Όταν οι αστικές συγκοινωνίες συναντούν τον Αστυνόμο Σαΐνη

Βγαλμένη από την καθημερινότητα της Κυψέλης, και δυστυχώς των περισσότερων συνοικιών στις περισσότερες πόλεις στη χώρα μας, η ακόλουθη σκηνή:

Μια σειρά από αυτοκίνητα και μηχανάκια έχουν στοιβαχτεί πίσω από ένα μικρό λεωφορείο  αστικής συγκοινωνίας που ανεβαίνει, αγκομαχώντας, έναν αρκετά ανηφορικό δρόμο.

Βρισκόμαστε στην οδό Βελβενδού που οδηγεί από την πλατεία Κυψέλης στη Νέα Κυψέλη και εν συνεχεία στο Γαλάτσι.

Φυσικά, η υπερπροσπάθεια του μικρού λεωφορείου να «βγάλει» την ανηφόρα δεν γίνεται χωρίς κόστος.

Σε κάθε μαρσάρισμα της θορυβώδους του μηχανής, ένα μαύρο σύννεφο καπνού απελευθερώνεται από την εξάτμιση του.  Και δυστυχώς επειδή και μπροστά από το λεωφορείο υπάρχει μποτιλιάρισμα, ο οδηγός του υποχρεώνεται σε πολλά «σταμάτα – ξεκίνα» τα οποία πολλαπλασιάζουν και τις «εκτοξεύσεις» καυσαερίου.

Αν και ως μόνιμος κάτοικος Αθηνών, αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που αντίκρυζα κάτι τέτοιο, τα συγκεκριμένα νέφη καυσαερίου ήταν από τα πιο πυκνά που έχω δει να απελευθερώνονται από όχημα.

Έτσι, όταν το λεωφορείο σταμάτησε δεξιά στη στάση, εκμεταλλευόμενος ότι ο οδηγός είχε ανοιχτό παράθυρο σταμάτησα δίπλα του και όσο το δυνατόν πιο ευγενικά, του είπα :

–       Με συγχωρείτε, αλλά το λεωφορείο βγάζει πάρα πολύ καυσαέριο πίσω.

Ήταν μια στιγμή καθαρής υποκρισίας από μέρους μου. Προσποιούμουν ότι ενημέρωνα τον οδηγό για κάτι που δήθεν αγνοεί. Ελπίζοντας ότι, μέσα από το μουτζουρωμένο από τα καυσαέρια λεωφορείο του, θα μου πει τι;

«Μα τι λέτε…Σας ευχαριστώ πάρα πολύ κύριέ μου. Δεν είχα ιδέα. Επιστρέφω αμέσως στο αμαξοστάσιο για επισκευή και έλεγχο καυσαερίων»

Η απάντηση του οδηγού ήταν φυσικά εντελώς διαφορετική.

–       Είναι το μοντέλο

Αυτό. Τίποτε άλλο.

Τα καλά νέα είναι ότι η ταχύτητα και η απάθεια με την οποία μού απάντησε ίσως και να προδίδουν ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που του ζητούσαν να δώσει μια απάντηση για τη ρύπανση που προκαλεί το όχημά του. Τα κακά νέα είναι η ίδια η απάντηση.

Τι ακριβώς σημαίνει το «Είναι το μοντέλο»;

Ότι δηλαδή το συγκεκριμένο μοντέλο όταν αγοράστηκε, ολοκαίνουριο, ανάμεσα στα χαρακτηριστικά του είχε και την εκτόξευση καυσαερίου;

Το τελευταίο όχημα που θυμάμαι να είχε τέτοιες δυνατότητες ήταν το σούπερ αυτοκίνητο του Dr. Claw, του «κακού» από τον Αστυνόμο Σαΐνη.

Φαντάζομαι όμως ότι οι υπεύθυνοι των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς δεν επιδιώκουν να υιοθετήσουν έναν τέτοιο ρόλο.

Το άρθρο 6 του νόμου 3897/2010, όπως αυτός εκδόθηκε σε ενοποιημένο κείμενο την 17.02.2020 με ενσωματωμένες τις μεταγενέστερες τροποποιήσεις είναι απόλυτα σαφής:

«Καθιερώνεται ειδικός έλεγχος καυσαερίων για όλες τις κατηγορίες των κυκλοφορούντων οχημάτων επιβατηγών, φορτηγών, λεωφορείων, μοτοσικλετών και μοτοποδηλάτων»

Είναι λοιπόν προφανές ότι ο έλεγχος αυτός δεν γίνεται επαρκώς.

Βέβαια, από τη στιγμή που μιλάμε για όχημα δημόσιας επιχείρησης κοινωφελούς χαρακτήρα το κανονικό θα ήταν να μη στηρίζουμε τις ελπίδες μας στο αν κάποιο λεωφορείο θα «πέσει» σε έλεγχο ή όχι.

Το κανονικό θα ήταν οχήματα με τέτοια σοβαρά ζητήματα ως προς τη λειτουργία τους που επιβαρύνουν τόσο σοβαρά το περιβάλλον,  να μην μπορούν να βγουν από το αμαξοστάσιο, μέχρι να επισκευαστούν. Και αν δεν είναι δυνατή η επισκευή τους, να αποσύρονται οριστικά.

Η Τηλεματική τεχνολογία, που σε ενημερώνει σε πραγματικό χρόνο για το πού βρίσκεται και πότε φτάνει το λεωφορείο σου, ήταν σίγουρα ένα μεγάλο βήμα για την εξέλιξη των Μέσων α Μαζικής Μεταφοράς στη χώρα μας.

Πρέπει όμως οι διοικήσεις των οργανισμών μεταφοράς και το αρμόδιο υπουργείο να αντιμετωπίσουν καθολικά και αποφασιστικά το ζήτημα των ρυπογόνων οχημάτων, γιατί Μέσα Μαζικής Μεταφοράς χωρίς τη λογική της προστασίας του περιβάλλοντος δεν νοούνται.