«Ο Χρήστος δε μένει πια εδώ»: Ένα εύθραυστο, φεϊσμπουκικό ημερολόγιο ταινιών

Ωραίες φωτογραφίες, εύστοχα κείμενα μικρού μήκους, σύγχρονη αισθητική. Ρετρό, αλλά όχι μπλαζέ. Αστικολάγνα, αλλά όχι δήθεν. Αυτή την υπέροχη σελίδα μου την έμαθε ο φίλος μου ο Β. πριν από ένα χρόνο περίπου και έκτοτε δεν έχω πάψει να την παρακολουθώ, να την ζηλεύω, να της επιτρέπω να με εμπνέει.

Το ίδιο κάνουν χιλιάδες άλλες Αθηναίες και όχι μόνο.

O άνθρωπος πίσω από την σελίδα που υμνεί την Ομορφιά, τον Κινηματογράφο, τον Έρωτα, τις νύχτες στην πόλη και τόσα άλλα πολύτιμα,  λέει το εξής όμορφο, όταν του ζητείται να πει δυο λόγια για τον Χρήστο. Για τον εαυτό του δηλαδή.

«Ο Χρήστος δε Μένει πια Εδώ είναι ο Χρήστος αλλιώς, εκείνος που βρίσκει διέξοδο στο σινεμά και με το σινεμά σε μια καθημερινότητα που τρέχει και τρέχει και δεν σταματάει. Αν κάποιος με σταματήσει και με ρωτήσει αν είμαι ο Χρήστος, αυτό είναι το σινεμά για μένα. Κάτι τόσο αναπάντεχο που σχεδόν σε συγκινεί. Όλη στην ίδια μεριά είμαστε, και αγαπάμε το σινεμά.»

Πώς προέκυψε η ιδέα για την σελίδα κι ο τίτλος;

Η ιδέα για την σελίδα ήρθε από την ανάγκη να επικοινωνήσω μια διαφορετική πλευρά του σινεμά, εκείνη που είναι αρκετά ρομαντική και έχει να κάνει με εκείνους τους ήρωες που συχνά μένουν στους θεατές, αλλά εδώ παρουσιάζονται κάπως πιο ανοιχτά, ακόμα και με ατάκες πρωτότυπες που συχνά εώς πάντα δεν εμφανίζονται στην ταινία σαν διάλογοι. Σαν ένα καινούργιο ημερολόγιο που θα γράφεται με αφορμή τις ταινίες για τις ταινίες. Ο τίτλος έρχεται τιμής ένεκεν από την Αλίκη δε Μένει Πια Εδώ, μια ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε.

Από πού αντλείς έμπνευση και τι είναι αυτό που σε παρακινεί να δημιουργήσεις ένα ποστ;

Δεν υπάρχει συγκεκριμένη αφορμή, τα πάντα γύρω μας είναι και μπορούν να γίνουν σινεμά. Αφορμή για το καθετί που μπορεί να προκύψει, είτε βλέπω μια ταινία, ακούω για μια ταινία, ξαναβλέπω μια ταινία, θυμάμαι, και με αφορμή αυτό το ερέθισμα, ξαναγράφω μέσα μου την ταινία, κάπως αλλιώς αυτή τη φορά.

Είναι ρομαντική πόλη η Αθήνα πιστεύεις;

Ρομαντική είναι κάθε πλευρά της Αθήνας μπορείς να δεις ο καθένας ως ρομαντική πλευρά. Μια βόλτα σε ένα σινεμά είναι ρομαντική, μια περπατάδα στην Αθήνα κυρίως τη νυχτερινή όταν τα φώτα και οι ήχοι σβήνουν είναι ρομαντική, ακόμα και τα λόγια των φίλων σου είναι ρομαντικά, ακόμα κι αν δεν τα καταλαβαίνεις για ρομαντικά.

Αν επέλεγες soundtrack για αυτήν την πόλη, φέτος το after covid καλοκαίρι, ποιο τραγούδι θα διάλεγες;

Θα ακουστεί πολύ «πολύ» αλλά νομίζω θα επέλεγα το sountrack του Σταμάτη Κραουνάκη για το «Πεθαίνοντας στην Αθήνα» του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Όχι με την κυριολεκτική έννοια, αλλά με την έννοια του ξυπνάω και κοιμάμαι σε μια Αθήνα, που μπορεί και να αλλάζει. Όπως κι αν αλλάζει. Κάποια μέρα θα πεθάνει ένας έρωτας, άλλη μέρα μια δουλειά, κάποια στιγμή, μπορεί και όλες τις στιγμές, ο ίδιος θα είσαι πάλι.

