εκεί στον σταθμό Αγία Σοφία όπου το 2017, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, είχαν επίσης απομακρυνθεί τα αρχαία έως ότου να αποπερατωθούν τα έργα του μετρό. Τότε, οι αγαπητοί μου θεσσαλονικείς φίλοι που έσπευσαν να υιοθετήσουν το hashtag #Εγκλημα στον σταθμό Βενιζέλου, δεν είχαν κάνει το ίδιο για το «έγκλημα στον σταθμό Αγία Σοφία». Και ο Ταλλεϋράνδος ή ο Μπίσμαρκ ή όποιος, τέλος πάντων, έχει πει το περίφημο «είναι χειρότερο από έγκλημα, είναι λάθος» άλλαξε πλευρό.
Και για να το κλείσουμε, οι παπαγαλίες του κυρίου Τσίπρα μού θυμίζουν μια σκηνή από το «Μια κυρία στα μπουζούκια». Η Λάσκαρη ήταν υποψήφια καλλιστείων και ο Εξαρχάκος, ως μάνατζερ, την είχε βάλει να αποστηθίσει τις απαντήσεις για τη συνέντευξη Τύπου. Οι δαιμόνιοι δημοσιογράφοι όμως άλλαξαν τη σειρά των ερωτήσεων. Ετσι, όταν τη ρώτησαν πόσων ετών είναι απάντησε «Δύο» και όταν τη ρώτησαν πόσα χρόνια σπουδάζει είπε «Είκοσι». Ε, κάπως έτσι έγινε με την Αγία Σοφία (μια απ’ το χωριό, δεν την ήξερε).
Οι Γλύξμπουργκ επέλεξαν για επίθετο το «De Grece», το οποίο παραπέμπει σε αξίωμα και δείχνει την εμμονή τους με τον τίτλο, τον οποίο ο ελληνικός λαός τους αφαίρεσε με το δημοψήφισμα του 1974.
Ζούμε σε μια εποχή με γρήγορους και έντονους ρυθμούς, που πολλά πράγματα μπορούν να φέρουν την καθημερινότητά μας άνω κάτω. Για αυτό ο αυτοέλεγχος είναι σημαντικός.
