Εκεί που κρεμούσε ο Ρίτσος και ο Μίκης τ’ άρματα, κρεμάει η Μόνικα και ο Μιθριδάτης τα νταούλια

«Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες, οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί».

«Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι, τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές»

«Μέρα μαγιού μου μίσεψες, μέρα μαγιού σε χάνω…».

Δεν ξέρω εσείς, αλλά τουλάχιστον εγώ και η γενιά μας μ’ αυτά μεγαλώσαμε, μ’ αυτά διεκδικήσαμε, μ’ αυτά αγαπήσαμε και μ’ αυτά ονειρευτήκαμε έναν καλύτερο κόσμο.

Με Γιάννη Ρίτσο, Οδυσσέα Ελύτη, Γιώργο Σεφέρη. Με Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρο Ξαρχάκο και Γιάννη Μαρκόπουλο και Γρηγόρη Μπιθικώτση, και Γιώργο Νταλάρα και Μαρία Φαραντούρη.

Είμαστε τυχερές γενιές; Ποιος ξέρει, αλλά τουλάχιστον οι διεκδικήσεις, οι αντιδράσεις σε αντιλαϊκούς νόμους, οι αγώνες στους δρόμους γίνονταν υπό τους ήχους στρατευμένων τραγουδιών που είχαν ψυχή. Και που ανάγκαζαν το πολιτικό σύστημα να αποκτήσει ψυχή.

Ετσι γίνονταν οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, έτσι αποκτούσε έμπνευση ο λαός, έτσι έβγαινε στους δρόμους ο κόσμος για να διαδηλώσει, να φωνάξει, να αντισταθεί σε οποιαδήποτε κυβέρνηση.

Και ξαφνικά, ο πολιτικός πόλεμος διεξάγεται με όρους… Μόνικας και Μιθριδάτη.

Και ξαφνικά η ιδεολογική αντιπαράθεση, η αντίδραση του κόσμου σε μια κυβέρνηση περνά από κάποια ποπ σαχλοτράγουδα με φάλτσα ερμηνεία και από κάποιον μεσήλικα ψευτοεπαναστάτη της χιπ χοπ που έγραψε… δήθεν πολιτικό τραγούδι.

Και το χειρότερο; Τα ίδια τα πολιτικά κόμματα και οι ακόλουθοί τους στα social media, επαγγελματίες troll ή απλά σχολιαστές, «σκοτώνονται» με ακριβώς αυτούς τους όρους.

Είναι η Μόνικα κυβερνητική; Τι δουλειά είχε στον εορτασμό για τα 40 χρόνια της ευρωπαϊκής Ελλάδας; Κάποιο βύσμα είχε. Την ντύνει η Μαρέβα, είναι ατάλαντη, δεν έχει φωνή και άλλα πολλά που ειπώθηκαν και γράφτηκαν.

Για τον δε Μιθριδάτη τι να πεις. Εγινε ξαφνικά… πολιτικό ένα τραγούδι που στην ουσία αποτελεί μια έξυπνη (να το δεχθούμε) συρραφή λαϊκίστικων τσιτάτων του twitter. Εγινε σπουδαίο άσμα, αντικυβερνητικό, σχεδόν επαναστατικό, μια χιπχοπική χαζομάρα που πουλάει δήθεν πολιτικό λόγο και αντίσταση στην κυβέρνηση.

Θα πει κανείς. Γνώμη σου είναι, δεν έχει βάρος, το έχουν ακούσει πάνω από 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι, παρ’ ότι κάποιοι θέλουν να το θάψουν γιατί δεν… συμφέρει την κυβέρνηση.

Το πρόβλημα δεν είναι τα τραγούδια, ούτε οι καλλιτέχνες. Καλά κάνουν και ξεσκίζουν την κυβέρνηση οι «αντικυβερνητικοί» τραγουδιστές.

Ας κάνουν ό,τι θέλουν και εκείνοι που την αποθεώνουν.

Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι επί ΣΥΡΙΖΑ οι της Νέας Δημοκρατίας ξέσκιζαν το Λαζόπουλο ή τον Κραουνάκη. Ετσι είναι το παιχνίδι.

Το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο κι έχει να κάνει με το γεγονός ότι τα κόμματα δεν έχουν πολιτικό λόγο να αρθρώσουν και αναλώνονται σε… τραγουδιστικές αντιπαραθέσεις. Στο αν η Μόνικα είναι του Μαξίμου κι αν ο Μιθριδάτης πέρασε μια βόλτα από την Κουμουνδούρου.

Λες και η πολιτική και το μέλλον του τόπου είναι Fame Story νεοδημοκρατών και συριζαίων καλλιτεχνών.

Και σιγά τα πολιτικά τραγούδια και τη ζύμωση που προκαλούν στην κοινωνία.

Εκεί που κρέμαγε ο Ρίτσος και ο Μίκης τ’ άρματα, κρεμάει η Μόνικα και ο Μιθριδάτης τα νταούλια. Εκεί φτάσαμε…

Μπορεί κάποιος να πει ότι η σημερινή εποχή δεν σηκώνει πολιτικά τραγούδια περασμένων δεκαετιών. Ότι στον κόσμο ο Μιθριδάτης έχει πέραση στους αριστερούς και η Μόνικα στους δεξιούς.

Ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ ένας τέτοιος τραγουδιστής του αρμόζει, ενώ για τους… μενοευρωπαίους δεξιούς μια Μόνικα και πολύ τους είναι.

Όμως, έτσι η χώρα δεν πάει μπροστά. Οι κοινωνίες δεν ζυμώνονται με σαχλοτράγουδα, αλλά με παραγωγή πολιτικών που την ευθύνη την έχουν τα κόμματα και το πολιτικό σύστημα.

Αντί, λοιπόν, να ασχολούμαστε με τους τραγουδιστές που κάνουν τη δουλειά τους (είτε την κάνουν καλά, είτε όχι, είτε μας αρέσει, είτε όχι) ας προβληματιστούμε με τα κόμματα.

Με αυτά που όταν είναι αντιπολίτευση τάζουν τα πάντα και στην κυβέρνηση ξεχνούν τα πάντα.

Με τους πολιτικούς που λένε εύκολα ψέματα και στη συνέχεια ξεχνούν τις υποσχέσεις τους.

Με τις πολιτικές που δεν παράγουν αποτέλεσμα σε μια κοινωνία που διψά για νέες λύσεις, για διεξόδους, για άλμα προς τα μπροστά.

Όταν έχουν το εργασιακό με τα χίλια λάθη του μπροστά μας.

Όταν έχουν την εγκληματικότητα να χτυπάει κόκκινο.

Όταν δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει στην οικονομία.

Όταν η νεολαία βράζει γιατί βλέπει ότι δεν έχει μέλλον ανάλογο των σπουδών του.

Όταν συμβαίνουν όλα αυτά στην Ελλάδα και στον κόσμο όλο εμείς ασχολούμαστε με Μόνικες και Μιθριδάτες.

Και τρώμε πολύτιμο χρόνο να αναλύσουμε την «πολιτική σημασία» της παρουσίας τους.

Ελεος πια. Η πατρίδα δεν έχει χρόνο για ανούσιες αντιπαραθέσεις.