Ο θάνατος ενός 11χρονου παιδιού, οι ευθύνες και οι σιχαμεροί «έμποροι» της τραγωδίας

Ένα κοριτσάκι μόλις 11 χρονών, ένα παιδάκι που δεν πρόλαβε να μπει καν στην εφηβεία, χάνει τη ζωή του. Πέφτει πάνω στα βράχια σε μια παραλία στα Χανιά με πιο πιθανό σενάριο αυτό της αυτοκτονίας.

Τουλάχιστον έτσι δείχνουν τα πρώτα στοιχεία αλλά και όσα είπαν από την οικογένειά της.

«Το κοριτσάκι μου είχε περάσει πολλά. Εγινε άγγελος», είπε η μητέρα της και πλέον όλοι σκέφτονται τι είναι αυτά που περνούσε ένα 11χρονο παιδί.

Εχουν μιλήσει για ενδοοικογενειακή βία, για έναν βίαιο πατέρα που κακοποιούσε τα μέλη της οικογένειάς του. Που βρισκόταν σε διάσταση με την σύζυγό του, που είχε ξυλοκοπήσει τη δασκάλα τους γιατί είχε πάει στο σχολείο να πάρει τα παιδιά χωρίς να έχει άδεια.

Όλα αυτά ερευνώνται και κυρίως αν το μικρό κοριτσάκι βρισκόταν κάτω από έντονη συναισθηματική πίεση και αυτό την οδήγησε στο να φύγει από το σπίτι και να καταλήξει στην βραχώδη παραλία.

Και το ερώτημα είναι ένα, και θα έπρεπε να είναι πρώτο θέμα παντού. Το λέμε κάθε φορά που χάνεται η ζωή ενός παιδιού: Θα μπορούσε να είχε σωθεί;

Κανείς δεν το γνωρίζει, αλλά τουλάχιστον θα μπορούσαν να είχαν γίνει περισσότερα για να προβλεφθεί ένα τέτοιο τραγικό τέλος.

Πώς αντιμετωπίστηκε η ψυχολογία των παιδιών μιας οικογένειας με κακοποιητή πατέρα ο οποίος είχε κάνει και φυλακή;

Η οικογένεια, το σχολείο, ο κοινωνικός περίγυρος δεν είχαν καταλάβει ότι κάτι μπορεί να συμβαίνει στην αθώα αυτή ψυχή;

Υπάρχουν οι δικλείδες ασφαλείας ώστε αυτά τα παιδιά να μην καταλήγουν εκεί που κατέληξε η 11χρονη; Ψυχολογική υποστήριξη είχε λάβει ποτέ για να ξεπεράσει τα προβλήματα που περνούσε;

Δυστυχώς, μετά από τέτοια γεγονότα μιλάμε όλοι εκ του ασφαλούς για το τι θα μπορούσε να γίνει.

Μιλάμε για τα αυτονόητα, για την οικογένεια που θα έπρεπε να δει το πρόβλημα.

Για το σχολείο που θα έπρεπε να στηρίξει το κορίτσι, για τη γειτονιά που δεν πρέπει να κοιτά μόνο της δουλειά της και να… πέφτει από τα σύννεφα κάθε φορά που ένα τέτοιο γεγονός έρχεται να ταράξει την ησυχία της.

Όταν χάνεται ένα παιδί για μία ή για δύο ώρες, πρέπει να κινητοποιούνται οι πάντες. Πώς γίνεται μια 11χρονη να χάνεται το βράδυ και η εξαφάνισή της να δηλώνεται 11 ώρες μετά;

Η Αστυνομία από την άλλη οφείλει να αφήνει οτιδήποτε άλλο κάνει και να ασχολείται με αυτό. Πώς να βρεθεί το παιδί. Μόνο αυτό.

Ένα παιδί χάθηκε και όλοι είμαστε συγκλονισμένοι. Γιατί τα 11χρονα παιδιά πρέπει να είναι χαρούμενα, να παίζουν με τους φίλους τους, να γνωρίζουν τον κόσμο, να αποκαλύπτουν τη ζωή, να μεγαλώνουν, να ερωτεύονται, να δημιουργούν. Να ζουν τη ζωή μέχρι να φτάσουν στο μεδούλι κι ακόμη παραπάνω.

Τα παιδιά δεν πρέπει να έχουν προβλήματα, δεν πρέπει να… περνούν πολλά έτσι απλά, δεν πρέπει να τους πιέζει κανείς συναισθηματικά.

Γι’ αυτό, λοιπόν, πατέρες και μητέρες, προστατέψτε το παιδιά σας. Προσέξτε τι γίνεται στην οικογένειά σας, βρείτε τρόπους να λύστε τα προβλήματα μακριά από τα αθώα μάτια τους.

Μην αγνοείτε τα σημάδια που βλέπετε, μην προσπερνάτε τα σκοτάδια που διακρίνετε, μην χάνετε την ουσία της ζωής που είναι το μεγάλωμα των παιδιών σε όσο το δυνατό περισσότερο ασφαλές περιβάλλον.

Μεγαλώστε τα διδάσκοντάς τα σεβασμό κι όχι δείχνοντάς τους πώς είναι η βία, πως είναι η κακοποιητική συμπεριφορά. Σώστε τα παιδιά σας γιατί είναι το μέλλον.

Όταν ένα μικρό παιδί χάνεται δεν πρέπει να το αφήνουμε να περάσει σαν μια απλή είδηση της καθημερινότητας. Πρέπει να βρίσκουμε τις αιτίες που έγινε αυτό, να θεραπεύουμε τα προβλήματα για να μην ξαναζήσουμε άλλα τέτοια περιστατικά.

Να στηρίζουμε δομές όπως το «Χαμόγελο του Παιδιού», να ξυπνάμε το κράτος όταν κοιμάται, να απαιτούμε όλα εκείνα τα εργαλεία που θα μας βοηθήσουν να προλάβουμε αντίστοιχες τραγωδίες.

Το κυριότερο; Να είμαστε άνθρωποι με συναισθηματική νοημοσύνη, κι όχι ρομπότ που ενδιαφέρονται μόνο για δουλειά ή διασκέδαση κι αδιαφορούν για τον διπλανό τους.

Υ.Γ.: Οσο για την ντροπή της δημοσιογραφίας, μια πατσαβουροφυλλάδα που δημοσίευσε φωτογραφίες από το άψυχο κορμί της 11χρονης, ένα μόνο: Αν υπάρχει θεός θα το βρουν μπροστά τους.

Οι αθλιότητες για να πουλήσουν λίγα φύλλα παραπάνω να γίνουν Ερινύες και να μην τους αφήνουν να ξυπνήσουν. Γιατί αν ήταν το δικό τους παιδί στα βράχια δεν θα ήθελαν να το δουν πρωτοσέλιδο, έστω και με… δήθεν αλλοιωμένη φωτογραφία ή δήθεν συγκινητικά λόγια.

Αλλά δεν περιμένει κανείς περισσότερο από άθλιους τύπους που ξεπουλάνε τα πάντα για λίγα ευρώ, που το παίζουν πατριώτες ή ευαίσθητοι αλλά είναι σιχάματα. Ομοίως και οι αστυνομικοί ή οι διασώστες που διαρρέουν φωτογραφίες από τέτοια συνταρακτικά γεγονότα.

Είναι παιδιά μωρέ άθλιοι. Δεν είναι άψυχα αντικείμενα…