Είναι περίπου μία εβδομάδα πλέον από την ημέρα που ανακοινώθηκε η εξαφάνιση της Δημήτρη Καλογιάννη από την Λέσβο. Δεν είναι ο μοναδικός άνθρωπος που χάνεται, που εξαφανίζεται.
Στο in.gr ήμασταν οι πρώτοι που επικοινωνήσαμε με το Silver Alert για να μας εξηγηθεί η υπόθεση αυτής της εξαφάνισης. Η ιδιαιτερότητα ήταν ότι πρώτον, η ΓΑΔΑ καθυστέρησε τη διαδικασία της ανακοίνωσης -η ΓΑΔΑ κι όχι η υπηρεσία και δεύτερον, η Δημήτρη είναι μια εμβληματική προσωπικότητα. Όχι για το μέγεθος των αγώνων της, που θα μπορούσε να είχε δώσει υπό άλλες συνθήκες. Αλλά επειδή η απουσία της ελευθερίας της, η κοινωνική καταπίεση της στέρησε την ποιότητα της ζωής που αξίζει σε κάθε άνθρωπο.
Ωστόσο, όσο περνούν οι ημέρες, βλέπουμε να φουντώνουν οι απόψεις των επί παντός κριτών, μαζί με την παραφιλολογία: Η Δημήτρη κλείστηκε σε ψυχιατρείο στα 14 – όχι, πήγε σε οικοτροφείο μαζί με ένα από τα αδέρφια της, λόγω μεγάλης φτώχειας της οικογένειας. Η Δημήτρη ήταν θύμα της οικογένειας – Όχι, δεν ήταν υπόθεση «Κωσταλέξι», ευθύνες υπάρχουν, αλλά τις βασικές τις έχει η κοινωνία κι ειδικά η πολύ κλειστή του νησιού. Τις έχει μια κοινωνία συντηρητική, σεξιστική.
Αισίως, κυκλοφόρησε χθες από ένα ταμπλόιντ ότι η Δημήτρη ενδεχομένως να βιάστηκε ως νεαρή τρανς -στα 40 της- από τον Δημήτρη Λιγνάδη το 1997. Αυτή η είδηση όχι μόνο γράφτηκε, όχι μόνο κοινοποιήθηκε, αλλά δε βγήκε ο παραμικρός σχολιασμός που να επισημαίνει τη χυδαιότητα. Παίζεται η ζωή ενός ανθρώπου και κυκλοφορούν ανερυθρίαστα ειδήσεις της κλειδαρότρυπας.
Πώς να είμαστε άνθρωποι;
Κυκλοφόρησε, λοιπόν, αυτή η είδηση, επικαλούμενη η εφημερίδα «ντοκουμέντα». Η ίδια η Δημήτρη έχει καταγγείλει απόπειρα βιασμού εναντίον της, όπως αναφέρει σε ένα από τα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκαν για τη ζωή της. Από εκεί και πέρα, ούτε να αρνηθούμε την είδηση μπορούμε, ούτε να την αγκαλιάσουμε. Γιατί δεν είναι δική μας δουλειά,εννοώντας ότι δε γίνεται να έχουμε ισχυρές απόψεις για τα πάντα. Σίγουρα όχι για κάτι τόσο βαρύ, τόσο ποινικά κολάσιμο και τόσο χυδαίο, υπό την έννοια ότι πρόκειται για δολοφονία χαρακτήρα: Αυτού της Δημήτρη.
Από το Silver Alert μαθαίνουμε ότι οι πολίτες έχουν πάρει πολλά τηλέφωνα – μαρτυρίες: Είδα μια τρανς με μαργαριταρένιο κολιέ. Αυτή είναι η πιο συνήθης. Όλες οι προβληματικές σε μία φράση. Οποια τρανς βλέπουν, θεωρούν ότι είναι η Δημήτρη; Κι ας πούμε ότι αυτές είναι οι καλές προθέσεις, επειδή όντως είναι.
Η όλη ρητορεία η διαδικτυακή, ξεσκίζει τις σάρκες ενός ανθρώπου που αγνοείται ενάμιση μήνα τώρα: Απόψεις ψυχιατρικές (ως μη οφείλουμε), απόψεις κοινωνιολογικές και ψευδείς ειδήσεις.
Κιτρινισμός
Η εξαφάνιση μίας τρανς με τραγική ιστορία, είναι «ζουμερή», φυσικά. Οι παλιοί δημοσιογράφοι έλεγαν ότι το κοινό αγαπά να διαβάζει για «αίμα-σπέρμα και στέμμα». Τρανς, κακοποιητικό κοινωνικό περιβάλλον, ψυχιατρική κλινική, εξαφάνιση; Τι καλύτερο σενάριο για ένα μίνι θρίλερ;
Φυσικά, κομμάτι από το θρίλερ εισπράττει και ο αδελφός του θύματος: Εμφανίζεται στη Νικολούλη, ας πούμε. «Έτσι που ήταν, κανένας δεν τον ήθελε στο χωριό». Είναι ήδη τραγική η υπόθεση για να την κάνει χειρότερη ο κιτρινισμός:
Δεν είναι καθόλου απαραίτητο να έχουμε άποψη για τα πάντα. Τι την… «τρέλανε». Την κακοποίησαν επειδή είναι τρανς. Την αρρώστησαν.
Στην κόψη του ξυραφιού, τι έχει σημασία; Ένας άνθρωπος δραπετεύει από τον ακούσιο εγκλεισμού της και επιβιώνει,αν επιβιώνει, σε συνθήκες απολύτως και αναμφίβολα άθλιες. Πώς τρώει, πού κοιμάται;
Χωρίστηκαν οι ευαίσθητοι (sic, αλλά όχι απολύτως) σε δύο ομάδες. Η μία ομάδα ψάχνει τη Δημήτρη, εθελοντικά και αφιλοκερδώς, επειδή θέλει να την προσέξει, να μην την αφήσει στον δρόμο. Η άλλη ψάχνει για «αίμα, σπέρμα και στέμμα».
Οι Γλύξμπουργκ επέλεξαν για επίθετο το «De Grece», το οποίο παραπέμπει σε αξίωμα και δείχνει την εμμονή τους με τον τίτλο, τον οποίο ο ελληνικός λαός τους αφαίρεσε με το δημοψήφισμα του 1974.
Ζούμε σε μια εποχή με γρήγορους και έντονους ρυθμούς, που πολλά πράγματα μπορούν να φέρουν την καθημερινότητά μας άνω κάτω. Για αυτό ο αυτοέλεγχος είναι σημαντικός.
