Ο Ιταλός «νικητής» του τραγουδιού και η μαύρη αυλαία στην απατηλή λάμψη της Eurovision

Ήταν από τα αναμενόμενα: Τα με μάλλον φτηνό αφρώδη οίνο (smumante) «επινίκεια» για την πρωτιά του Ιταλού χορευτο-τραγουδο-ακροβάτη Νταμιάνο Νταβίντ επισκιάστηκαν, σχεδόν ταυτόχρονα με το κατέβασμά του, από την πελωρίων διαστάσεων εξέδρα της φετινής Eurovision, με επευφημίες, χοροπηδηχτά, αλλά και κραυγές αποδοκιμασίας.

Απ’ άκρου εις άκρον αυτού του βαβυλωνιακού-δήθεν υπερεθνικού music hall-βούιζαν και τα καθίσματα για τον ακροβατο-τραγουδο-χορευτή με την κατηγορία, ότι σνιφάρησε με μανία στερητικού συνδρόμου μια δοσάρα κοκαϊνης, πριν ανέβει για την αναμέτρηση στο πάλκο.

Δεν παίρνω όρκο, αλλά κάτι λέει για όλα αυτά η βασική διπλή φωτογραφία του κειμένου μου αυτού. Ο Νταμιάνο Νταβίντ κάνει πραγματική βουτιά στο τραπέζι των συναγωνιστών-συναγωνιστριών του, αφήνοντας έκπληκτη και φοβισμένη την συνοδό του (δεξιά στον Νταμιάνο Νταβίντ). Το video συμπληρώνει το στιγμιότυπο αυτό, με την αλά Τζόνι Βαϊσμίλερ (Ταρζάν) εκτίναξη του «καλλιτέχνη» και την πορεία του προς το μικρόφωνο των πανάκριβων μηχανημάτων ηχητικού λίφτινγκ με τα αμέτρητα ντεσιμπέλ, που μεταμορφώνουν και τα βουητά των βοοειδών, σε κελαϊδίσματα αηδονιών.

Αναπάντητα ερωτήματα

Εδώ σταματάει η αναμετάδοση των στιγμιότυπων αυτών, γιατί ακολουθούν τα μετέπειτα, με ορισμένες προσωπικές μου διευκρινίσεις, αλλά και πολλά κοινά ερωτηματικά όπως:

1) Με τον Ιταλό καλλιτέχνη δεν με χωρίζει απολύτως τίποτε, διότι είμαι εκτός από άνθρωπος με νομική παιδεία και μέχρι θανάτου φιλόμουσος. Για τον λόγο αυτό ακολουθώ το «μηδενί δίκην δικάσεις πριν αμφοίν μύθον ακούσεις», αλλά και σέβομαι το κεφάλαιο της μουσικής, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι συγχωρώ και τις παραμορφωτικές μουσικές κοτσάνες.

2) Γιατί η οργανωτική επιτροπή του φετινού διαγωνισμού της Eurovision δεν οδήγησε με διακριτικότητα τον Νταμιάνο Νταβίντ (τι ωραίο ονοματεπώνυμο το Δαμιανός Δαβίδ!) για τοξικολογική εξέταση στο πλησιέστερο επίσημο ολλανδικό κέντρο τοξικολογικών εξετάσεων, για να ξεκαθαριστεί εάν όντως σνιφάρισε κοκαϊνη, ώστε εάν το αποτέλεσμα της εξέτασης ήταν θετικό, να του πάρει πίσω το βραβείο και να το δώσει στον κατά σειρά δεύτερο διαγωνιζόμενο;

3) Είναι ή όχι πάγιος κανόνας στους διεθνείς διαγωνισμούς λόγου, τέχνης, αθλητισμού κ.α. να κρίνονται με τιμωρίες ή απαλλαγές από κατηγορίες οι υπό κρίσιν διαγωνιζόμενοι;

4) Παρεβίασε ή όχι η ίδια αυτή οργανωτική επιτροπή του διαγωνισμού της Eurovision τον πάγιο νομικό κανόνα να εφαρμόζεται σε παρόμοιους διεθνείς διαγωνισμούς το δίκαιον της χώρας όπου γίνεται ο διαγωνισμός; Απλώς, στο σημείο αυτό θυμίζω την από την εποχή του βυζαντινο-ρωμαϊκού δικαίου ισχύουσα δικαστική πρακτική της εφαρμογής της lex loci delicti commissi, δηλαδή του νόμου του τόπου, όπου διαπράττεται το αδίκημα. Κάπως έτσι μας εδίδασκε ο μακαρίτης καθηγητής του Διεθνούς Δικαίου και ιδρυτής του Ιδρύματος Διεθνών Νομικών Μελετών, ο Ηλίας Κρίσπης.

