Μάης Μήνας Αγκαλιάς: Πέντε Αθηναίοι μιλούν για τα πρώτα αγγίγματα μετά την καραντίνα

Σε ποιο πρόσωπο δώσαμε τις πρώτες αγκαλιές μετά την καραντίνα; Πώς ήταν η αίσθηση της πρώτης αγκαλιάς; Πόσο μας είχε λείψει η αφή τελικά;

Πέντε διαφορετικές φυσιογνωμίες Αθηναίων απάντησαν αυθόρμητα στα ως άνω ερωτήματα για λογαριασμό του in.gr.

Ο Ανδρέας Θεοδωρακόπουλος* πήρε από γυναίκα την πρώτη του αγκαλιά

Η αφή είναι η πιο παραμελημένη αίσθηση. Ίσως επειδή δεν μας εγκαταλείπει ποτέ σε σχέση με τις υπόλοιπες. Είναι δεδομένη.

Η ζωή όμως μας έδωσε αυτό το μάθημα, που κανένας δεν το περίμενε, και έτσι εκτιμούμε πια, περισσότερο την αφή, το άγγιγμα.

Η τελευταία υγειονομική κρίση , «ποινικοποίησε» το άγγιγμα. Αφαίρεσε το δικαίωμα στο χάδι, στην αγκαλιά, την αίσθηση του ακουμπάω.

Την πρώτη αγκαλιά μου την έδωσε μια γυναίκα, μου ζήτησε μια χάρη. Αυθόρμητα με αγκάλιασε σαν αντίδωρο. «Είστε ο άγγελος μου» μου είπε Ανταποκρίθηκα. Το θεώρησα ιεροσυλία να εκδήλωνα επιφυλακτικότητα.

Θα μου μείνει αξέχαστη.

*Επικοινωνιολόγος, καθηγητής και συγγραφέας. Πρόεδρος της Κοινότητας Αφιδνών

Η Χριστίνα Γκόλια* είχε πεθυμήσει τις αγκαλιές των φίλων

Πέρασαν έξι ολόκληροι μήνες εγκλεισμού στο σπίτι μου στο Ν. Ηράκλειο.

Έξι μήνες απομόνωσης με μόνη συντροφιά την μουσική μου,τον κήπο μου, την γάτα μου την Ρωξάνη και την πολύτιμη αγάπη του συντρόφου μου,του Αλφόνσο.

Πόσο όμως μου είχε λείψει η ζεστή αύρα και η αγκαλιά ενός καλού φίλου…

Την Κυριακή του Πάσχα αποφασίσαμε να πάμε στην Ανάβυσσο, στο σπίτι του αδελφικού φίλου και συναδέλφου, του Δημήτρη Λιόλιου!

Οι μυρωδιές της Ανοιξης,το φως της Ανάστασης μαζί με την ζεστή αγκαλιά του Δημήτρη μου έδωσαν ένα απερίγραπτο συναίσθημα ανάτασης. Πλημμύρισα με αγάπη,συγκίνηση και ζωντάνεψε όλο μου το είναι!

Τα χαμόγελα και το κέφι της παρέας ,οι αγκαλιές τους μοιάζαν σαν την πιο μεγάλη γιορτή που έζησα ποτέ μου. Στην υγειά μας! Η ζωή χωρίς αγκαλιές είναι σίγουρα άχαρη και στεγνή.

*τραγουδίστρια, ηθοποιός

Ο Κώστας Μανιάτης ένιωσε λίγο κάπως με την πρώτη αγκαλιά της μητέρας του

Η πρώτη αγκαλιά ήρθε μετά το δεύτερο εμβόλιο της μάνας μου, απροειδοποίητη, ξαφνική, έμοιαζε με μια ελαφριά λαβή από παιδάκι, ίσως το ανιψάκι σου, που θέλει να παίξετε και επειδή του λες συνέχεια «όχι, έχω δουλειά τώρα», έρχεται να σε αναγκάσει.

Μου φάνηκε λίγο παράξενη η επαφή, μπορώ να σου πω ότι ένιωσα και λίγο άβολα για κάποια δευτερόλεπτα, κάτι που είχε να συμβεί από τότε που το έκανε μπροστά σε φίλους μου στην εφηβεία. Πάλι απροειδοποίητα, πάλι γελώντας.

Είχα πάντως λίγο και από την αίσθηση του σωστού, αυτού που έπρεπε να γίνει. Νομίζω πολλοί θα με καταλάβουν.

*δημοσιογράφος

Ο Silot βρήκε λυτρωτικά τα πρώτα αγγίγματα

Η απώλεια της επαφής ήταν μεγάλη νομίζω για την ανθρωπότητα.

Ακόμα δεν ξέρουμε πως να χαιρετίσουμε τον απέναντι μας, με χειραψία ή με «αγκωνιά»;

Για εμένα ήταν και ένας λόγος έμπνευσης και έγραψα το τραγούδι «Καμία επαφή» που θα περιλαμβάνεται στο πρώτο μου άλμπουμ «Οι καρδιές μας που πάνε;».

Η πρώτη αγκαλιά ήταν λυτρωτική, με φίλους που είχα να δω καιρό. Η αίσθηση της επαφής, της αφής, της αγκαλιάς, είναι αναντικατάστατη.

Νομίζω πήραμε μια γερή δόση στέρησης της αυτήν την χρονιά. Εύχομαι να μπορούμε να αγκαλιάζουμε άφοβα από εδώ και πέρα, να φιλάμε τα μάγουλα και να αραζουμε στους ώμους!

*τραγουδοποιός

Η Αθηνά Κοντοδήμα αισθάνθηκε ωραία και «κανονικά» στην αγκαλιά του Αντρέα

Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα σκεφτεί ότι ένα άγγιγμα θα μου έλειπε τόσο. Αγκαλιές φιλικές,ερωτικές,αγκαλιές στους γονείς.

Το δεδομένο ανετράπη και έγινε απρόσμενη ανάγκη. Ο Αντρέας ήταν το πρώτο άτομο που αγκάλιασα και επικοινώνησα μετά την καραντίνα και ήταν τόσο ωραία η αίσθηση της κανονικότητας!

Κι ας είναι ένα παιχνίδι του μυαλού,αυτό που μας έμεινε τελικά είναι το να εκτιμάμε και να αγαπάμε την καθε στιγμή και εικόνα,την κάθε κουβέντα και άγγιγμα»

*τραγουδίστρια