Σκοτεινοί Χρόνοι

Ο ΣΥΡΙΖΑ απείχε από την ψηφοφορία, το ΚΚΕ (το ιστορικό) και το Μέρα25 καταψήφισαν κι έτσι η υπόθεση έληξε άδοξα την περασμένη Πέμπτη στη Βουλή, εξαιτίας της ενωμένης – για την περίσταση – Αριστεράς. Το νομοσχέδιο για την ψήφο των αποδήμων δεν αφορούσε την επέκταση του δικαιώματος σε ομογενείς, που έχουν γεννηθεί στο εξωτερικό, αλλά τη διευκόλυνση της ψήφου όσων έχουν ήδη το δικαίωμα αυτό και ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό.

Αντί να έρχονται εδώ, να ψηφίζουν από εκεί. Δεν επρόκειτο για κάποια αμφιλεγόμενη πρωτοτυπία, αλλά για εφαρμογή αυτού που ισχύει στις περισσότερες δημοκρατίες της Δύσης. Μιλάμε, δηλαδή, για μια δυνατότητα που την επιτρέπει η πρόοδος της τεχνολογίας και η πρόοδος των θεσμών. Την εμποδίζει όμως η Αριστερά, η παράταξη που διεκδικεί την αποκλειστικότητα στην πρόοδο, ενώ προωθεί συνειδητά την ατζέντα της οπισθοδρόμησης. (Οχι από βλακεία· από σκοπιμότητα, επειδή η εξαθλίωση δημιουργεί συνθήκες για την επιλογή του σοσιαλισμού ως λύσης. Περιττεύει να επαναλάβω το ρηθέν από τη συντρόφισσα Εφη για την κανονικότητα…)

Τα επιχειρήματα της Αριστεράς ήσαν προσχηματικά και παιδαριώδη (επιπέδου ΟΛΜΕ), διότι ο λόγος που υπαγόρευσε την αρνητική στάση της ανήκει σε αυτά που «ποτέ δεν λέγονται στην πολιτική». Πώς να πεις μέσα στην εθνική αντιπροσωπεία ότι δεν διευκολύνεις αυτούς του ανθρώπους να ψηφίζουν, επειδή ξέρεις ότι ποτέ δεν θα σε ψηφίσουν; Δεν λέγεται· περί αυτού πρόκειται όμως. Οι Ελληνες που έχουν τα προσόντα και την αυτοπεποίθηση να αναζητήσουν το επαγγελματικό μέλλον τους στο εξωτερικό πώς θα ψηφίσουν μια παρέα χαραμοφάηδες, που δεν έχουν ξεπεράσει ποτέ τους τα όρια του φοιτητικού αμφιθεάτρου; Συνεπώς, αν είναι να υπάρξει δεύτερη φορά, αυτούς ειδικά δεν τους χρειαζόμαστε.

Δυστυχώς, η Αριστερά στην Ελλάδα κουβαλάει μια αντιδημοκρατική παράδοση, αλλά κάθε σχετική μνεία θεωρείται ταμπού και απαγορεύεται. (Είναι δυστυχώς, το τίμημα της δικτατορίας των ηλιθίων του 1967, που ακόμη το πληρώνουμε…) Επρεπε όμως να το φέρουν οι συνθήκες να μας κυβερνήσει αυτή η Αριστερά για μια πενταετία, ώστε να το μάθουμε με τον σκληρό τρόπο. Ας θυμώνει ο Αλέξης Τσίπρας όταν ακούει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αναφέρεται στην κυβερνητική πενταετία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ως «σκοτεινό διάλειμμα» στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Ποιος δεν θυμάται ότι βρεθήκαμε με το ένα πόδι εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης και τον Σόιμπλε να μας δελεάζει με «μπόνους εξόδου»; Απλώς, αντί για «σκοτεινό διάλειμμα», θα προτιμούσα τον παρωχημένο όρο «Σκοτεινοί Χρόνοι», που παραπέμπει στην κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Το γεγονός, πάντως, ότι η Αριστερά καταντά να διεξάγει έναν υπόγειο πόλεμο εναντίον των πιο δυναμικών στρωμάτων της κοινωνίας είναι μια ομολογία ήττας. Ξέρουν ότι η πραγματική πρόοδος, αυτή που αντιπροσωπεύει ο καθένας από τους Ελληνες οι οποίοι τολμούν να ψάχνουν το μέλλον τους έξω, δεν αφήνει χώρο για τη δική τους οπισθοδρομικότητα. Υπό την γωνία αυτή, είναι ένα μικρό μεν, αλλά ίσως χρήσιμο βήμα για την αυτεπίγνωση…

Ι(Δ)ΑΣ

Ο τίτλος είναι Ιδρυμα Αντώνη Σαμαρά. (Δεν θα μπορούσες ποτέ να πεις Αντωνίου Σαμαρά, θα εθεωρείτο αυτονόητο ότι εννοοείς κάποιον άλλον Σαμαρά…) Κατά συνέπεια, το ακρωνύμιο του ιδρύματος είναι ΙΑΣ. Θα μπορούσε όμως να ήταν και ΙΔΑΣ, ίσως μάλιστα να ταίριαζε και περισσότερο, διότι «Ιδας» ήταν το nom de guerre του Ιωνος Δραγούμη, με τον οποίο η γιαγιά του πρώην πρωθυπουργού είχε τα γνωστά τραβήγματα. Αλλά ας μην ανακινώ παλιές ιστορίες…

Το δεύτερο ενδιαφέρον σχετικά με το Ι(Δ)ΑΣ είναι ότι η δημιουργία του σημαίνει προφανώς ότι ο Αντώνης Σαμαράς αποσύρεται και από τη σκηνή και από το παρασκήνιο της πολιτικής. Δεν έχει πια φιλοδοξίες για το μέλλον, διότι τέτοια ιδρύματα εξ ορισμού διαχειρίζονται την υστεροφημία, δηλαδή το παρελθόν.