Δεδομένα

Τώρα που συμπληρώσαμε σαράντα χρόνια συμβίωσης, να επαναλάβουμε τα δεδομένα. Η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως και βοηθάει να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις.

Δεδομένο πρώτο. Η ενωμένη Ευρώπη φτιάχτηκε, οργανώθηκε και αναπτύχθηκε από τρεις πολιτικές οικογένειες. Χριστιανοδημοκράτες, σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθερους.

Ουδείς κομμουνιστής, λαϊκιστής, αριστερός ριζοσπάστης, ευρωσκεπτικιστής, εθνικιστής, ακροδεξιός ή ακροαριστερός αναφέρεται μεταξύ των «Πατέρων της Ευρώπης». Και ουδείς άλλωστε το έχει διεκδικήσει.

Δεδομένο δεύτερο. Η ενωμένη Ευρώπη δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε με ένα διπλό μέτωπο.

Απέναντι στον «μαύρο ολοκληρωτισμό», ο οποίος ηττήθηκε το 1945 στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και αργότερα τη δεκαετία του ’70 με την πτώση των τριών δικτατοριών του ευρωπαϊκού Νότου.

Κι απέναντι στον «ερυθρό ολοκληρωτισμό», ο οποίος κατέρρευσε το 1989 στον Ψυχρό Πόλεμο.

Τα θύματα των μεν (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία) και των δε (χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης) ενσωματώθηκαν σταδιακά στο ευρωπαϊκό σχέδιο όταν ελευθερώθηκαν.

Με άλλα λόγια, η ενωμένη Ευρώπη δεν είναι μια γεωγραφική έννοια «από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια» (όπως έλεγε ο Ντε Γκολ) στην οποία συνυπάρχουν κάθε καρυδιάς καρύδια.

Είναι ένα συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο στο οποίο είτε μετέχεις είτε δεν μετέχεις. Αλλά όταν μετέχεις, συμμερίζεσαι τη βασική ιδέα, την κυρίαρχη λογική και τις θεμελιώδεις αρχές που υπηρετεί. Χωρίς αστερίσκους.

Οταν λοιπόν ο Μητσοτάκης μιλάει για «διπλό αντι-ευρωπαϊκό ψέμα», επαλαμβάνει απλώς κάτι αυτονόητο για την κρατούσα ευρωπαϊκή αντίληψη.

Κι όταν αναφέρεται σε «προοδευτικές δυνάμεις που αντιστάθηκαν και συνέτριψαν τη δημαγωγία», εννοεί καταφανώς τις ιδρυτικές και κυρίαρχες δυνάμεις της ευρωπαϊκής δημοκρατίας.

Αλλά αυτά είναι τόσο κοινότοπα στην ευρωπαϊκή οπτική, ώστε ομολογώ ότι δεν αντιλαμβάνομαι τις αντιδράσεις περί διχασμού.

Ποιος διχάζει ποιον; Και γιατί;

Κάποιος κυνικός ίσως να διαπίστωνε απλώς το προφανές. Οτι, καλώς ή κακώς και με όλα τα στραβά του, ο Μητσοτάκης είναι μέλος της οικογένειας. Ενώ, καλώς ή κακώς και με όλα τα σωστά του, ο Τσίπρας δεν είναι.

Νομίζω άλλωστε πως κι ο τελευταίος καλοπροαίρετος οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ θα συμφωνήσει ότι το τρίπτυχο «διαπραγμάτευση – δημοψήφισμα – κωλοτούμπα» του 2015 δεν διεκδικεί ευρωπαϊκές περγαμηνές, ούτε επιφωνήματα θαυμασμού.

Θάλασσα τα έκαναν.

Δεν υπάρχει φυσικά αμφιβολία ότι τη θαλασσογραφία διεκπεραίωσε μια απολύτως νόμιμη εκλεγμένη κυβέρνηση. Αυτό ουδείς το αμφισβητεί. Αλλά ούτε και την αθωώνει. Η νομιμότητα είναι προϋπόθεση, δεν είναι ελαφρυντικό.

Από την άλλη πλευρά, βεβαίως, πέρασαν έξι χρόνια. Το 2015 γίνεται όλο και περισσότερο μέρος της Ιστορίας.

Ο λαός κρίνει στις εκλογές και έκρινε. Οι ιστορικοί θα κάνουν κι εκείνοι τη δουλειά τους. Πάμε παρακάτω.

Αλλά τα δεδομένα παραμένουν δεδομένα. Είτε αρέσουν είτε όχι.