Ποιες διαφορές εντοπίζεις στην επικοινωνία με τον κόσμο και την πρόσληψη των εικόνων και μηνυμάτων σου ανάμεσα στο Facebook και το Instagram;

Δεν περίμενα ποτέ οτι όλο αυτό που γίνεται στον «Χρήστο» θα έβρισκε άμεση ανταπόκριση, και αυτό το καταλαβαίνω από τα μηνύματα των όσων ακολουθούν τη σελίδα και θέλουν να πάρουν θέση ή να εκφράσουν την αγάπη τους για το σινεμά από ένα και μόνο ποστ, είτε αυτό τους αφορά άμεσα, είτε όχι. Το Instagram  είναι πιο άμεσο με τη λογική οτι εκεί λειτουργεί πιο απ’ ευθείας η εικόνα, χωρίς να μπαίνει ο λόγος μπροστά, κάτι που συμβαίνει αντίθετα στο Facebook.

View this post on Instagram

A post shared by Ο Χρήστος δε Μένει Πια Εδώ (@christos.robin)

Ποιο είναι το αγαπημένο σου θερινό σινεμά;

Μου αρέσει που στη βουή των Εξαρχείων μπορείς να χαθείς στη Ριβιέρα ή στην διαφορετική βουή της Κηφισίας να μπεις στο Ελληνίς. Αλλά θα δηλώσω ερωτευμένος με το Εκράν που είναι αγκαλιασμένο από τις πολυκατοικίες που είναι η μια πάνω στην άλλη, στα όρια των Εξαρχείων και της Αλεξάνδρας.

Ποια είναι η άποψή σου για την καψούρα; Μπορεί να είναι πιο δυνατή από την αγάπη;

Η καψούρα είναι η ίδια η αγάπη, μπορεί και τα όλα σε μια αγάπη σε έναν έρωτα. Από εκεί ξεκινάει, εκεί τελειώνει, και είναι όλα για τον έρωτα.

Τι είναι δήθεν για σένα, Χρήστο;

Δήθεν είναι να κατηγοριοποιείς τους ανθρώπους και τις δυνατότητες τους ή τις επιλογές τους ανάλογα με τα δικά σου πιστεύω. Άφησε τον άλλον να κάνει οτι θέλει, να ντύνεται και να αγαπάει οποιον γουστάρει, να βλέπει όσο και ό, τι σινεμά θέλει, να είναι ο εαυτός του, είτε μοιάζει είτε όχι με σένα.

 Είσαι μιλένιαλ; Γενιά Z; Τι είσαι, τέλος πάντων; Θεωρείς ότι η γενιά στην οποία ανήκουμε μας καθορίζει πολιτικά και αισθητικά;

Είμαι γεννημένος τη δεκαετία του 80 προς τα τέλη της, μεγαλωμένος στα βαθιά 90s, και αισθητικά προσπδιορισμένος στα βαθιά 00s, οπότε λίγο απ΄όλα. Θεωρώ οτι ο καθένας μπορεί να επηρεαστεί και να αποκτήσει ταυτότητα από το οτιδήποτε, είτε αυτό είναι η αγάπη, είτε το σινεμά, είτε η αγάπη για το σινεμά και να καταλαβαίνει διαφορετικά πράγματα από τον διπλανό του ακόμα κι αν βλέπουν την ίδια ταινία, ακούνε την ίδια μουσική, διαβάζουν το ίδιο βιβλίο, ή αγαπούν το ίδιο άτομο.

Ποιο μπορεί να είναι το μέλλον του Χρήστου που δε μένει πια Εδώ; Πώς μπορεί να «σαρκωθεί» εκτός Internet;

Ο Χρήστος πιστεύω ότι είναι ο καθένας μας, είναι ένα σινεμά που προχωράει δίπλα στο σινεμά, αδιάφορο για κάποιους, αγαπητό για άλλους και κάπως εκτός Ίντερνετ γίνεται ο κανονικός Χρήστος που δεν διαφέρει πολύ από την σελίδα. Δε μένει πια εδώ, μένει αλλού και παντού και περπατάει στην Αθήνα.