Η κυπριακή «Χρυσή Αυγή» δείχνει ότι ο ακροδεξιός κίνδυνος στην Ελλάδα δεν έχει περάσει

Κάθε χώρα έχει φυσικά τις ιδιαιτερότητές της και το εκλογικό σώμα ψηφίζει με βάση τα δικά του βιώματα και τις δικές του προσλαμβάνουσες, πολιτικές και κοινωνικές.

Αλλιώς ψηφίζουν στην Ελλάδα, αλλιώς στη Γαλλία και διαφορετικά στην Κύπρο. Πέραν της πτώσης που υπέστη το κόμμα του Προέδρου Αναστασιάδη, αλλά και της απόλυτης κυριαρχίας του στο κυπριακό πολιτικό σκηνικό, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να σταθούμε σε ένα σημείο.

Κι αυτό δεν είναι άλλο από τη μεγάλη άνοδο και τον διπλασιασμό των εδρών του στη Βουλή για το ΕΛΑΜ. Είναι το ακροδεξιό κόμμα, «αδερφό» της δικής μας Χρυσής Αυγής η οποία έχει διαλυθεί.

Κι αν για τη διάλυση αυτή ευθύνεται προφανώς η εγκληματική δράση της και η καταδίκη της με την ιστορική απόφαση του περασμένου Οκτωβρίου, θα πρέπει να σταθούμε στην διατήρηση των δυνάμεων του λαϊκισμού.

Αλλά και στην αδυναμία των συστημικών κομμάτων να πείσουν τους πολίτες ή να στήσουν ένα δημοκρατικό τείχος προστασίας ώστε τα ακροδεξιά κόμματα, τα «αυγά» του φιδιού να μη σπάνε τόσο εύκολα.

Το ΕΛΑΜ στην Κύπρο ξεπέρασε ακόμη και το σοσιαλδημοκρατικό ΕΔΕΚ και είναι τέταρτο κόμμα στην Βουλή. Αμφιβάλλει κανείς ότι μπορεί τα επόμενα χρόνια να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας; Αμφιβάλλει κανείς ότι τα φαινόμενα παρακμής και διαφθοράς του κόμματος του Ν. Αναστασιάδη αλλά και η παντελής αδυναμία της κυπριακής Αριστεράς να βρει βηματισμό και πολιτικό λόγο, οδηγούν σε ενίσχυση των άκρων;

Στην Ελλάδα η Χρυσή Αυγή δεν υπάρχει. Υπάρχουν όμως ακροδεξιές παραφυάδες, ακροδεξιά σαπρόφυτα που φοράνε… γραβάτα και κρύβουν το πραγματικό τους πρόσωπο πίσω από εθνικοπατριωτικές μάσκες.

Ή πίσω από ψεκασμένες θεωρίες που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος σε μια κοινωνία κουρασμένη από την πανδημία αλλά και την πολυετή οικονομική κρίση, την κρίση αξιών, την αδυναμία των κομμάτων να εκφράσουν σοβαρό πολιτικό λόγο.

Στην παρούσα φάση δεν είμαστε ικανοί ούτε τον «φυρερίσκο» Χρήστο Παππά να συλλάβουμε. Δεν είμαστε ικανοί να πείσουμε μερίδα των πολιτών ότι πρόκειται περί εγκληματιών που στόχο είχαν την τρομοκράτηση του λαού αλλά και την κατάλυση του πολιτεύματος.

Και δυστυχώς, όσο η ακροδεξιά στην Ελλάδα βρίσκει πρόσφορο έδαφος, τόσο θα αποτελεί και απειλή για το λεγόμενο δημοκρατικό τόξο, το οποίο έχει βεβαίως τις δικές του ευθύνες.

Τι θα γίνει π.χ. αν ο φυλακισμένος Ηλίας Κασιδιάρης πάρει ένα αξιοπρόσεκτο ποσοστό στις επόμενες εκλογές και βάλει υποθήκη για το μέλλον;

Τι θα γίνει αν το κόμμα του Λαγού βρει υποστηρικτές σε μπράβους και ψεκασμένους που εξαπατώνται εύκολα από «εύκολες» λαϊκίστικες φωνές;

Και τι θα γίνει αν ο «καλυμμένος» ακροδεξιός, ψεκασμένος τηλεπωλητής κεραλοιφών και… αυθεντικών χειρόγραφων του Ιησού αυξήσει τις δυνάμεις του και κάνει πολιτικό παιχνίδι με τις άθλιες αναφορές του για όπλα σε κάθε οικογένεια ή ως αρνητής χρήσης μάσκας και εμβολίου;

Τα πράγματα είναι σοβαρά και δεν είναι καθόλου αστεία. Ο σπόρος του λαϊκισμού βρίσκει πάντα κενό στο έδαφος και φύεται εκεί που το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να βρει λύσεις στα προβλήματα.

Κι αν η Χρυσή Αυγή δεν υπάρχει πια, το έχουμε πει, ο χρυσαυγιτισμός είναι εδώ και δυναμώνει. Υπάρχει εκεί όπου κάποιοι «ομνύουν» στον δικτάτορα Μεταξά.

Υπάρχει εκεί όπου κάποιοι αποθεώνουν τον δικτάτορα Παπαδόπουλο ή εκεί όπου κάποιοι θυμούνται πόσο… πατριώτες ήταν οι χρυσαυγίτες σε σχέση με τους άλλους πολιτικούς που… ξεπούλησαν το Μακεδονικό.

Υπάρχουν με ακραίες θέσεις για τα ελληνοτουρκικά και δήθεν… πατριωτικές κορώνες.

Με αναφορές στον κοροναϊό περί απάτης και σχεδίου της παγκόσμιας τάξης.

Με αρνήσεις εμβολιασμού και μάσκας γιατί δήθεν είναι σχέδιο υποδούλωσης.

Με συνεχείς αναφορές στα θέματα με τα οποία στήθηκε από το 2010 και μετά το ευρύ μέτωπο του λαϊκισμού, στα σκάνδαλα δηλαδή, στο… ξεπουλημένο πολιτικό σύστημα, στους τραπεζίτες, τους επιχειρηματίες κ.λπ.

Μια… διαδικτυακή βόλτα θα πείσει πολλούς ότι η ακροδεξιά γίνεται όλο και πιο σκληρή και αναζητά νέους… ηγέτες που θα αντικαταστήσουν τους χρυσαυγίτες που βρίσκονται στη φυλακή.

Οι καιροί ου μενετοί και η Δημοκρατία δεν μπορεί να εφησυχάζει. Με τα προβλήματά της, με τις αστοχίες, με τα λάθη της, αλλά με εδραία την αντίληψη ότι μόνο ένα ευρύ δημοκρατικό τόξο μπορεί να χτυπήσει τον λαϊκισμό από τη ρίζα του.

Για να μην ξαναζήσουμε άλλες διώξεις μεταναστών, άλλες δολοφονίες και ξυλοδαρμούς ξένων, άλλους νεκρούς σαν τον Παύλο Φύσσα κι άλλον βιασμό του δημοκρατικού πολιτεύματος, εντός κι εκτός Βουλής.