5) Γιατί λοιπόν περιφρονήθηκαν οι τοπικοί νομικοί θεσμοί ενός προηγμένου κράτους, όπου έγινε ο φετινός διαγωνισμός της Eurovision, και τελικά ο Νταβίντ ζήτησε άσυλο στην Ιταλία;

Η ώρα της «επινίκειας» σαμπάνιας.

6) Κανείς δεν αμφισβητεί την καλή λειτουργία της ιταλικής δικαιοσύνης, αλλά και των ιταλικών κέντρων τοξικολογικών εξετάσεων, εκτός βέβαια, από τα ανεπίσημα ιδιωτικά παρόμοια κέντρα.

Το ορθότερο όμως και από πλευράς διπλωματικής τάξης θα ήταν επιβεβλημένο ο ιταλός τραγουδιστής να λύσει τις απορίες όλων μας, απευθυνόμενος στις αρμόδιες κατά τόπον ολλανδικές αρχές. Εάν όντως ο Δαμιανός Δαβίδ σέβεται την παγκόσμια κοινή γνώμη, ας κοινοποιήσει με το διαδίκτυο το ντοκουμέντο του αρνητικού αποτελέσματος της τοξικολογικής εξέτασης. Και μάλιστα με σφραγίδα και βούλα, από επίσημο ιταλικό φορέα…

Συνεχίζοντας αυτό το σημείωμα, αισθάνομαι την ανάγκη να επαινέσω τον αγαπητό συνάδελφο Βασίλη Κανέλλη για το υποδειγματικά επιβεβλημένο αλύπητο άρθρο του με τον τίτλο «Όταν βλέπουμε τα ‘σκουπίδια’ και την υποκουλτούρα της Eurovision μη θέλουμε μετά πολιτισμό και Ιστορία». Κατατάσσω το συγκεκριμένο άρθρο στα δυστυχώς ελάχιστα δείγματα ριζοσπαστικού δημοσιογραφικού λόγου που με το όπλο της τεκμηρίωσης, ταράζουν το πηχτό τέλμα της κοινωνικής μοιρολατρείας.

Γιατί προτιμώ την ξυπόλητη Εβόρα

Άφησε εποχή, σε διεθνή κλίμακα, σε μια περίοδο, όπου με λογοκριτική αλά «Φάρεναϊτ 451» μανία, γίνονται εκστρατείες περιθωριοποίησης ανεπανάληπτων αξιών από τις ακριβοπληρωμένες από τη Eurovision ασημαντότητες. Και το όνομα αυτής Σεζάρια Εβόρα

Κλείνοντας αυτές τις σκέψεις και καταγγελίες μου, οφείλω μια διευκρίνιση:

Η επίδειξη παντοδυναμίας από μια Eurovision που κολυμπάει στα ερέβη της νεοπλουτικής ημιμάθειας, είναι ένα μπαγιάτικο προϊόν με ημερομηνία λήξης. Όσο πιο γρήγορα αυτοκαταργηθεί τόσο το καλύτερο για την κοσμιότητα και τον Πολιτισμό.

Προσωπικά, από το δόγμα της Eurovision «και από φωνή κορμάρα» και άλλα παρόμοια ανθρωπομετρικά αξιοθέατα που ανεβαίνουν στα μεσούρανα με προβολείς της Eurovision και φωνητικά λίφτινγκ για λυρικές ασημαντότητες, προτιμώ την ανυπέρβλητη ιέρεια του τραγουδιού από το μαγευτικό Πράσινο Ακρωτήρι. Την ξυπόλητη και αξέχαστη στο μυαλό και στην καρδιά μας Σεζάρια Εβόρα. Αυτή την αφροπορτουγκέζικη τραγουδίστρια με το αξέχαστο Σοδάδ (στα πορτογκέζικα Σαουδάδε) που σημαίνει μια ρέμβη γεμάτη από έρωτα, καρτερία, λύπη και νοσταλγία. Μια άλλη αντίληψη και βίωση του ανεπανάληπτου fado, στη Λισαβώνα, στο Πόρτο και την Κουϊμπρα. Γιατί όχι και στη μακρινότερη πρωτεξαδέλφη αυτών των συγγενών εθνοτήτων, τη Βραζιλία…